Ὁ δὲ μαθητὴς αὐτοῦ τοῦ Ἡγουμένου, ὀνόματι Σέργιος, ὅστις ἔγινεν ὁμοίως Ἡγούμενος, ὕστερον δὲ διὰ τὰς ἀρετάς του καὶ Θεσσαλονίκης Ἀρχιεπίσκοπος, ἐτίμα πολὺ τὸν Ὅσιον, ἔχων αὐτὸν εἰς πολλὴν εὐλάβειαν, τὸν παρεκάλει δὲ πολλάκις προσευχόμενος νὰ τοῦ συγχωρήσῃ νὰ λάβῃ ὀλίγον ἀπὸ τὸ ἅγιόν του λείψανον. Πληροφορηθεὶς δὲ ἀπὸ τὸν Θεόν, ὅτι ἔστερξεν ὁ Ὅσιος, ἀνέχωσε τὸν τάφον, ἐξῆλθε δὲ τότε εὐωδία θαυμάσιος καὶ βλέπων το λείψανον σῶον ἀκόμη καὶ ἀκέραιον, δὲν ἐτόλμησε νὰ λάβῃ ἐξ αὐτοῦ μέρος τι, εἰμὴ μόνον ὀλίγας τρίχας ἀπὸ τὴν κεφαλὴν καὶ ἀπὸ τὰ γένεια. Τὰ ὁποῖα ἐφύλαττεν ἀκριβῶς καὶ τὰ ἠσπάζοντο τὴν ἡμέραν τῆς ἑορτῆς αὐτοῦ οἱ φιλόχριστοι, ἥτις τελεῖται τῇ κϛ’ Ἰουνίου, τὴν ὁποίαν χαρμοσύνως πανηγυρίζουσι κάθε χρόνον, εὐφημοῦντες τὸν Ὅσιον, εἰς δόξαν Πατρός, Υἱοῦ καὶ Ἁγίου Πνεύματος. Ἀμήν.