Ἀλλ’ οὗτος ἀπεκρίνατο λέγων. «Ἀδελφοὶ καὶ τέκνα μου, ἐγὼ εἶμαι ἁμαρτωλὸς καὶ ἀνάξιος ἄνθρωπος· ἀλλὰ ὁ Δεσπότης Χριστός, ὁ καλὸς ποιμὴν ὅστις τὴν ψυχὴν Αὐτοῦ τίθησιν ὑπὲρ τῶν προβάτων, Αὐτὸς νὰ σᾶς φυλάττῃ ἀπὸ τὰς ἐπιβουλὰς τοῦ δαίμονος, καὶ νὰ σᾶς ἀξιώσῃ τῆς αἰωνίου βασιλείας Του ὡς Ὑπεράγαθος. Ὅτι ἐγώ, ζῇ Κύριος ὁ Θεός μου Ἰησοῦς Χριστός, ὁ Υἱὸς τοῦ Θεοῦ, δὲν καταβαίνω ἀπὸ τοῦτο τὸ δένδρον, ἕως νὰ τελειώσουν τρεῖς χρόνοι, καὶ τότε μὲ τὴν ἰδικήν Του ἐντολήν· ὅτι χωρὶς νὰ εἶναι θέλημά Του, δὲν καταβαίνω ἀπ’ ἐδῶ ὁλότελα». Αὐτοὶ δὲ ἰδόντες τὸ ἀμετάθετον τῆς γνώμης του, δὲν τοῦ ἔδωσαν πλέον διὰ ταύτην τὴν αἰτίαν ἄλλην ἐνόχλησιν.

Ὅταν λοιπὸν ἐτελειώθησαν οἱ τρεῖς χρόνοι, ἐφάνη εἰς αὐτὸν Ἅγιος Ἄγγελος λέγων. Δαβίδ, ἐπήκουσε τῆς δεήσεώς σου ὁ Κύριος, καὶ σοῦ δίδει τὴν χάριν ταύτην, ὅπου πολλάκις ἐζήτησες, νὰ εἶσαι ταπεινόφρων καὶ μέτριος, νὰ τὸν φοβῆσαι καὶ νὰ τὸν λατρεύῃς μὲ τὴν πρέπουσαν εὐλάβειαν. Κατέβα λοιπὸν ἀπὸ τὸ φυτὸν καὶ ἡσύχασον εἰς κελλίον, εὐλογῶν τὸν Θεόν, ἕως νὰ τελειώσῃς καὶ ἄλλην οἰκονομίαν, τότε δὲ θέλεις εὕρει ἀνάπαυσιν τῶν σωματικῶν πόνων καὶ ψυχικὴν παράκλησιν. Ὅσην ὥραν μὲν ἐλάλει μετ’ αὐτοῦ ὁ Ἄγγελος, ἠκροᾶτο μετὰ φόβου καὶ τρόμου ὁ Ὅσιος. Ἔπειτα, ὅταν ἔγινεν ἄφαντος ὁ φανείς, ηὐχαρίστει τὸν Κύριον ὁ Ὅσιος λὲγων. «Εὐλογητὸς ὁ Θεός, ὅστις ἐδέχθη τὴν προσευχήν μου καὶ μὲ ἠλέησε».

Τότε προσκαλεσάμενος τοὺς μαθητὰς αὐτοῦ ἐφανέρωσε τὴν ὀπτασίαν καὶ τοὺς εἶπε νὰ ἑτοιμάσουν τὸ κελλίον, κατὰ τήν δεσποτικὴν ἐντολήν, οὗτοι δὲ μετὰ σπουδῆς ἔκαμαν καθὼς προσετάχθησαν καὶ τὸ ἐμήνυσαν εἰς τὸν ἁγιώτατον Ἀρχιεπίσκοπον Δωρόθεον, ὅστις ἐπῆρε τοὺς εὐλαβεστέρους κληρικοὺς χαρούμενος, ἀναβαίνων δὲ εἰς τὸν Ὅσιον τὸν ἠσπάσθη καὶ τὸν κατέβασαν ἀπὸ τὸ δένδρον μὲ πολλὴν εὐλάβειαν· ἀφοῦ δὲ ἐλειτούργησαν, τὸν ἔβαλαν εἰς τὸ κελλίον αὐτοῦ, τελέσαντες μεγάλην πανήγυριν. Καὶ οὕτως αὐτοὶ μὲν ἐπέστρεψαν ἀγαλλόμενοι, ὁ δὲ Ὅσιος ἔμεινεν εἰς τὸ κελλίον ἡσυχάζων, ηὐλόγει δὲ διηνεκῶς καὶ ἀκαταπαύστως τὸν Κύριον, ὡς καὶ πρότερον, ὅστις τοσαύτην χάριν τοῦ ἐχάρισεν, ὥστε ἐδίωκε δαίμονας, τυφλοὺς ἐφώτιζε καὶ πᾶσαν ἄλλην ἀσθένειαν ἀνίατον ἰάτρευε, τὸν Χριστὸν ἐπικαλούμενος. Ἀπὸ δὲ τὰ πολλὰ σημεῖα, ὅσα ἐποίησεν, νὰ ἀναφέρωμεν δύο ἥ τρία εἰς πίστωσιν τῶν ἄλλων, καθὼς ἐκ τῶν ὀνύχων ὁ λέων γνωρίζεται καὶ ἐκ τοῦ κρασπέδου τὸ ὕφασμα.