Μίαν ἡμέραν ἐθερμάνθη πολλά, καὶ κατενύχθη ἡ καρδία του· ὅθεν ἀναβὰς εἰς μίαν ἀμυγδαλῆν, ἥτις εὑρίσκετο εἰς τὸ δεξιὸν μέρος τῆς Ἐκκλησίας, ἔμεινεν ἐπάνω εἰς ἕνα κλάδον τοῦ δένδρου, εἰς τὸ ὁποῖον ἔκαμε μικρὰν κλίνην ὡς ἠδυνήθη, καὶ ἠσκήτευεν ἐκεῖ καρτερικῶς μὲ ὑπομονὴν θαυμάσιον, ἀπὸ τοὺς ἀνέμους καὶ τὰς βροχὰς καὶ τὰς χιόνας βασανιζόμενος, ἀπὸ τὴν καῦσιν τοῦ ἡλίου τὸν καιρὸν τοῦ θέρους καταφλεγόμενος, καὶ ἀπὸ ἄλλας πολλὰς στενοχωρίας δεινῶς ὀδυνώμενος. Ὦ τῆς καρτερίας καὶ θαυμασίας ὑπομονῆς τῆς πολυάθλου καὶ καθημερινῆς τοῦ Μάρτυρος· καὶ πῶς ὑπέμεινε τόσην κακοπάθειαν ὁ ἀείμνηστος; Οἱ ἄλλοι στυλῖται εἶχον καὶ ὀλίγην τινὰ στερρότητα, διότι ἦσαν οἱ στῦλοι κτιστοί, καὶ ἐστέκοντο· καὶ πάλιν ὅταν ἐκοιμῶντο, ἢ ἔκαμναν ἄλλην χρείαν ἀναγκαίαν, ἦσαν ἀκίνητοι· ἀλλ’ οὗτος ὁ ἀδαμάντινος ἐκινεῖτο ἐπάνω εἰς τὸν κλάδον τοῦ δένδρου πάντοτε, μὴ ἔχων ποτὲ ἄνεσιν, ὑπὸ τῶν ὑετῶν καὶ ἀνέμων βασανιζόμενος καὶ ὑπὸ τῆς χιόνος δεινῶς ὀδυνώμενος.
Τοσαῦτα πάσχων ὁ καρτερόψυχος δὲν ἐρραθύμησεν, οὔτε ποσῶς ὠλιγοψύχησεν, οὐδὲ ἠκηδίασεν, οὔτε τὸ ἀγγελοειδὲς αὐτοῦ πρύσωπον ἠλλοιώθη, οὔτε ἤλλαξεν, ἀλλ’ ἦτο τὸ πρόσωπόν του ὡραῖον ὡς ρόδον. Ὄντως εἰς αὐτὸν τὸν τρισόλβιον ἐπληρώθη ἐκεῖνο τὸ προφητικὸν λόγιον. «Δίκαιος ὡς φοίνιξ ἀνθήσει, καὶ ὡσεὶ κέδρος ἡ ἐν τῷ Λιβάνῳ πληθυνθήσεται». Ὅτι εἰς τὰς πράξεις ἐξήνθησε καὶ αὐτὸς ὡς τὸν φοίνικα, καὶ ἀπέδιδε πρὸς τὸν Θεὸν καρπὸν εὐάρμοστον, ὑπὲρ τὴν ἀμυγδαλῆν καὶ τὸν φοίνικα γλυκύτερον καὶ ὠφελιμώτερον. Ἐπειδὴ τὸ μὲν δένδρον ἔκαμνεν ἄνθη καὶ καρπὸν φθειρόμενον, εἰς τέρψιν καὶ ἀπόλαυσιν ἀνθρώπινον, ὁ δὲ Ὅσιος μὲ καρποὺς θεωρίας καὶ πράξεως ηὔφραινε πᾶσαν ὥραν τὸν Ἀγαθὸν Θεόν, ὑμνολογῶν καὶ δοξάζων ἀκαταπαύστως Αὐτόν.
Εἶχε δὲ ὁ Ὅσιος καί τινας μαθητάς, οἵτινες ἦσαν ἐξαιρετικῶς εὐλαβεῖς καὶ φιλόχριστοι, συγκοπιῶντες μετ’ αὐτοῦ καὶ συγκάμνοντες· πολλάκις δὲ τὸν παρεκάλουν δεόμενοι, νὰ καταβῇ ἀπὸ τὸ δένδρον, νὰ τοῦ κτίσουν κελλίον, ὅπου τοῦ ἤρεσεν, ἥσυχον, διὰ νὰ τοὺς ποιμαίνῃ εἰς νομὴν σωτήριον.