Ἦτο δὲ τὸν καιρὸν ἐκεῖνον Αὐτοκράτωρ ὁ εὐσεβὴς Ἰουστινιανός, ὅστις ἔλειπε τότε εἰς ἄλλον τόπον· ἡ δὲ βασίλισσα Θεοδώρα ἔστειλε κουβικουλαρίους καὶ δορυφόρους καὶ τὸν ὑπεδέχθη μὲ πολλὴν τιμὴν καὶ εὐλάβειαν· βλέπουσα δὲ τὸ λαμπρὸν ἐκεῖνο καὶ ἀγγελόμορφον πρόσωπον μὲ τοιαύτην πολιὰν κόμην ἐθαύμασε καὶ τὸν ἐπροσκύνησε μὲ πολλὴν ταπείνωσιν, ζητοῦσα εὐχὴν καὶ εὐλογίαν ἀπὸ αὐτόν, ὅστις ηὐχήθη τοῦ βασιλέως καὶ ταύτης καὶ πάσης τῆς πόλεως. Ἡ εὐσεβὴς λοιπὸν βασίλισσα τὸν ἐδεξιώθη τόσον ἀσμένως καὶ φιλοφρόνως, ὥστε δὲν δύναμαι νὰ διηγηθῶ πληρέστατα πόσην ὑποδοχὴν τοῦ ἔκαμεν ἡ ἀείμνηστος, νομίζουσα ὅτι Ἄγγελον Κυρίου ἐδέχθη καὶ ὄχι ἄνθρωπον. Ὁπόταν δὲ καὶ ὁ βασιλεὺς ἐπέστρεψε, τοῦ ἀνήγγειλεν ἡ Αὐγοῦστα διὰ τὸν Ὅσιον, λέγουσα. «Ὁ Πανάγαθος Θεὸς μᾶς ηὐσπλαγχνίσθη, Δέσποτα, καὶ ἔστειλε πρὸς τὸ κράτος σου τὸν Ἄγγελον αὐτοῦ σήμερον, ὅστις ἦλθεν ἀπὸ τὴν Θεσσαλονίκην καὶ μοῦ ἐφάνη ὅτι εἶδα τὸν Ἀβραὰμ κατὰ ἀλήθειαν».

Τῇ ἐπαύριον ἐπρόσταξεν ὁ βασιλεύς, ὅταν συνήχθη ὅλη ἡ Σύγκλητος, νὰ ἔλθῃ ὁ Ὅσιος, ὅστις ἔθεσεν εἰς τὰς παλάμας του ἀναμμένα κάρβουνα καὶ θυμίαμα καὶ ἐθυμίασε τὸν βασιλέα καὶ ὅλην τὴν Σύγκλητον, μὲ τοὺς μαθητάς του, χωρὶς ποσῶς νὰ βλαβῶσιν ἀπὸ τὸ πῦρ αἱ χεῖρές του, ἂν καὶ ἐπέρασε περισσότερον ἀπὸ μίαν ὥραν ἕως νὰ θυμιάσῃ τὸν λαὸν ἅπαντα. Τοῦτο τὸ θαυμάσιον ὁρῶντες ἐξέστησαν ἅπαντες. Ἐγερθεὶς δὲ ἀπὸ τὸν θρόνον ὁ βασιλεὺς τὸν ὑπεδέχθη ἀσμένως μὲ πολλὴν εὐλάβειαν καὶ δεξάμενος τὰς ἀναφορὰς τοῦ Μητροπολίτου, ἐπήκουσεν εἰς ὅλα ὁ εὐσεβὴς καὶ φιλόχριστος βασιλεύς, ψηφίσας τὴν μεταφορὰν τῆς ἕδρας τοῦ ἐπάρχου ἀπὸ τὸ Σίρμιον εἰς Θεσσαλονίκην. Ὄχι δὲ μόνον ὅσα ἔγραφον τὰ γράμματα ἐπλήρωσεν, ἀλλὰ καὶ ὅσα ἄλλα ἐζήτησε διὰ στόματος ὁ Ὅσιος μετὰ πάσης προθυμίας ἐξετέλεσε καὶ τὰ ὑπέγραψε κατὰ τὴν τάξιν μὲ ἐρυθρὰ γράμματα, τὰ ὁποῖα αὐτοχείρως ἔδωκεν εἰς τὸν Ὅσιον καὶ τοῦ λέγει· «εὔχου, πάτερ τίμιε, δι’ ἐμέ». Ἀκολούθως ἀπέλυσεν αὐτὸν μὲ προπομπὴν πολλήν, ὡς ἔπρεπεν.