Τῇ ΚϚ’ (26ῃ) τοῦ αὐτοῦ μηνὸς μνήμη τοῦ Ὁσίου πατρὸς ἡμῶν ΔΑΒΙΔ τοῦ ἐν Θεσσαλονίκῃ.

Νεανίας τις εἶχε δαιμόνιον καὶ ἀπῆλθε μίαν ἡμέραν εἰς τὸ κελλίον τοῦ Ὁσίου. Σταματήσας ὅθεν ἔξω τῆς θύρας ἐφώναζε λέγων· «ἀπόλυσόν με, Δαβίδ, δοῦλε τοῦ αἰωνίου Θεοῦ, ὅτι πῦρ ἐξέρχεται ἀπὸ τὸ κελλίον σου καὶ μὲ φλογίζει». Τότε ὁ Ὅσιος ἥπλωσεν ἀπὸ τὴν θυρίδα τὴν χεῖρά του καὶ ἐκράτησε τὸν νέον, λέγων. «Ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός, ὁ Υἱὸς τοῦ Θεοῦ τοῦ ζῶντος, σὲ προστάσσει νὰ ἐξέλθῃς ἀπὸ τὸ πλάσμα του, πνεῦμα ἀκάθαρτον». Ταῦτα εἰπών, ἐσφράγισε τὸν νέον μὲ τὸ σημεῖον τοῦ Τιμίου Σταυροῦ, καὶ παρευθὺς ἐξῆλθεν ὁ δαίμων καὶ ἔμεινεν ὑγιὴς ὁ ἄνθρωπος, πάντες δὲ οἱ παρόντες, ὁρῶντες τοιοῦτον θαυμάσιον, ἐδόξασαν τὸν Θεόν, ὅστις δοξάζει ὅσους τὸν δοξάζουν μὲ ἔργα θεάρεστα. Ἀλλὰ ἀκούσατε καὶ ἄλλο παρόμοιον.

Γυνή τις ἦτο τελείως τυφλὴ καὶ παντελῶς δὲν ἔβλεπεν. Ἀκούσασα λοιπὸν τὰς ἀρετὰς τοῦ Ὁσίου καὶ θαυμασίου Δαβίδ, ἔλαβε χειραγωγὸν καὶ ἀπελθοῦσα εἰς τὸ κελλίον του ἔπεσεν εἰς τὴν γῆν ἔξω τῆς θύρας κλαίουσα καὶ ἔλεγε ταῦτα μὲ πολλὴν ταπείνωσιν· «Δοῦλε τοῦ εὐλογημένου Χριστοῦ, βοήθησόν μοι, μιμούμενος τοῦ Δεσπότου Χριστοῦ τὴν χρηστότητα, λύτρωσαί με ἀπὸ ταύτην τὴν πολυώδυνον βάσανον καὶ χάρισέ μου τὸ φῶς τῶν ὀφθαλμῶν μου, τὸ χαρμόσυνον εἰς ὅλους καὶ πανευφρόσυνον». Αὐτὰ καὶ ἕτερα λέγουσα μὲ στεναγμοὺς καὶ θερμότατα δάκρυα, ἐδάκρυσε καὶ ὁ Ὅσιος συμπονῶν εἰς τὸν πόνον καὶ εἰς τὴν ὀδύνην της, ὡς συμπαθής, ὅπου ἦτο καὶ εὔσπλαγχνος· ἔπειτα ἀφοῦ ἔκαμεν ὥραν πολλὴν εὐχὴν πρὸς Κύριον, τῆς εἶπε νὰ σηκωθῇ ἀπὸ τὴν γῆν, ὅπου ἐκείτετο κλαίουσα, καὶ νὰ πλησιάσῃ εἰς τὸ παράθυρον τοῦ κελλίου του· τότε ἥπλωσε τὴν δεξιάν του ἔξω τοῦ παραθύρου καὶ σφραγίσας τοὺς ὀφθαλμοὺς τῆς ἀσθενοῦς διὰ τοῦ σημείου τοῦ Τιμίου Σταυροῦ, ηὔξατο πάλιν πρὸς Κύριον λέγων· «Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, Υἱὲ τοῦ Θεοῦ τοῦ ζῶντος, ὅστις ἐσαρκώθης ἐκ τῆς ἀειπαρθένου Μαρίας καὶ ἐκ Πνεύματος Ἁγίου, διὰ νὰ ἐξαγάγῃς ἀπὸ τὸ σκότος τὸν ἄνθρωπον, φιλάνθρωπε, καὶ νὰ τὸν φέρῃς εἰς τὸ φῶς τὸ αἰώνιον, καὶ τὸν ἐκ γενετῆς τυφλὸν ἐφώτισας, Αὐτὸς καὶ τώρα, Δέσποτα, φώτισον καὶ τὴν δούλην σου ταύτην, ὡς παντοδύναμος. Ὅτι Σὺ εἶσαι ὁ φωτισμὸς τῶν ψυχῶν ἡμῶν καὶ Σὲ δοξάζομεν πάντοτε σὺν τῷ Πατρὶ καὶ τῷ Ἁγίῳ σου Πνεύματι».