Τότε ἔρχεται ἐν μιᾷ τῶν ἡμερῶν, Σαββάτῳ πρωῒ καὶ λέγει· «σήμερον εἶναι ἡ ὑστερινή μου ἡμέρα καὶ ἔκαμα ἀπόφασιν νὰ παρουσιασθῶ· λοιπὸν ἦλθα νὰ σὲ ἀποχαιρετήσω, ὅτι δὲν θέλω σὲ ἰδεῖ πλέον». Σταθέντες τότε εἰς προσευχὴν αὐτὸς μετὰ τοῦ Πνευματικοῦ του, ἔψαλλον Παράκλησιν εἰς τὴν Κυρίαν Θεοτόκον, καὶ ἀσπασάμενοι ἀλλήλους τὸν τελευταῖον ἀσπασμὸν ἐκάθησεν εἰσέτι ὀλίγον λαμβάνων παρηγορίαν ἀπὸ τὸν Πνευματικόν, ἕως εἰς τὰς τέσσαρας ὥρας τῆς ἡμέρας. Εἶτα ἐφόρεσε καθαρὰ ἐνδύματα, τὰ ὁποῖα τοῦ εἶχε προητοιμασμένα ὁ Πνευματικός, καὶ λαμβάνων εἰς τὸν κόλπον του ἓνα μαῦρον σκοῦφον (ἐπειδὴ ὅταν ἐπρωτοπῆγεν εἰς τὸν κριτὴν ἦτο μὲ κοσμικὰ ἐνδύματα, ὡς προείπομεν) ἀγνώριστος ἐκίνησε δρομαῖος, ὁ δὲ Πνευματικὸς ἀκολουθῶν μακρόθεν καὶ παραθαρρύνων αὐτὸν ἕως τὸ δικαστήριον, ἐστάθη ἔξω εἰς τὸ ἐργαστήριον ἑνὸς Χριστιανοῦ ἕως οὗ ἰδῇ τὸ ἀποβησόμενον.

Ἐμφανισθεὶς λοιπὸν ὁ Μάρτυς ἔμπροσθεν τῶν Ἀγαρηνῶν, ἔρριψε το σαρίκιον καὶ ἤλεγξε παρρησίᾳ την θρησκείαν αὐτῶν, φορῶν δὲ τὸν σκοῦφον ἔλεγεν, ὅτι εἶναι Χριστιανός, ὅτι ἠπατήθη ὑπὸ τοῦ διαβόλου καὶ ἠρνήθη τὸν ἀληθῆ Θεὸν τὸν Ἰησοῦν Χριστόν, καὶ ὅτι ἡ θρησκεία τῶν Τούρκων εἷναι μία ἀσέβεια καὶ ψεῦδος καὶ ἀπάτη. Τότε ἐκεῖνοι ἔρριψαν τὸν σκοῦφον ἀπὸ τὴν κεφαλήν του καὶ τὸν ἐπέπληξαν νὰ μὴ βλασφημῇ· ὁ δὲ Μάρτυς τοῦ Χριστοῦ περισσότερον τοὺς ἤλεγχε κατηγορῶν αὐτοὺς ὡς ἀσεβεῖς. Ὅθεν ἰδόντες τὸ ἀμετάθετον τῆς γνώμης τοῦ Μάρτυρος ἐκυριεύθησαν ὑπὸ ἀγρίου θυμοῦ καὶ τὸν ἥρπασαν ὡς αἱμοβόροι θῆρες, ἔδεσαν ὀπίσω τὰς χεῖράς του μὲ τὸ ἴδιον κάλυμμα τῆς κεφαλῆς του σφικτά, σύροντες δὲ αὐτὸν μὲ τόσον θυμόν, ὡσὰν νὰ ἤθελεν ἐπιβουλευθῆ τὴν ζωήν των, τὸν ἐπῆγαν εἰς τὸν δικαστήν, ἕως ὅτου ἔλθῃ καὶ ὁ αὐθέντης του, ὁ ἀρχηγὸς τῶν Γενιτσάρων. Ὅταν δὲ τὸν παρέστησαν ἔμπροσθεν αὐτῶν, τὸν ἠρώτων τὴν αἰτίαν τῆς μεταβολῆς. Ἐκεῖνος δέ, χωρὶς νὰ χάσῃ καιρόν, ἤνοιξε τὸ στόμα του χωρὶς οὐδένα φόβον καὶ συστολήν, ἐλέγχων μὲ μεγάλον θάρρος τὴν κακοδοξίαν καὶ ἀσέβειαν αὐτῶν. Τότε τοῦ λέγει ὁ δικαστής: «Ἀνόητε, τί εἶναι αὐτὸ ποὺ κάμνεις;». Ὁ δὲ Μάρτυς μὲ μεγάλον θάρρος ἀπεκρίθη· «ἀνόητοι εἶσθε σεῖς, οἵτινες εἶσθε ὅλοι σάρκες καὶ ἀκαθαρσία καὶ μολυσμός, καὶ ὄχι ἐγώ ἀνόητος ἤμην ἕως τώρα καὶ ἠπατήθην, νομίζων ὅτι εἶναι καλὴ ἡ πίστις σας, τώρα ὅμως ἐγνώρισα τὴν ἀλήθειαν, ὅτι ἡ πίστις σας εἶναι ψευδὴς καὶ ματαία».