Τῇ Ϛ’ (6ῃ) τοῦ αὐτοῦ μηνὸς μνήμη, τοῦ Ὁσίου πατρὸς ἡμῶν ΣΙΣΩΗ τοῦ Μεγάλου.

Οὕτως ἀσκητικῶς καὶ ὁσίως προβαίνων ὁ Ὅσιος ἢ μᾶλλον εἰπεῖν ἀγγελικῶς ἐπὶ τῆς γῆς πολιτευσάμενος καὶ ἐν σαρκὶ ὡς ἄσαρκος ζήσας ἔφθασεν εἰς τὴν μακαρίαν ὥραν νὰ μεταστῇ ἀπὸ τὴν παροῦσαν πρόσκαιρον ζωὴν εἰς τὴν αἰώνιον καὶ ἀθάνατον. Ὅτε δὲ ἔμελλε νὰ τελευτήσῃ, συναχθέντες οἱ πατέρες εὑρίσκοντο παρὰ τὴν κλίνην του, καὶ τότε ἔλαμψε τὸ πρόσωπον αὐτοῦ ὡς ὁ ἥλιος καὶ λέγει πρὸς αὐτοὺς ὁ Ὅσιος· «ἰδοὺ ὁ Ἀββᾶς Ἀντώνιος ἦλθε». Μετὰ μικρὸν λέγει πάλιν· «ἰδοὺ ὁ χορὸς τῶν Προφητῶν ἦλθε». Καὶ πάλιν τὸ πρόσωπον αὐτοῦ περισσῶς ἔλαμψε καὶ εἶπεν· «Ἰδοὺ ὁ χορὸς τῶν Ἀποστόλων ἦλθε». Ἐδιπλασιάσθη τότε τὸ φῶς τοῦ προσώπου του καὶ ἐφαίνετο ὡς μετά τινων ὁμιλῶν, πάντες δὲ οἱ παρεστηκότες ἐξίσταντο θαυμάζοντες.

Παρεκάλεσαν τότε οἱ Γέροντες τὸν Ὅσιον νὰ εἴπῃ εἰς αὐτοὺς μετὰ τίνος ὁμιλεῖ, ὁ δὲ Ὅσιος εἶπεν εἰς αὐτούς· «Ἰδοὺ οἱ Ἄγγελοι ἦλθον νὰ λάβουν τὴν ψυχήν μου καὶ παρακαλῶ αὐτοὺς ἵνα μὲ ἀφήσουν ὀλίγον διὰ νὰ μετανοήσω». Λέγουσι τότε οἱ Γέροντες πρὸς τὸν Ὅσιον· «Δὲν ἔχεις, πάτερ, ἀνάγκην ἄλλης μετανοίας». Τότε ὁ μέχρις ἐσχάτης ἀναπνοῆς ταπεινόφρων Σισώης ἀπεκρίθη δακρύων· «Ἀληθῶς σᾶς λέγω, δὲν γνωρίζω τὸν ἑαυτόν μου ὅτι ἔβαλον μέχρι τοῦδε ἀρχήν τινα». Ἐθαύμασαν τότε οἱ Πατέρες διὰ τὴν τοσαύτην ταπεινοφροσύνην τοῦ Ὁσίου καὶ ἐγνώρισαν ἐξ αὐτοῦ, ὅτι πράγματι ἔφθασεν εἰς τὴν τελειότητα. Τότε ἔλαμψεν ἔξαφνα καὶ πάλιν τὸ πρόσωπον αὐτοῦ ὡς ὁ ἥλιος καὶ πάντες κατελήφθησαν ὑπὸ φόβου. Λέγει τότε εἰς αὐτοὺς ὁ Ὅσιος· «Βλέπετε, ὁ Κύριος ἦλθε καὶ λέγει· φέρετέ μοι τὸ σκεῦος τῆς ἐρήμου». Παρευθὺς δὲ μὲ τὸν λόγον τοῦτον παρέδωκεν ὁ μακάριος Σισώης τὸ πνεῦμά του εἰς χεῖρας Θεοῦ· ἐγένετο δὲ ὡς ἀστραπὴ καὶ ἐπλήσθη ὅλος ὁ οἶκος εὐωδίας [3].

Διὰ τοιούτων θαυμαστῶν σημείων ἐδόξασεν ὁ Πανάγαθος Θεὸς τὸν Αὐτοῦ θεράποντα, τον ταπεινόφρονα Σισώην, παραλαβὼν Αὐτὸς ὁ Κύριος τῆς δόξης εἰς τὰς παναχράντους χεῖρας Αὑτοῦ τὴν μακαρίαν ψυχήν του, κατατάξας αὐτὸν εἰς τὰ οὐράνια σκηνώματα, εἰς τὴν ἄϋλον ζωήν, ὅπου εἶναι αἱ σκηναὶ τῶν Ἁγίων καὶ ἡ ἀΐδιος λαμπρότης, ἔνθα νῦν πρεσβεύει ἀδιαλείπτως τῷ Χριστῷ καὶ ὑπὲρ ἡμῶν Αὐτὸν δυσωπῶν. Οὗ ταῖς ἁγίαις πρεσβείαις, Χριστὲ ὁ Θεός, ἐλέησον καὶ σῶσον ἡμᾶς. Ἀμήν.

                                                                                                             

ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ


Ὑποσημειώσεις

[1] Ἐν τῷ Γεροντικῷ γράφονται ταῦτα· Ἠρώτησεν ὁ Ἀββᾶς Σισώης τὸν Ἀββᾶν Ὤρ, λέγων· «εἰπέ μοι λόγον»· καὶ εἶπεν αὐτῷ· «ἔχεις πίστιν εἰς ἐμέ;» ναὶ εἶπε· «ναί»· εἶπεν οὖν αὐτῷ· «ὕπαγε καὶ ὃ ἑώρακάς με ποιοῦντα, ποίησον καὶ σύ»· καὶ εἶπεν αὐτῷ· «τὶ ὁρῶ, πάτερ, εἰς σέ;»· ἔφη δὲ αὐτῷ ὁ γέρων· «ὅτι ὁ λογισμός μου κατώτερός ἐστι πάντων ἀνθρώπων».

[2] Εἰς τὸ Γεροντικὸν γράφεται τὸ ἑξῆς ἀδελφὸς ἠρώτησε τὸν Ἀββᾶν Σισώην λέγων· «πῶς κατέλιπες τὴν Σκήτην μετὰ τοῦ Ἀββᾶ Ὤρ ὤν, καὶ ἦλθες καὶ ἐκάθισας ὧδε;». Λέγει αὐτῷ ὁ γέρων· «ἐν τῷ ἄρξασθαι πληθύνεσθαι τὴν Σκήτην· καὶ ἀκούσας ἐγὼ ὅτι ἐκοιμήθη ὁ Ἀββᾶς Ἀντώνιος, ἀνέστην καὶ ἦλθον ὧδε εἰς τὸ ὄρος καὶ εὑρὼν τὰ ὧδε ἡσυχάζοντα, μικρὸν ἐκάθισα χρόνον»· λέγει αὐτῷ ὁ ἀδελφός· «πόσον χρόνον ἔχεις ὧδε;» λέγει αὐτῷ ὁ γέρων· «εἰσὶν ἑβδομήκοντα δύο ἔτη».

[3] Βλέπε «Εὐεργετινὸς» ἡμετέρα ἔκδοσις, Τόμος Αʹ, σελ. 78.