Πόσον ταπεινόφρων ἦτο φαίνεται καὶ ἀπὸ τὰς διδασκαλίας του, τὰς περιεχομένας εἰς τὸ Γεροντικόν, ὅπου μεταξὺ τῶν ἄλλων γράφεται ὅτι ἦλθέ ποτε πρὸς αὐτὸν ἀδελφός τις, ὅστις τὸν ἠρώτησε λέγων· «Δὲν ἔφθασες ἀκόμη εἰς τὰ μέτρα τοῦ Ἀββᾶ Ἀντωνίου, πάτερ;». Ὁ δὲ ταπεινόφρων Σισώης μὲ μεγάλην ταπείνωσιν ἀπεκρίθη· «Ἐὰν εἶχον καὶ ἕνα μόνον ἐκ τῶν λογισμῶν τοῦ Μεγάλου Ἀντωνίου θὰ ἐγενόμην ὅλος ὡς πῦρ». Ἔλεγε δὲ πρὸς τοὺς προσερχομένους εἰς αὐτόν, ὅτι ἡ ὁδὸς ἡ ὁδηγοῦσα εἰς τὴν ταπεινοφροσύνην εἶναι πρῶτον ἡ ἐγκράτεια, δεύτερον ἡ προσευχὴ εἰς τὸν Θεόν, καὶ τρίτον τὸ νὰ ἀγωνίζεται κανεὶς δι’ ὅλων αὐτοῦ τῶν δυνάμεων, ὅπως κατορθώσῃ νὰ εἶναι κατώτερος παντὸς ἀνθρώπου.

Τὴν ταπεινοφροσύνην δὲ ταύτην διετήρησε μέχρι τέλους τῆς ζωῆς του. Ἔμεινε δὲ ἐκεῖ εἰς το ὄρος τοῦ Ὁσίου Ἀντωνίου ἑβδομήκοντα δύο χρόνους ὑπερανθρώπως ἀγωνιζόμενος. Τόσον ὅμως ταπεινὸν φρόνημα εἶχεν, ὥστε ἐρωτηθείς ποτε ὑπὸ ἀδελφοῦ ἐπιθυμοῦντος νὰ μάθῃ τὰ κατὰ τὸν Ὅσιον πῶς ἀνεχώρησεν ἀπὸ τὴν Σκήτην καὶ ἦλθεν εἰς τὸ ὅρος καὶ πόσον χρόνον ἔχει ἐκεῖ, ἀπεκρίθη· «Ἐπειδὴ ἐπληθύνθη ἡ Σκήτη ἦλθον ἐδῶ καὶ εὑρὼν ἡσυχίαν ἐκάθισα ὀλίγον χρόνον» [2].

Οὗτος ὁ Ὅσιος, ἐλθών ποτε εἰς τὸν τάφον τοῦ Μεγάλου Ἀλεξάνδρου, τοῦ πάλαι ποτὲ διαλάμψαντος ἐν δόξῃ βασιλέως τῶν Ἑλλήνων, ἔστη πρὸ αὐτοῦ καὶ βλέπων αὐτὸν ἔφριττεν, ἀναλογιζόμενος τὸ ἄστατον τοῦ καιροῦ καὶ τῆς δόξης τὸ πρόσκαιρον· κλαίων δὲ καὶ θρηνῶν ἔλεγε τοὺς ἑξῆς ἐπιγραμματικοὺς λόγους, τοὺς ὁποίους ὕστερον οἱ μαθηταί του, ζωγραφοῦντες τὴν εἰκόνα του παρὰ τὸν τάφον τοῦ Μεγάλου Ἀλεξάνδρου, ἔγραφον ἐπ’ αὐτῆς· «Ὁρῶν σε, τάφε, δειλιῶ σου τὴν θέαν καὶ καρδιοστάλακτον δάκρυον χέω, χρέος τὸ κοινόφλητον εἰς νοῦν λαμβάνων· πῶς οὖν μέλλω διελθεῖν πέρας τοιοῦτον; Αἴ, αἴ, θάνατε, τίς δύναται φυγεῖν σε;» δηλαδὴ «βλέπων σε, τάφε, δειλιῶ καὶ τρομάζω ἀπὸ τὴν θεωρίαν σου καὶ χύνω δάκρυα ἐκ καρδίας, φέρων εἰς τὸν νοῦν μου τὸ ὑπὸ πάντων τῶν ἀνθρώπων ὀφειλόμενον χρέος, δηλαδὴ τὸν θάνατον· πῶς καὶ ἐγὼ μέλλω νὰ διέλθω ἀπὸ τοιοῦτον τέλος; Αἴ, αἴ θάνατε, ποῖος εἶναι ἐκεῖνος ὁ ἄνθρωπος, ὁ ὁποῖος δύναται νὰ διαφύγῃ ἀπὸ τῶν χειρῶν σου;».