Παρὰ ταῦτα ὅμως ὁ μακάριος Σισώης διετήρει ἄκραν ταπείνωσιν κατευτελίζων πάντοτε ἑαυτόν, διὰ τὴν ταπείνωσίν του δὲ ταύτην ἔλαβε χάριν παρὰ Κυρίου νὰ ἀνιστᾷ νεκρούς.

Ἐπειδὴ δὲ ὁ Ὅσιος δὲν ἤθελε νὰ ποιῇ θαύματα διὰ νὰ μὴ δοξάζεται τὸ ὄνομά του, ὁ Πανάγαθος Θεὸς ὁ δοξάζων τοὺς αὐτὸν ἀντιδοξάζοντας ᾠκονόμει, ὥστε καὶ χωρὶς τὴν θέλησίν του νὰ γίνωνται τοιαῦτα καὶ ἀκούσατε. Ἦλθέ ποτε πρὸς τὸν Ὅσιον εἰς τὸ ὄρος τοῦ Ἀββᾶ Ἀντωνίου κοσμικός τις, ἔχων μεθ’ ἑαυτοῦ τὸν υἱόν του. Κατὰ τὴν ὁδὸν ὅμως ἀπέθανεν ὁ υἱὸς ἐκ τῆς κακουχίας, ὁ δὲ πατὴρ ἔχων πίστιν εἰς τὸν Ὅσιον δὲν ἐταράχθη, ἀλλ’ ἔλαβε τὸν νεκρὸν υἱόν του εἰς τὰς ἀγκάλας του καὶ τὸν ἔφερεν εἰς τὸν Ὅσιον. Ἀφοῦ δὲ ἦλθεν εἰς τὸ κελλίον τοῦ Ὁσίου προσέπεσε μετὰ τοῦ υἱοῦ του εἰς τοὺς πόδας αὐτοῦ ποιήσας μετάνοιαν, χωρὶς δὲ νὰ εἴπῃ τι ἐξῆλθε τοῦ κελλίου ἀφήσας εἰς τοὺς πόδας τοῦ Ὁσίου τὸ παιδίον. Ὁ δὲ Ὅσιος, μὴ γνωρίζων ὅτι εἶχεν ἀποθάνει καὶ νομίζων ὅτι μετάνοιαν βάλλει τὸ παιδίον, λέγει πρὸς αὐτό· «Ἀνάστα τέκνον καὶ ἔξελθε ἔξω». Τότε παρευθύς, ὢ τῶν θαυμασίων σου Χριστὲ Βασιλεῦ! ἀνέστη τὸ παιδίον καὶ ἐξῆλθεν ἔξω. Ἰδὼν τοῦτο ὁ πατὴρ καὶ θαυμάσας τὴν παρρησίαν τοῦ Ὁσίου εἰσῆλθεν εἰς τὸ κελλίον καὶ προσκυνήσας τὸν γὲροντα ἀνήγγειλεν εἰς αὐτὸν τὸ γεγονός. Ἀκούσας δὲ τοῦτο ὁ Ὅσιος ἐλυπεῖτο, διότι δὲν ἤθελεν, ὡς εἴπομεν, νὰ δοξάζεται τὸ ὄνομά του. Ὁ δὲ μαθητὴς τοῦ Ὁσίου, διὰ νὰ καθησυχάσῃ τὸν Ὅσιον, λέγει πρὸς τὸν πατέρα τοῦ παιδίου· «Ὕπαγε εἰς τὴν εὐχὴν τοῦ Γέροντος, πρόσεχε ὅμως νὰ μὴ εἴπῃς οὐδενὸς τὸ θαῦμα ἕως ὅτου εὑρίσκεται ὁ Γέρων ἐν τῇ ζωῇ». Καθὼς δὲ προσετάχθη ὁ ἄνθρωπος ἐποίησε καὶ ἀπῆλθε χαίρων καὶ δοξάζων τὸν Θεὸν καὶ τὸν Ὅσιον Αὐτοῦ.

Τόσην δὲ πίστιν καὶ σεβασμὸν εἶχον πρὸς τὸν Ὅσιον οἱ μαθηταί του, ὥστε ἔσπευδον μετα χαρᾶς νὰ ἐκτελέσουν τὴν ἐντολήν του ἄνευ τινὸς διακρίσεως. Καὶ ἀκούσατε τὴν πίστιν ἀνθρώπου τινός, ὅστις ἦλθε πρὸς τὸν Ὅσιον ἀπὸ τὰς Θήβας τῆς Αἰγύπτου ζητῶν νὰ γίνῃ Μοναχός. Δεχθεὶς αὐτὸν ὁ Ὅσιος τὸν ἠρώτησεν ἂν ἔχῃ συγγενῆ τινα εἰς τὸν κόσμον, αὐτὸς δὲ εἶπεν ὅτι ἔχει ἕνα υἱόν. Θέλων δὲ ὁ Ὅσιος νὰ δοκιμάσῃ αὐτὸν, τοῦ λέγει· «Ὕπαγε καὶ ρῖψον τὸν υἱόν σου εἰς τὸν ποταμὸν καὶ τότε νὰ γίνῃς Μοναχός». Ἔχων δὲ ἐκεῖνος πίστιν ἀπερίεργον εἰς τὸν Ὅσιον ἔσπευσε νὰ ἐκτελέσῃ τὴν ἐντολήν. Ὅμως ὁ Ὅσιος ἀπέστειλεν ὀπίσω αὐτοῦ τὸν μαθητήν του, ὅστις, ὡς εἶδεν αὐτὸν ὅτι ἐπῆρε τὸν υἱόν του διὰ νὰ τὸν ρίψῃ εἰς τὸν ποταμόν, τὸν ἠμπόδισε καὶ ἐπιστρέψαντες εἰς τὸν Ὅσιον ἔγινεν ὁ ἄνθρωπος ἐκεῖνος Μοναχὸς δοκιμώτατος διὰ τὴν ὑπακοήν του.