ΚΥΠΡΙΑΝΟΣ ὁ νέος Ἱερομάρτυς τοῦ Χριστοῦ, πατρίδα μὲν εἶχε χωρίον τι Κλητζὸς κατὰ τοὺς ἐγχωρίους καλούμενον, τῆς ἐπαρχίας Λιτζᾶς καὶ Ἀγράφων. Ἐκεῖ γεννηθεὶς καὶ ἀνατραφεὶς καλῶς παρὰ τῶν γονέων αὐτοῦ καὶ εἰς τὰ ἱερὰ γράμματα ἐκπαιδευθείς, ἐνεδύθη τὸ μοναχικὸν σχῆμα καὶ ἠξιώθη τοῦ τῆς ἱερωσύνης χαρίσματος. Ἀπελθὼν δὲ εἰς τὸ ἁγιώνυμον Ὄρος τοῦ Ἄθωνος, καὶ ἀγοράσας κελλίον Κουτλουμουσιανόν, τὸν Ἅγιον Γεώργιον, ἔμενεν ἐν αὐτῷ μετ’ ἄλλων δύο μοναχῶν, τὸ μέλι τῆς ἀρετῆς ἐργαζόμενος καὶ ὡς φίλεργος μέλισσα συνάγων ἅπαντα τὰ ἄνθη τῶν ἀρετῶν. Ἐνῷ δὲ ἐκεῖ διέμενεν ὁ μακάριος, ἤναψεν ὁ θεῖος πόθος εἰς τὴν καρδίαν αὐτοῦ. Ὅθεν καὶ ἠλλοιώθη τὴν καλὴν ἀλλοίωσιν, ἐντρυφῶν ἀκορέστως εἰς τὸν θεῖον ἔρωτα τοῦ Σωτῆρος Χοιστοῦ, ὑπὸ τοῦ ὁποίου καταφλεγόμενος, ὅσα καὶ ἄν ἔπραττε δὲν ἐνόμιζεν ὅτι ἰσάξια τῆς ἀγάπης αὐτοῦ πράττει.
Ποῖα δὲ ἔργα καὶ ἀρετὰς ἐξήσκει; Τὴν περιεκτικὴν ἐγκράτειαν, τὴν ἐκτεταμένην νηστείαν, τὰς ὁλονυκτίους ἀγρυπνίας, τὰς γονυκλισίας καὶ τὰς χαμαικοιτίας, τὸ ἀνένδοτον εἰς τὰς προσευχάς, εἰς τὰς ὁποίας ὡς στῦλος ἀκλόνητος ἵστατο, τὸ πένθος τὸ παντοτεινόν, τὰ ἀείρρυτα δάκρυα, τὴν ὑψοποιὸν ταπείνωσιν, τὴν ὑπὲρ ἄνθρωπον ἀκτημοσύνην, τὴν τῆς ψυχῆς καὶ τοῦ σώματος καθαρότητα, τὴν πίστιν τὴν ἀκλινῆ καὶ ἀνόθευτον, τὴν κραταιὰν ἐλπίδα, τὴν κορωνίδα τῶν ἀρετῶν, τὴν ἀγάπην καί, συντόμως εἰπεῖν, ἅπαν τὸ πλῆθος τῶν ἀρετῶν εἰς ἑαυτὸν συνάξας ὁ τρισόλβιος ἐγένετο τύπος καὶ παράδειγμα τῆς μοναχικῆς ζωῆς δι’ ὅλους τοὺς Μοναχοὺς τοῦ Ἁγίου Ὄρους.
Ἀλλ’ ὅμως πάντα ταῦτα δὲν ἐνόμιζεν ἀντάξια τοῦ ὑπὲρ ἡμῶν ἀποθανόντος Χριστοῦ, λογιζόμενος νὰ προσφέρῃ καὶ τὸ αἷμα αὐτοῦ χάριν Ἐκείνου. Δι’ ὅ καὶ ἐπεθύμει διαρκῶς καὶ ἐδίψα ὡς ἔλαφος τὸ διὰ Χριστὸν μαρτύριον, τόσον δὲ ἐκαίετο καὶ ἐπυρπολεῖτο ἐκ τῆς θείας ἀγάπης, ὥστε καὶ αὐτὸ τὸ μαρτύριον ἐφαίνετο εἰς αὐτὸν οὐχὶ ἀρκετὸν διὰ νὰ πληρώσῃ τὸν πόθον του, κράζων καὶ αὐτὸς ὡς ὁ θεῖος Παῦλος· «Τίς ἡμᾶς χωρίσει ἀπὸ τῆς ἀγάπης τοῦ Χριστοῦ;» καὶ ψάλλων μετὰ τοῦ Προφήτου Δαβίδ· «Τί ἀνταποδώσωμεν τῷ Κυρίῳ περὶ πάντων, ὧν ἀνταπέδωκεν ἡμῖν;». Διότι τοιοῦτος εἶναι ὁ θεῖος ἔρως. Εἰς οἵαν ψυχὴν καὶ ἂν ἐνσταλάξῃ, θερμαίνει ταύτην, ὥστε νὰ καταφρονήσῃ τὰ πάντα καὶ αὐτὸ τὸ ἴδιον σῶμα, ἀρκεῖ νὰ ἐπιτύχῃ τοῦ ποθουμένου.