ΙΩΣΗΦ ὁ Ὅσιος πατὴρ ἡμῶν ἦτο γέννημα καὶ θρέμμα τῆς περιφήμου νήσου Κρήτης, ἀπὸ ἕνα χωρίον «Κεράμων» καλούμενον, εὐσεβῶν γονέων υἱός· ἐλθὼν δὲ εἰς ἡλικίαν δεκτικὴν μαθήσεως, ἐδόθη ἀπὸ τοὺς γονεῖς εἰς ἕνα διδάσκαλον θεοσεβέστατον καὶ σεβάσμιον πνευματικὸν πατέρα, ὅστις κατῴκει εἰς ἕνα Μονύδριον τοῦ Ἁγίου ἐνδόξου καὶ πανευφήμου Ἀποστόλου καὶ Εὐαγγελιστοῦ Ἰωάννου τοῦ Θεολόγου, ἐπονομαζόμενον παρὰ τοῖς πολλοῖς τοῦ Δερματάνου, κείμενον εἰς τὰ παραθαλάσσια μέρη, εἰς τὴν χώραν τοῦ Χάνδακος [1], ἀπὸ τὸν ὁποῖον διδασκόμενος ὄχι μόνον τὰ γράμματα, ἀλλὰ καὶ τὰ καλὰ καὶ θεάρεστα ἤθη, ἔμαθεν εἰς ὀλίγον καιρὸν ὅσα ἦσαν ἀρκετὰ διὰ τὴν σωτηρίαν του, καὶ οὕτως ἀναγινώσκων καθ’ ἑκάστην τὰ βιβλία τῆς Ἐκκλησίας μας ἐγνώρισε τὴν πλάνην καὶ τὴν ματαιότητα τοῦ κόσμου, καὶ μισήσας ὅλα τὰ προσωρινὰ καὶ φθειρόμενα πράγματα τοῦ βίου τούτου, ἐπόθει τὰ αἰώνια καὶ ἄφθαρτα ἀγαθὰ τοῦ οὐρανοῦ. Ὅθεν καὶ ἐδόθη ὅλως διόλου εἰς τὸ νὰ ἀγωνίζεται μὲ μεγάλην προθυμίαν εἰς τὰς ἐναρέτους πράξεις, ἔχων ὡς ἐργόχειρον τὴν καλλιγραφίαν.
Βλέποντες οἱ γονεῖς αὐτοῦ τὴν θεοσέβειαν καὶ ἀρετὴν τοῦ υἱοῦ των μεγάλως ηὐφραίνοντο καὶ ἐδόξαζον τον Θεόν. Ἀλλ’ ἐπειδὴ ἐντὸς ὀλίγου ἐτελεύτησαν οἱ γονεῖς του, ἔγινεν οὗτος κληρονόμος εἰς ὅλα τὰ ὑπάρχοντά των, διότι ἄλλο τέκνον δὲν εἶχον. Ἀλλ’ ὅμως ὁ μακάριος δὲν ἐνικήθη παντελῶς ὑπ’ αὐτῶν, καίτοι ὄντων πολλῶν, ἀλλὰ μὲ τὴν βουλὴν τοῦ πνευματικοῦ του πατρὸς καὶ διδασκάλου τὰ διεμοίρασεν ὅλα ὡς ἐλεημοσύνην εἰς τοὺς πτωχούς, καὶ μένων ἐλεύθερος τούτων εὑρίσκετο εἰς τὴν ὑποταγὴν τοῦ Γέροντός του μὲ μεγάλην ταπείνωσιν, καταδαμάζων τὸ σῶμά του μὲ νηστείαν ὑπέρμετρον, μὲ ἀγρυπνίαν, μὲ γονυκλισίας παμπληθεῖς καὶ προσευχὴν ἀδιάλειπτον, νικῶν τὴν βίαν τῆς φύσεως μὲ ὀλίγον ἄρτον καὶ ὕδωρ καὶ μὲ ὀλίγον ὕπνον, καὶ ἁπλῶς εἰπεῖν κάθε εἶδος ἀσκήσεως καὶ ἐγκρατείας μετεχειρίζετο, γενόμενος ὅλως διόλου σκεῦος καθαρὸν τοῦ Παναγίου Πνεύματος. Καὶ τὸ παράδοξον ἦτο, ὅτι καίτοι εὑρισκόμενος εἰς τὸ μέσον τῆς πόλεως καὶ τῶν θορύβων καὶ ταραχῶν τοῦ κόσμου, κατεπάτησεν ὅμως ὅλας τὰς πανουργίας τοῦ δαίμονος, ὥστε καὶ οἱ ἀσώματοι Ἄγγελοι ἐξεπλάγησαν.