πετεινὰ τοῦ οὐρανοῦ, ὅτι οὐ σπείρουσιν, οὐδὲ θερίζουσιν, οὐδὲ συνάγουσιν εἰς ἀποθήκας καὶ ὁ πατὴρ ἡμῶν ὁ οὐράνιος τρέφει αὐτά· οὐχ ὑμεῖς μᾶλλον διαφέρετε αὐτῶν». (Ματθ. ϛ’ 26). Φρίττομεν, μὴ καταλάβῃ ἡμᾶς δυστυχία; Ἀλλ’ ὅταν πάντες μᾶς στρέψωσι τὰ νῶτα καὶ πᾶσα εὐτυχία καὶ πᾶσα χαρὰ τοῦ βίου ἀφ’ ἡμῶν μακρύνῃ, μόνη δὲ σύντροφος ἡ λύπη παραμείνῃ, Αὐτὸς ἡμᾶς ἐνισχύει. «Μὴ φοβοῦ... λέγει, (Δευτ. λα’ 6) «οὐ μή σε ἀνῶ, οὐδ’ οὐ μή σε ἐγκαταλίπω». (Ἑβρ. ιγ’ 5). Ἀλλὰ καὶ ὅταν δειλιῶμεν ἀναλογιζόμενοι τὰς δυνάμεις ἡμῶν κλονιζομένας καὶ ἐξαντλουμένας, Αὐτὸς καὶ τότε μᾶς ἐνθαρρύνει λέγων· «Ἡ δύναμίς μου ἐν ἀσθενείᾳ τελειοῦται» (Β’ Κορινθ. ιβ’ 9). Καὶ ὅταν ἀκόμη τρέμωμεν αἰσθανόμενοι τὸν θάνατον προσεγγίζοντα, αὐτὸς μᾶς χαροποιεῖ λέγων· «Ὁ πιστεύων εἰς ἐμέ, κἂν ἀποθάνῃ, ζήσεται» (Ἰωάν. ια’ 26).
Καὶ ἔπειτα πῶς νὰ μὴ εἰσερχώμεθα εἰς τὸ νέον ἔτος μετὰ θάρρους ἀδιαφοροῦντες ὅλως, ἂν τοιοῦτον ἀποβῇ εἰς ἡμᾶς, καὶ παρεσκευασμένοι νὰ ὑποστῶμεν πᾶσαν περιπέτειαν, νὰ ὑποφέρωμεν γενναίως οἱαδήποτε δεινά; Τὸ μέλλον ἄδηλον καὶ σκοτεινόν· καί, ἀλλὰ τὶ μὲ αὐτό; Τυφλὴ τύχη δὲν δεσπόζει ἡμῶν. Τελοῦμεν ὑπὸ τὴν σκέπην ὑπερτάτης Ἀγαθότητος. Καὶ λοιπὸν ἂς ἐπαναπαυώμεθα εἰς τὴν ἀγάπην τοῦ Οὐρανίου Πατρός, ὅστις μόνος γινώσκει τὸ ἀληθὲς συμφέρον ἡμῶν· ἡμεῖς ἂς ἐκτελῶμεν μόνον τὸ ἀγαθόν, τὸ μόνον ἀρεστὸν εἰς Αὐτόν. Τοῦτο μόνον εἶναι ἔργον ἡμῶν, οὐχὶ δὲ τὸ νὰ βασανιζώμεθα, τί θ’ ἀποστείλῃ εἰς ἓκαστον ἡμῶν.
Εὐμενὴς ἐπιβλέπει ὁ Θεὸς ἀπὸ τοῦ θρόνου τῆς μεγαλειότητος Αὐτοῦ ἐπὶ πάντας τους φοβουμένους Αὐτόν. Περὶ τῆς πατρικῆς αὐτοῦ προνοίας ἔχομεν εἰσέτι ἀμφιβολίας; Δὲν ἐγνωρίσαμεν τὴν ἀγάπην Αὐτοῦ ἐκ τῶν συμβαινόντων εἰς ἡμᾶς ἀπὸ πολλοῦ καιροῦ; Ποσάκις δὲν ἔσωσεν ἡμᾶς ἀπὸ κινδύνους προφανεῖς; Ποσάκις δὲν ἐνίσχυσεν ἡμᾶς, ὅσον, πρὶν συμβῶσιν, ἐφοβούμεθα αὐτούς; Τὰ νέφη ποτὲ δὲν εἶναι τόσον μελανά, ὅσον φαίνονται μακρόθεν εἰς τὸν μακρὰν τοῦ Θεοῦ τελοῦντα.
Ἀλλ’ ἡμεῖς, ὡς πιστοὶ καὶ τοῦ Θεοῦ ἐγγύς, ἐκ τοῦ παρελθόντος ἂς εἰκάζωμεν το μέλλον· ἂς μὴ φαίνηται τοῦτο εἰς ἡμᾶς ζοφερόν, διότι Ἐκεῖνος, ὅστις ἐποίησε τὴν νύκτα, ἐποίησε καὶ τοὺς φωτίζοντας ἀστέρας. Ἐκεῖνος, δηλαδή, ὅστις ἐπιτρέπει εἰς ἡμᾶς τὴν δυστυχίαν, ἀποστέλλει εἰς ἡμᾶς καὶ τὴν παρηγορίαν. Καὶ ἡμεῖς δὲ μαρτυροῦμεν, ὃτι οὐδὲν ἔτος τοῦ βίου ἡμῶν ὑπῆρξε τοσοῦτον τρικυμιῶδες καὶ