[Τοῦ ἀειμνήστου Θεοδώρου Ζωγράφου. Ἐν Βόλῳ τῷ 1914.]

ΗΞΙΩΣΕΝ ἡμᾶς ἀδελφοί ὁ οὐράνιος Πατὴρ ἡμῶν ἵνα καὶ πάλιν εἰσέλθωμεν εἰς νέον ἐνιαυτόν ὁ κρατῶν ἐν ταῖς χερσὶν Αὐτοῦ τοὺς χρόνους διὰ τῆς χαριτοβρύτου Αὐτοῦ δεξιᾶς δωρεῖται εἰσέτι εἰς ἡμᾶς τὴν πολυτίμητον καὶ πολυπόθητον τῆς ζωῆς δωρεάν Καὶ ἰδοὺ εἰσερχόμεθα εἰς τὸ νέον ἔτος πάντες χαίροντες καὶ ἀλλήλους συγχαίροντες καὶ τὰ βέλτιστα ἐπευχόμενοι.

Κατὰ τὸ μεσονύκτιον τῆς παρελθούσης νυκτὸς ἔληξε τὸ παλαιὸν ἔτος, ἤρξατο δὲ τὸ νέον. Καὶ δὴ κατὰ τὴν πρώτην ταύτην ἡμέραν τοῦ νέου ἔτους πᾶς λογικὸς σκέπτεται, πῶς θὰ διέλθη αὐτό, ἂν ὁ Θεὸς ἐν τῇ ζωῇ ταύτῃ ἀφήσῃ αὐτόν. Ναί, ἕκαστος διὰ τὸ ἀρξάμενον ἔτος διανοεῖται νέας ἐπιχειρήσεις, φαντάζεται νέας ἐπικερδεῖς ἐργασίας, πλάττει νέα σχέδια πρὸς πλήρωσιν τῶν πόθων καὶ ἐπιθυμιῶν αὐτοῦ. Σπανίως καθ’ ὃλον τὸ ἔτος ὁ νοῦς τοῦ ἀνθρώπου προσηλοῦται εἰς τὸ μέλλον τόσον ζωηρός, ὅσον κατὰ τὴν πρώτην τοῦ ἔτους. Καὶ πρὸς τί ὅλαι αὐταὶ αἱ προσδοκίαι; Πρὸς τὶ ὅλαι αὐταὶ αἱ προσπάθειαι; Πρὸς ἐπιτυχίαν βεβαίως εὐτυχεστέρου μέλλοντος. Ἕνεκα τούτου πᾶς τις κόπους καὶ ἀγωνίας καταβάλλει, ἕνεκα τούτου ἡ φαντασία ἑκάστου σήμερον λαμπρὰ ὄνειρα πλάττει.

Καὶ δὲν εἶναι μὲν βεβαίως ἡ πρὸς ἐπιτυχίαν τῆς εὐδαιμονίας σπουδὴ αὕτη τῆς ἀνθρωπότητος ἀξιόμεμπτος· ἀλλ’ ὅταν, ἄνθρωπε, κατὰ τὸ ἔτος τοῦτο ἐπιτύχῃς ὃ,τι ἐπιθυμεῖς, θὰ εἶσαι ἆρά γε εὐτυχής; Ἀποκτήσας πλούτη, δόξαν, τιμὰς καὶ εὐζωΐαν, κατέλαβες ἆρά γε τὴν εὐδαιμονίαν;

Ὦ! πόσον σεαυτὸν πλανᾷς, πόσον ἐξαπατᾶσαι! Οὐδὲν τῶν ἐπὶ γῆς δύναται νὰ σὲ καταστήσῃ εὐτυχῆ διότι ἡ πλήρωσις τῆς ἐπιθυμίας σου σὲ εὐφραίνει πρὸς στιγμήν, ἀλλ’ εὐθὺς αἰσθάνεσαι ἄλλην ἐπιθυμίαν ἐγειρομένην ἐν τῇ καρδίᾳ σου καὶ τυραννοῦσαν αὐτήν. Διώκεις τὴν εὐδαιμονίαν· ἀλλὰ μόλις φθάσῃς αὐτήν, ἰδοὺ αὕτη ὡς φάσμα φεύγει ἐκ τῶν χειρῶν σου. Καὶ τί ἂν ἐντὸς τοῦ ἔτους τούτου ἐπιτύχῃς τὴν πλήρωσιν τῶν ἐνδομύχων πόθων σου καὶ δικαίων ἐπιθυμιῶν σου, σὲ καταλάβῃ δὲ ὁ θάνατος; Ποῦ τότε ἡ εὐδαιμονία σου, τὴν ὁποίαν ἐπεδίωκες ἀπὸ πολλῶν ἐτῶν μετὰ τοσούτων ἀγώνων καὶ θλίψεων καὶ τοσούτων πικριῶν;