Μὴ λοιπὸν καὶ κατὰ τὸ νέον ἔτος ἐπιδιώκωμεν, ἀδελφοί, πρᾶγμα ἀδύνατον, εὐτυχίαν ἐπὶ γῆς. Ὡς Χριστιανοί, εἰσελθόντες εἰς αὐτό, ἂς σκεφθῶμεν ὡριμώτερον περὶ τῆς κατ’ αὐτὸ δυνατῆς καὶ ἀληθοῦς εὐτυχίας ἡμῶν, ἀφοῦ εἶναι πλέον ἢ βέβαιον, ὅτι οὔτε ὁ χρυσὸς οὔτε ἡ κοσμικὴ δόξα οὔτε τὰ ἄλλα ἐπίγεια ἀγαθὰ φέρουσιν εὐδαιμονίαν, ἀλλὰ μόνος ὁ Χριστός. Μόνος ἐκεῖνος, ὅστις ἐν σχέσει στενῇ πρὸς τὸν Χριστὸν διατελεῖ, ὅστις τὰς ἐντολὰς Αὐτοῦ ἐκτελεῖ, ὃστις ἐργάζεται τὴν ἀρετήν, μόνος αὐτὸς πάντοτε χαίρει καὶ ἐπὶ ταύτης τῆς γῆς, μόνος αὐτὸς καὶ εἰς τὸν κόσμον αὐτὸν εὐτυχεῖ.

Μὴ εἰσερχώμεθα εἰς τὸ νέον ἔτος, μετὰ κουφότητος καὶ ἀπερισκεψίας, ἀδελφοί. Ἐπετράπη εἰς ἡμᾶς ὅ,τι ἀπηγορεύθη εἰς μυριάδας πολλάς, ἐπετράπη δηλαδὴ νὰ εἰσέλθωμεν εἰς τὸ νέον ἔτος ζῶντες καὶ ἡμεῖς. Ἐν πρώτοις ἂς εὐχαριστήσωμεν ἀπὸ καρδίας τὸν Ὕψιστον τὸν δωρησάμενον ἡμῖν τὸ μέγα δῶρον τῆς ζωῆς πρὸς ἐπιστροφήν· εἶτα δὲ ἂς λάβωμεν ἀπόφασιν, ὅπως ἀπὸ τῆς ἀρχῆς τοῦ ἔτους τούτου ἐπιστρέψωμεν εἰς τὸν Σωτῆρα ἡμῶν, ἀφοῦ εἰς μόνον Αὐτὸν θὰ εὓρωμεν τὴν εὐτυχίαν ἡμῶν. Ἂν τοῦτο μόνον ἀποφασίσωμεν, τὸ πᾶν ἐπετύχομεν διότι πρόθυμος εἶναι ὁ οὐράνιος ἡμῶν Πατὴρ μὲ ἀνοικτὰς ἀγκάλας νὰ μᾶς δεχθῇ καὶ τὰς ἁμαρτίας ἡμῶν νὰ ἐξαλείψῃ καὶ ἀντὶ παλαιῶν νέους κατὰ τὸ νέον τοῦτο ἔτος ν’ ἀναδείξῃ καὶ διὰ τῆς χάριτος Αὑτοῦ νὰ μᾶς ἐνισχύσῃ νὰ ἐκτελῶμεν τὰς σωτηρίους αὐτοῦ ἐντολάς. «Καὶ αἱ ἐντολαὶ αὐτοῦ, κατὰ τὸν ἐπιστήθιον μαθητήν, βαρεῖαι οὐκ εἰσί». (Α’ Ἰωάν. Ε’ 3). Διότι ἐκεῖνος, ὅστις ἦλθεν, ἵνα ἄρῃ ἀφ’ ἡμῶν τὸ βαρὺ φορτίον τῶν ἁμαρτιῶν, δὲν εἶναι ποτὲ δυνατὸν νὰ ἐπιβαρύνῃ ἡμᾶς μὲ δυσκόλους ἐντολάς. Ὅθεν ἂς ἀποφασίσωμεν νὰ τηρῶμεν αὐτάς, νὰ ἐκτελῶμεν τὰς ἀρετάς.

Μόνη ἡ ἀρετὴ καθιστᾷ τὸν ἄνθρωπον εὐτυχῆ καὶ ἐπὶ γῆς· μόνη αὕτη ἀναδεικνύει αὐτὸν ὑπέρτερον τῶν δεινῶν, ὥστε οὗτος καὶ ἐν ὀδύναις καὶ συμφοραῖς, ἀγαθὴν ἔχων συνείδησιν, νὰ τέρπηται ἐπὶ τῇ μαρτυρίᾳ αὐτῆς καὶ ἐν χαρᾷ νὰ διατελῇ. Μόνη αὕτη καὶ ἐν τῷ θανάτω καὶ ἐν τῷ τάφῳ δὲν ἐγκαταλείπει αὐτὸν ἄνευ παρηγόρων ἐλπίδων καὶ φαιδροτάτων προσδοκιῶν. Πέραν δὲ τοῦ τάφου, ἐν τῇ αἰωνιότητι, καταστέφει αὐτὸν διὰ πλήρους καὶ τελείας, δι’ ἀρρήτου καὶ ἀλήκτου εὐδαιμονίας. Διὰ τοῦτο ἡ ἀρετὴ ἰσχύει καὶ τολμᾷ ἀπὸ τοῦδε ν’ ἀτενίζῃ μετὰ χαρᾶς εἰς τὴν Αἰωνιότητα, ἐπὶ τῷ ἀκούσματι καὶ μόνῳ τῆς ὁποίας ἡ ἐνοχὴ φρικιᾷ καὶ τὴν ὕπαρξιν τῆς ὁποίας προσπαθεῖ ν’ ἀρνηθῇ μὲ ἐπιχειρήματα παράλογα καὶ δειλά.