Ταῦτα εἰπὼν ὁ θεῖος Ἀντώνιος, ἔκαμε μὲ τὴν χεῖρά του σημεῖον εἰς τοὺς λέοντας νὰ ἀναχωρήσουν, ἐκεῖνοι δε ἐπιστρέψαντες πάλιν εἰς τὸ ἱερὸν λείψανον τοῦ Ὁσίου Παύλου καὶ κατασπαζόμενοι αὐτὸ ἀνεχώρησαν. Ὁ δὲ Ὅσιος Ἀντώνιος βαστάσας τὸ ἱερὸν λείψανον ἐνεταφίασεν αὐτὸ τῷ τμα’ (341) ἔτει, Ἰανουαρίου ιε’ (15). Ὁ Ἅγιος οὗτος ἐγεννήθη τῷ σκζ’ (227) ἔτει ἐν Θηβαΐδι τῆς Αἰγύπτου, τῷ δὲ σν’ (250) ἔφυγεν εἰς τὴν ἔρημον, ἔζησεν εἰς τὸ σπήλαιον ἔτη ϟα’ (91), τὰ δὲ πάντα ριδ’ (114). Ἐπρόσμενε δὲ ὁ Μέγας Ἀντώνιος ἀκόμη μίαν ἡμέραν, διὰ νὰ ἴδῃ ἐὰν ἔλθῃ πάλιν μὲ τὸν ἄρτον ὁ κόραξ, ἀλλὰ δὲν ἐφάνη. Καὶ γενόμενος κληρονόμος τῆς στολῆς τοῦ Ὁσίου Παύλου, ἐπῆρεν ἐκεῖνο τὸ ἔνδυμα τῶν φοινίκων καὶ ἐπέστρεφεν εἰς τὸ Μοναστήριον διηγούμενος εἰς τοὺς Μοναχοὺς πάντα τὰ ἄνωθεν, τὴν δὲ στολὴν τοῦ Ὁσίου Παύλου εἶχεν εἰς τοσαύτην τιμὴν καὶ καύχημα, ὥστε τὴν ἐφόρει τὸ Πάσχα καὶ τὰς ἄλλας μεγάλας ἑορτάς.