ηὐχαρίστησαν. Ἔπειτα παρεκάλεσεν αὐτὸν ὁ θεῖος Ἀντώνιος νὰ τοῦ εἴπῃ πόθεν ἦτο, καὶ πῶς ἀπ’ ἀρχῆς ἐπῆγεν εἰς ἐκείνην τὴν ἄβατον ἔρημον. Καὶ ὁ Ὅσιος Παῦλος τοῦ διηγήθη ὅλον τὸν βίον του ὡς ἀνωτέρω ἐγράψαμεν. Ἀφ’ οὗ ταῦτα εἶπεν ὁ Ὅσιος, ἐποίησαν ἀγρυπνίαν ὅλην τὴν νύκτα, εὐχόμενοι καὶ δοξολοξοῦντες τὸν Κύριον, καὶ τὸ πρωῒ εἶπεν ὁ Ὅσιος Παῦλος πρὸς τὸν Μέγαν Ἀντώνιον· «Εἶναι πολλαὶ ἡμέραι, ὅπου μοῦ ἀπεκάλυψεν ὁ Κύριος ὅτι κατοικεῖς εἰς ταύτην τὴν ἔρημον, καὶ μοῦ ὑπεσχέθη ὅτι θὰ σὲ ἴδω πρὸ τῆς ἐμῆς τελειώσεως. Τώρα κατὰ τὴν ὑπόσχεσιν σὲ ἀπέστειλεν ὁ Θεὸς νὰ ἐνταφιάσῃς τὸ σῶμά μου».

Ταῦτα ἀκούων ὁ Μέγας Ἀντώνιος ἔρρεον κρουνηδὸν τὰ δάκρυα, διὰ τὸν χωρισμὸν ὀδυρόμενος καὶ τὸν παρεκάλει θερμῶς νὰ κάμῃ πρὸς Κύριον δέησιν, νὰ ὑπάγῃ καὶ αὐτὸς εἰς τὴν συνοδείαν του. Ὁ δὲ ἀπεκρίνατο· «Δὲν πρέπει, ἀδελφέ, νὰ ζητῶμεν μόνον τὸ ἰδικόν μας συμφέρον, ἀλλὰ μάλιστα τοῦ πλησίον μας. Λοιπὸν δὲν εἶναι καιρὸς νὰ ὑπάγῃς πρὸς τὸν ποθούμενον, ἀλλὰ εἶναι ἀνάγκη νὰ στηρίζῃς τοὺς ἀδελφούς, νὰ γίνουν ὅμοιοί σου εἰς τὴν ἀρετήν. Παρακαλῶ νὰ μὴ βαρυνθῇς δι’ ἀγάπην μου, ἀλλὰ νὰ μοῦ φέρῃς τὸν μανδύαν, τὸν ὁποῖον σοῦ ἔδωκεν ὁ Μέγας Ἀθανάσιος, ὅτι ἔχω πολλὴν εὐλάβειαν νὰ ἐνταφιάσῃς μὲ ἐκεῖνον τὸ ἐμὸν λείψανον». Τοῦτο δὲ ἔλεγεν ὁ Ὅσιος, διὰ νὰ μὴ εὑρεθῇ παρὼν εἰς τὴν τελευτὴν αὐτοῦ ὁ θεῖος Ἀντώνιος καὶ λυπηθῇ περισσότερον, ἀλλ’ οὔτε ἀνάγκην εἶχεν ἀπὸ ἱμάτιον εἰς τὸν θάνατον. Θαυμάσας ὁ Μέγας Ἀντώνιος εἰς τὸ προορατικὸν πνεῦμα τοῦ Ὁσίου, τὸν ηὐλαβεῖτο ὡς Ἄγγελον καὶ δακρύσας τότε ἠρπάσθη αὐτὸν καὶ λαβὼν συγχώρησιν ἐπέστρεψεν εἰς τὸ κελλίον του.

Δύο δὲ μαθηταί του, ὁ Ἰσαὰκ καὶ ὁ Πλουσιανός, τὸν προϋπήντησαν και τον ἐρωτοῦσαν ποῦ ἦτο τόσας ἡμέρας καὶ ἔλειπεν. Ὁ δὲ ἀπεκρίνατο· «Οἴμοι τῷ ἀθλίῳ τέκνα μου, ὅτι ψευδῶς φορῶ τὸ σχῆμα τῶν Μοναχῶν καὶ καμμίαν πρᾶξιν δὲν ἔχω ἐνάρετον, μόνον τὸ ἔνδυμα ἐπίπλαστον. Εἶδον τὸν Θεσβίτην Ἠλίαν καὶ Ἰωάννην τὸν Πρόδρομον· εἶδον ἀληθῶς ἄλλον Παῦλον ὡς ἐν Παραδείσῳ διάγοντα εἰς τὴν ἔρημον». Ἐρωτώμενος δὲ ὑπ’ αὐτῶν, οὐδὲν ἀπεκρίνατο, εἰμὴ τὸ «καιρὸς τοῦ λαλεῖν, καιρὸς τοῦ σιγᾶν». Μεταλαβὼν λοιπὸν ὀλίγης τροφῆς, ἔλαβε, τὸν ρηθέντα μανδύαν καὶ ἔτρεχε δρομαίως πρὸς τὸν ποθούμενον, Παῦλον διψῶν, πρὸς Παῦλον βλέπων, τὸν ὁποῖον εἶχε τρυφὴν τοῦ πνεύματος, πνοὴν καὶ ἀναψυχὴν τῆς ψυχῆς του. Ἐβίαζε τὴν ὁδοιπορίαν ὅσον ἠδύνατο, φοβούμενος μήπως καὶ δὲν τὸν φθάσῃ ζῶντα διὰ νὰ λάβῃ τὴν εὐλογίαν του.