καὶ κρούοντι οὐκ ἀνοίγεταί μοι· ἀλλὰ δὲν ἀναχωρῶ ἕως ὅτου μοῦ ἀνοίξῃς ἢ κἂν νὰ τελευτήσω ἔξω τῆς θύρας σου, καὶ οὕτω νεκρὸς νὰ ἐλέγχω καὶ νὰ κατηγορῶ ἀφώνως τὴν ἀσπλαγχνίαν σου». Ταῦτα μετὰ δακρύων λέγοντος τοῦ Μεγάλου Ἀντωνίου, ἀπεκρίθη ὁ Ὅσιος Παῦλος χαριέντως καὶ τοῦ λέγει· «Ὅστις ζητεῖ δὲν φοβερίζει, καὶ ὅποιος κατηγορεῖ δὲν δακρύζει».
Τότε ἀνοίξας τὴν θύραν ὑπεδέχθη αὐτὸν μετὰ πόθου λέγων· «Καλῶς ἦλθες, ἀδελφὲ καὶ συνεργάτα Ἀντώνιε». Οὕτως ἀμφότεροι κατασπαζόμενοι ἀλλήλους ἐν ἁγίῳ φιλήματι καὶ συνομιλοῦντες θείους λόγους ἠγάλλοντο πνευματικῶς. Ἔπειτα εἶπεν ὁ Μέγας Παῦλος· «Διατί ἐκακοπάθησες νὰ ἔλθῃς ἕως ἐδῶ, νὰ ἴδῃς ἕνα σαπρὸν γέροντα, ὅστις μέλλει νὰ τελευτήσῃ εἰς ὀλίγον διάστημα; Ἀλλ’ ἐπειδὴ ἐδιδάχθημεν ἀπὸ τὸν θεῖον Παῦλον, ὅτι ἡ ἀγάπη πάντα στέργει, φανερὸν εἶναι ὅτι αὕτη σὲ ἐνεδυνάμωσε καὶ πρὸς ἐμὲ καθωδήγησε. Λοιπόν, παρακαλῶ σε, εἰπέ μοι πῶς διάγουσιν οἱ ἄνθρωποι εἰς τὰς πόλεις καὶ τὰ ἔθνη; Εὑρίσκονται εἰς πολέμους ἢ εἰς εἰρήνην; Πρὸ πάντων δὲ ἀνάγγειλόν μοι σαφέστατα, ἐὰν εὑρίσκωνται εἰς τὴν εἰδωλολατρίαν οἱ ἡγεμόνες». Ὁ δὲ ἔδωκεν εἰς αὐτὸν πληροφορίαν δι’ ὅλα αὐτὰ καὶ ἕτερα ὅμοια. Ὁ δὲ Ὅσιος ἐδόξασε τὸν Θεὸν ὅτι ἔλαμπε πάλιν πανταχοῦ ἡ εὐσέβεια. Οὕτω συνομιλοῦντες οἱ Ἅγιοι βλέπουσιν ἐπάνω εἰς κλάδον δένδρου κόρακα βαστάζοντα ἄρτον ἀκέραιον, ὅστις πετάξας ἀπὸ τὸ δένδρον εἰς τὸ μέσον αὐτῶν τὸν ἄρτον ἀπέθετο. Θαυμάζοντος δὲ τοῦ Ὁσίου Ἀντωνίου τὸ παράδοξον, τοῦ εἶπεν ὁ Μέγας Παῦλος· «τῇ ἀληθείᾳ ἀδελφέ, πολλὰ φιλάνθρωπος καὶ ἐλεήμων εἶναι ὁ Κύριος, «Χορηγῶν σπέρμα τῷ σπείραντι καὶ ἄρτον εἰς βρῶσιν», «Ἀνοίγων χεῖρα, καὶ ἐμπιπλῶν πᾶν ζῷον εὐδοκίας». Ἑξήκοντα χρόνοι εἶναι ὅπου μοῦ φέρει τὴν τροφὴν ὃ κόραξ οὗτος, καθὼς εἶδες, οὐχὶ δὲ ἕνα ἄρτον, ἀλλὰ τὸν ἥμισυν καὶ σήμερον διὰ τὴν σὴν παρουσίαν ἐδιπλασίασεν ὁ ἀγαθὸς Θεὸς τροφεὺς καὶ Δεσπότης τὸ σιτηρέσιον».
Ταῦτα εἰπὼν ὁ Μέγας Παῦλος καὶ εὐχαριστήσαντες τὸν Θεὸν ἀμφότεροι, ἐπῆγαν εἰς τὴν πηγὴν νὰ δειπνήσωσι καὶ ἐφιλονίκουν ὥραν πολλὴν ὡς ταπεινόφοονες, τίς νὰ κόψῃ τὸν ἄρτον καὶ νὰ εὐλογήσῃ τὴν τράπεζαν. Ὁ Μέγας Παῦλος ἔλεγεν εἰς τὸν θεῖον Ἀντώνιον, ὅτι ἔπρεπε νὰ ἔχῃ τὰ πρωτεῖα ὡς ξένος καὶ ὡς πολλῶν Μοναχῶν Προεστὼς καὶ διδάσκαλος. Ὁ δὲ Μέγας Ἀντώνιος πάλιν ἐπροτίμα τὸν μακάριον Παῦλον ὡς γεροντότερον. Τέλος ἔλαβεν ὁ εἷς τὸν ἄρτον ἀπὸ τὸ ἕνα μέρος καὶ ὁ ἕτερος ἀπὸ τὸ ἄλλο καὶ κόπτοντες αὐτὸν εἰς τὸ ὄνομα τοῦ Κυρίου, ἐγεύθησαν καὶ ἐμπλησθέντες