Περιπατήσας ὅλην τὴν πρώτην ἡμέραν καὶ μέρος ἀπὸ τὴν δευτέραν, εἶδε κατὰ τὴν ὁδὸν μὲ τοὺς νοεροὺς ὀφθαλμοὺς τῆς ψυχῆς του Ἀγγέλων τάγματα, Προφητῶν καὶ Ἀποστόλων χορούς, Μαρτύρων καὶ Ὁσίων στρατεύματα, καὶ μετ’ αὐτῶν τὴν ψυχὴν τοῦ Παύλου ὑπὲρ τὴν χιόνα ἐκλάμπουσαν, τὴν ὁποίαν ἐπήγαιναν μὲ πολλὴν ὲὐφροσύνην εἰς τὰ οὐράνια. Ταῦτα βλέπων ἔπεσε πρηνὴς εἰς τὴν γῆν, βάλλων δὲ ἄμμον εἰς τὴν κεφαλήν του ἔτυπτε τὸ πρόσωπον αὐτοῦ, τὴν συμφορὰν ὀδυρόμενος. Ἀφοῦ ἔκλαυσεν ὥραν πολλήν, ἔτρεχε καὶ ἠσθάνετο τόσην δύναμιν εἰς τὰ μέλη του, ὡς ὅταν ἦτο νέος καὶ περισσότερον. Ἀφοῦ ἔφθασεν εἰς τὸ σπήλαιον, εὗρε τὸν Ὅσιον γονατιστόν, καὶ εἶχε πρὸς τὸν οὐρανὸν ὑψωμένας τὰς χεῖρας καὶ τὸ πρόσωπον. Νομίσας λοιπὸν ὅτι ἦτο ἀκόμη ζωντανὸς καὶ προσηύχετο, συνηύχετο καὶ αὐτὸς πολλὴν ὥραν καὶ ἔβλεπεν ἐπιμελῶς ἐὰν σαλεύσῃ μέλος τι τοῦ Ἁγίου ἢ στενάξῃ ἢ ἄλλο τι πράξῃ τῶν ζώντων, νὰ γνωρίσῃ τὴν ἀλήθειαν. Ἀφοῦ παρῆλθεν ὥρα πολλὴ καὶ οὐδόλως ἐκινήθη, ἐγνώρισεν ὅτι ἐτελείωσε προσευχόμενος. Προσελθὼν λοιπὸν μετὰ πολλῆς εὐλαβείας καὶ ἐναγκαλισάμενος ἐκεῖνο τὸ σεβασμιώτατον λείψανον κατεφίλει αὐτὸ ὀδυρόμενος, ὅτι δὲν τὸν ἐγνώρισεν ἀρκετὸν καιρὸν προηγουμένως νὰ ἀπολαύσῃ τῆς συνομιλίας αὐτοῦ εἰς ψυχικήν του ὠφέλειαν. Τυλίξας δὲ αὐτὸν μὲ τὸν μανδύαν, τὸν ὁποῖον ἔφερεν, εἶπε τοὺς συνήθεις ψαλμοὺς καὶ ὅσα τροπάρια ἤξευρε καὶ θέλων νὰ τὸν ἐνταφιάσῃ δὲν ἤξευρε πῶς νὰ σκάψῃ τὴν γῆν, διότι δὲν ἔλαβε μεθ’ ἑαυτοῦ ἐργαλεῖόν τι ὅταν ἀνεχώρησεν ἀπὸ τὸ κελλίον του.

Καθὼς λοιπὸν ἵστατο περίλυπος συλλογιζόμενος νὰ μὴ ἀναχωρήσῃ, ἕως οὗ νὰ τοῦ στείλῃ ὁ Κύριος ἐξ ὕψους βοήθειαν, τότε βλέπει καὶ ἤρχοντο πρὸς αὐτὸν δρομαῖοι δύο φοβερώτατοι λέοντες ἀπὸ τὴν ἐνδοτέραν ἔρημον καὶ κατ’ ἀρχὰς μὲν ἐφοβήθη ὡς ἄνθρωπος· ἀλλὰ στηρίξας τὴν καρδίαν αὐτοῦ πρὸς Κύριον ἔμενεν ἄτρομος. Οἱ δὲ λέοντες, πλησιάσαντες πρῶτον εἰς τὸν Ὅσιον Παῦλον, ἔσειον τὰς οὐράς των καὶ μὲ τὴν γλῶσσάν των τοὺς πόδας αὐτοῦ περιέλειχον, ὡς νὰ ἦτο ζωντανός. Ἔπειτα γνωρίσαντες τὴν τελείωσιν τοῦ Ἁγίου ἔκαμον βρυχηθμόν, πίπτοντες εἰς τοὺς πόδας του. Ὁ δὲ Ὅσιος ἐθαύμασε βλέπων ὅτι καὶ τὰ θηρία εἶχον διὰ συμφορὰν αὐτῶν τοῦ Παύλου τὴν ἀναχώρησιν, μετ’ ὀλίγον δὲ ἔσκαψαν τὴν γῆν μὲ τοὺς ὄνυχάς των καὶ κάμνοντες λάκκον τοῦ λειψάνου ἰσόμετρον, ἐξήγαγον δὲ καὶ τὸ χῶμα μὲ τοὺς πόδας των, ἔπειτα ἐπῆγαν εἰς τὸν Ὅσιον Ἀντώνιον, ὥσπερ νὰ ἐζήτουν εὐλογίαν, σείοντες τὰς οὐρὰς καὶ τὰ ὦτά των καὶ ἔβαλλον κάτω τὴν κεφαλὴν καὶ ἄλλα τοιαῦτα σχήματα ἔκαμνον. Ὁ δὲ Μέγας Ἀντώνιος ὑψώσας τὰς χεῖρας πρὸς τὸν οὐρανὸν τοιαῦτα προσηύξατο· «Κύριε ὁ Θεὸς τῆς γνώσεως, δίχως τοῦ προστάγματός σου οὔτε φύλλον πίπτει τοῦ δένδρου, οὔτε πτηνὸν εἰς τὴν γῆν καταφέρεται· Σύ, Κύριε, ὡς γνωρίζεις παράσχου καὶ τὸν μισθὸν εἰς τὰ θηρία ταῦτα».