Περιπατῶν ἡμέρας τρεῖς, μόνον ἴχνη ἀλόγων ζῴων εὕρισκε, θηρίων πατήματα καὶ δαιμόνων φαντάσματα, τῶν ὁποίων ἄλλος μὲν ὡς ὁ μυθολογούμενος ἱπποκένταυρος ἐνεφανίζετο, ἔχων σχῆμα κατὰ τὸ ἣμισυ ἀνθρώπου καὶ κατὰ τὸ ἕτερον ἥμισυ ἵππου, ἄλλος δὲ ὡς ὁ ἐπίσης μυθολογούμενος Σάτυρος, ἔχων σχῆμα πιθήκου καὶ φέρων εἰς τὴν κεφαλὴν κέρατα, οἱ δὲ πόδες αὐτοῦ ἦσαν ὡς αἰγός· πλὴν ἐλπίζων εἰς τὸν Θεόν, δὲν ἐδειλία, ἀλλὰ προσηύχετο νὰ τὸν ὁδηγήσῃ πρὸς τὸν ποθούμενον. Τὴν τρίτην ἡμέραν εἶδεν ἕνα λέοντα, ὅστις ἀνέβαινε βιαστικὰ εἰς ἕνα ὄρος· ὁ δὲ Ὅσιος, γνωρίσας ὅτι ὁ Θεὸς τοῦ ἐπήκουσεν, ἠκολούθησε τὸ θηρίον καὶ οὕτως ἔφθασεν εἰς τὸ σπήλαιον. Τότε ὁ μὲν λέων εἰσῆλθεν εἰς τὸ σπήλαιον, ὁ δὲ Ὅσιος ἵστατο ἔξωθεν· καὶ βλέπων ἐπιμελῶς εἰς τὰ ἐντὸς τοῦ σπηλαίου, εἶδεν ὀλίγον φῶς· ὅθεν ἀποθέμενος διὰ τὴν ἀγάπην πᾶσαν δειλίαν καὶ φόβον, ἐκίνησε βιαίως νὰ εἰσέλθῃ ἐντὸς αὐτοῦ καὶ μὲ τὴν βίαν ἐσκόνταψεν εἰς ἕνα λίθον καὶ ἐκτύπησε μικρὸν εἰς τὸν πόδα. Ἀκούσας τὸν θόρυβον ὁ ἐντὸς τοῦ σπηλαίου διαμένων Ὅσιος Παῦλος, ἔκλεισε τὴν θύραν, ὁ δὲ Ὅσιος Ἀντώνιος παρεκάλει ἔξωθεν λέγων· «Δέομαί σου διὰ τὸν Κύριον, Ὅσιε Πάτερ, ἄνοιξόν μοι νὰ ἴδω τὸ σεβάσμιόν σου πρόσωπον». Ὁ δὲ Ὅσιος Παῦλος, θέλων νὰ τὸν δοκιμάσῃ, δὲν ἤνοιγεν· ὅθεν, μὴ δυνάμενος ὁ μακάριος Ἀντώνιος ἀπὸ τὸν κόπον τῆς ὁδοιπορίας καὶ τὸ κτύπημα νὰ ἵσταται ὄρθιος, ἔπεσε πρηνὴς κατὰ γῆς καὶ ἐκείτετο οὕτως ἓξ ὥρας δεόμενος. Βλέπων δὲ τὸν ἥλιον πλησιάζοντα εἰς τὴν δύσιν του παρεκάλει ἔτι θερμότερον τὸν Ὅσιον νὰ τοῦ ἀνοίξῃ τὴν εἴσοδον. Ὁ δὲ ἠρώτησεν αὐτὸν ἔσωθεν τίς ἦτο, πόθεν ἦλθε καὶ τί ἐζήτει.
Ταῦτα εἴπεν ὁ Ὅσιος Παῦλος διὰ νὰ ἴδῃ τὴν ὑπομονὴν τοῦ θείου Ἀντωνίου, διότι ὅλα τὰ ἐγίνωσκεν. Ὁ δὲ ἀπεκρίνατο λέγων πᾶσαν τὴν ἀλήθειαν, καὶ τελευταῖον προσέθηκε ταῦτα· «Γινώσκω, ἄνθρωπε τοῦ Θεοῦ, ὅτι δὲν εἶμαι ἄξιος νὰ σὲ ἴδω νὰ συνομιλήσωμεν, ἀλλ’ ἤξευρε, ὅτι δὲν ἀναχωρῶ, ἐὰν δὲν ἀπολαύσω τὴν ποθουμένην μοι θέαν σου καὶ τοὺς σοὺς γλυκυτάτους λόγους, ὅτι δι’ αὐτὸ ἐπεριπάτησα ὁ γέρων καὶ ἀδύνατος τόσην μακρὰν ὁδοιπορίαν, καὶ δὲν ἐσυλλογίσθην κόπον καὶ βάσανον οὐδὲ φόβον θηρίων. Ὦ ἐπώνυμε καὶ μιμητὰ τοῦ σκεύους τῆς ἐκλογῆς, Παῦλε παμμακάριστε, καὶ τὰ ἄγρια θηρία ξενίζεις καὶ ὑποδέχεσαι, καὶ τὸν κατ’ εἰκόνα Θεοῦ γενόμενον ἄνθρωπον, εἰ καὶ ἁμαρτωλόν, ἀποστρέφεσαι καὶ δὲν μὲ ἀξιώνεις νὰ σὲ ἴδω νὰ συνομιλήσωμεν καὶ νὰ εὐφρανθῶμεν ἐν πνεύματι; Φεῦ μοι τῷ τάλανι! καὶ πῶς μοι ἀνεστράφησαν ἐναντίως τὰ θεῖα ρήματα; Αἰτῶν οὐ λαμβάνω, ζητῶν οὐχ εὑρίσκω,