Καὶ καθημένου αὐτοῦ (τοῦ Ἀββᾶ Σερίδου δηλαδὴ) ἔπεμψεν ἡμᾶς πρὸς αὐτὸν ὁ Θεὸς καὶ τέκνον γνήσιον ἡμῶν αὐτὸν ἐποίησεν» (ἀπόκρισις 17η). Ἐγκατεστάθη λοιπὸν ὁ Ὅσιος εἰς ἐξωτερικὸν κελλίον ἄνωθεν τῆς Μονῆς καὶ παρέμεινεν εἰς αὐτὸ ἔγκλειστος ἐπὶ δέκα ὀκτὼ ἔτη, χωρὶς νὰ δέχεται οὐδένα, οὔτε Μοναχόν, οὔτε Ἡγούμενον, οὔτε καὶ Ἐπίσκοπον ἀκόμη. Καὶ αὐτὸν μάλιστα τὸν ἀδελφόν του, γέροντα ὄντα, ὁ ὁποῖος ἐζήτησε νὰ τὸν ἴδῃ καὶ νὰ συνομιλήσῃ μὲ αὐτόν, ταῦτα πρὸς αὐτὸν ἀπεκρίθη γραπτῶς, ὡς συνήθως· «Ἐγὼ ἀδελφὸν τὸν Ἰησοῦν ἔχω· ἐὰν δὲ καταφρονήσας τοῦ κόσμου γίνῃ Μοναχός, τότε ἀδελφός μου εἶ» (Ἀποκρ. τμγ’). Ὁ μόνος τὸν ὁποῖον ἐδέχετο ἦτο ὁ Ἀββᾶς Σέριδος, ὁ ὁποῖος καὶ τοῦ μετέδιδεν ἑκάστην ἑβδομάδα τὰ Ἄχραντα Μυστήρια καὶ τοῦ ἔφερε καὶ τρεῖς μικροὺς ἄρτους μὲ ὀλίγον ὕδωρ. Τόσην δὲ ἐγκράτειαν ἀπέκτησεν ὁ Μακάριος, ὥστε πολλάκις ἐλησμόνει νὰ φάγῃ καὶ οἱ ἄρτοι ἔμενον ἄθικτοι μέχρι τῆς ἑπομένης ἑβδομάδος.

Κατὰ τὸ διάστημα τῆς ἐγκλείσεώς του ὁ μόνος, τὸν ὁποῖον ἐδέχετο ὁ Ὅσιος, ὡς εἴπομεν, ἦτο ὁ Ἀββᾶς Σέριδος, διὰ τοῦ ὁποίου ἐπεκοινώνει γραπτῶς μετὰ τῶν Πνευματικῶν του τέκνων καὶ ἄλλων ὅσοι ἐζήτουν γραπτῶς τὰς συμβουλάς του. Ἐπειδὴ λοιπὸν οὐδεὶς τὸν ἔβλεπεν, ἔλεγόν τινες κακοπροαίρετοι ὅτι δὲν ὑπῆρχε τοιοῦτον πρόσωπον καὶ ὅτι τὰς ἀποκρίσεις συνέτασσεν ὁ Ἀββᾶς Σέριδος. Ὅθεν διὰ νὰ διαλύσῃ τὴν πλάνην ταύτην ἐδέχθη διὰ μίαν καὶ μόνην φορὰν τοὺς Μοναχοὺς τοῦ Μοναστηρίου καὶ ἔπλυνε τοὺς πόδας των. Τὴν ἀκριβῆ ταύτην πολιτείαν ἐφύλαξεν ὁ Ὅσιος εἰς πᾶσαν περίστασιν τόσον, ὥστε καὶ ὅταν ἀκόμη ἦτο ἀσθενὴς δὲν ἐξήρχετο ποτὲ ἀπὸ κελλίον του πρὸς θεραπείαν οὔτε ἐδέχθη ποτὲ ἰατρόν. Ἀπέφευγε δὲ ἐπίσης ἐπιμελῶς τὴν ἀνάμιξιν εἰς τὰ σκάνδαλα τῶν Μοναχῶν καὶ τῶν Μοναστηρίων μέχρι καὶ αὐτῶν τῶν δογματικῶν ἐρίδων τῆς ἐποχῆς του. Ἐπέκρινε δὲ δριμύτατα ὅσους ἀνεμιγνύοντο καὶ προεκάλουν τοιαύτας ἔριδας. Εἰς μίαν ἀπόκρισίν του διὰ τοιαῦτα ζητήματα γράφει: «Οὐαὶ καὶ ἀλλαλαὶ τῷ γένει ἡμῶν! Τὶ ἀφήκαμεν καὶ τὶ ἐρευνῶμεν!… Οὐρανοὶ φρίττουσιν, τὶ πολυπραγμονοῦσιν ἄνθρωποι. Ἡ γῆ σείεται, πῶς ἐξιχνιάσαι θέλουσι τὰ ἀκατάληπτα… Οὐκ ἀπαιτεῖ ἡμᾶς ὁ Θεὸς ταῦτα, ἀλλ’ ἁγιασμόν, κάθαρσιν, σιωπὴν καὶ ταπείνωσιν» (Ἀποκρ. 600) [3]. Καὶ πράγματι ἐὰν ἀποκτήσωμεν τὰς ἀρετὰς ταύτας τὸ πνεῦμα τῆς πλάνης καὶ τῶν αἰρέσεων διώκεται καὶ εἰρήνη βαθεῖα θέλει ἐπισκιάζει τὴν Ἐκκλησίαν.