Ὄχι δὲ μόνον τῆς προφητείας τὸ χάρισμα εἶχεν ὁ Ὅσιος, ἀλλὰ καὶ τοὺς ἀρρώστους ὅλους ἰάτρευε χαριστικῶς καὶ μάλιστα τοὺς ὑδρωπικοὺς καὶ ὅσους εἶχον σπλῆνα εὐσπλαγχνίζετο καὶ τοὺς ἐθεράπευε τάχιστα καὶ ἁπλῶς ἐτέλεσε τόσα θαυμάσια ὅπου εἶναι ἀδύνατον νὰ τὰ γράφω πληρέστατα. Καὶ ἀπ’ αὐτὰ τὰ ὀλίγα ὅπου εἴπομεν, ἂς ἐννοήσῃ ὁ καθεὶς καὶ τὰ ἐπίλοιπα· ἡμεῖς δὲ ἂς ἔλθωμεν εἰς τὴν μακαρίαν αὐτοῦ μετάστασιν, νὰ δώσωμεν καὶ τέλος τῆς διηγήσεως. Ἐπειδὴ ἀπὸ τὴν γῆν ἦτο γεννημένος ὡς ἄνθρωπος, ἀνάγκη ἦτο νὰ ἀποδώσῃ τὸ ὀφειλόμενον κατὰ τὸ «Γῆ εἶ καὶ εἰς γῆν ἀπελεύσῃ» (Γεν. γ’ 19). Λοιπὸν ἀσθενήσας ὀλίγας ἡμέρας, ἐνουθέτησεν ἱκανῶς τοὺς μαθητὰς καὶ τοὺς ἐστερέωσε μὲ τὸ θεμέλιον τῆς πίστεως· διότι ἐκτὸς τῶν ἄλλων ἀρετῶν, εἶχε καὶ τὸν λόγον τῆς σοφίας ἀπὸ τὴν Χάριν τοῦ Παναγίου Πνεύματος καὶ διδάξας αὐτοὺς νὰ ἔχουν τὴν ἀγάπην εἰς ἀλλήλους καὶ μάλιστα τὴν ἐλεημοσύνην πρὸς τοὺς ἀπόρους καὶ πένητας, ἐκλείσθη μέσα εἰς τὸ κελλίον του, σφαλίσας καὶ τὸ παράθυρον. Οἱ δὲ μαθηταὶ αὐτοῦ, οἵτινες ἦσαν τότε πολλοί, συνηγμένοι πρὸς ζῆλον αὐτοῦ καὶ μίμησιν, ἐδίσταζον βλέποντες τὸ ἀσύνηθες τοῦ πράγματος, ὅτι ἄλλην φορὰν δὲν τὸ ἔκαμε νὰ ἐγκλεισθῇ τόσας ἡμέρας, ἀλλ’ ἔμενε μετ’ αὐτῶν διδάσκων αὐτοὺς τὰ θεῖα προστάγματα.
Τινὲς λοιπὸν ἐδοκίμαζον νὰ ἀφαιρέσουν τὰς σανίδας, διὰ νὰ ἴδωσι τὶ ἔγινεν ὁ διδάσκαλος, οἱ δὲ ἐπίλοιποι δὲν ἄφηναν, μήπως καὶ ἐσχόλαζεν εἰς θεωρίαν ἢ προσευχὴν καὶ τὸν ἐμποδίσωσιν. Ὅταν ὅμως ἐβράδυνεν ἀκόμη περισσότερον, τὸν ἐκάλουν μὲ μικρὰν φωνὴν τὰ τέκνα του, λέγοντα· «Διατί, Πάτερ, δὲν μᾶς δείχνεις τὸ φαιδρόν σου πρόσωπον νὰ μᾶς εἰπῇς κατὰ τὸ σύνηθες τὰ μελίρρυτα λόγια; δὲν ἠξεύρεις ὅτι μὲ τὴν ὡραιότητα τοῦ προσώπου σου καὶ μὲ τὸ κάλλος τῶν λόγων σου, κατὰ τὸν Δαυΐδ[8], περιζωννύμεθα δύναμιν καὶ εἴμεθα δεδεμένοι εἰς τὴν πατρικὴν ἀγάπην σου περισσότερον, παρὰ ὁ κισσὸς εἰς τὸ δένδρον; δὲν ἠξεύρεις πῶς μένομεν ἐσκοτισμένοι, ὅταν δὲν βλέπωμεν σέ, τὸν ὀφθαλμόν μας τὸν φαεινότατον; ἄνοιξον εἰς ἡμᾶς τὴν θύραν τοῦ ἐλέους σου· λάλησον εἰς τὰ ὦτα μας· στερέωσον εἰς τὴν πέτραν τοὺς πόδας μας καὶ κατεύθυνον τὰ διαβήματα τῶν ἠγαπημένων τέκνων σου». Αὐτὰ καὶ ἄλλα ὅμοια λέγοντες ἔχυναν ἄμετρα δάκρυα, ἀλλ’ ἡ σιωπή του ἐσκανδάλισεν αὐτοὺς ἀκόμη περισσότερον καὶ ἐθρήνουν ἀπαρηγόρητα, φοβούμενοι μήπως καὶ ἐτελεύτησεν· ὅθεν ἠναγκάσθησαν νὰ ἀνοίξωσι τὸ παράθυρον καὶ εἰσελθόντες εἰς τὸ σπήλαιον εὗρον αὐτὸν (ὤ φρικτῆς ὁράσεως!) γονατιστὸν καὶ νεκρὸν ὡς προσευχόμενον. Ἔκαμε δὲ τεσσαράκοντα δύο χρόνους εἰς ἐκεῖνο τὸ ἄνω σπήλαιον.