οὕτως ἐγύμνωσε καὶ τὴν ψυχὴν ἀπὸ ὅλα τὰ πάθη καὶ τὰ γήϊνα φρονήματα· δὲν ὑπελόγιζε ποσῶς τιμήν, οὐδὲ πλοῦτον· δὲν ἐσυλλογίζετο τὸ ὑψηλὸν τοῦ γένους του καὶ τὴν εὐγένειαν, οὔτε τὰ πολλὰ χρήματα καὶ πράγματα, ὅπου εἶχον κινητὰ καὶ ἀκίνητα· ἀλλὰ τὰ ἐμίσησεν ὅλα ὡς σκύβαλα καὶ μόνον τὸν Θεὸν ἐπόθησεν· ἐπεθύμει δὲ ἀπὸ μικρὸς νὰ εὕρῃ τόπον ἥσυχον καὶ ἀτάραχον, νὰ συνομιλῇ μὲ τὸν ποθούμενον Χριστὸν προσευχόμενος. Διὰ τὴν αἰτίαν ταύτην ἔφυγεν ἀπὸ τὴν πατρίδα του καὶ ἐπῆγεν εἰς τὴν Κωνσταντινούπολιν, διὰ νὰ εὕρῃ Μοναχόν τινα ἐνάρετον καὶ νὰ ὑποταχθῇ εἰς αὐτόν.
Παρατηρῶν λοιπὸν ἀπὸ λόφον τινὰ τῆς πόλεως, εἶδε μακρὰν ἀπ’ ἐκεῖ ὄρος ὑψηλὸν καὶ ὑπέρνεφον καὶ ἐρωτήσας τινάς, πῶς ὠνομάζετο τὸ ὄρος ἐκεῖνο, τοῦ εἶπον ὅτι τὸ ἔλεγον Βουνὸν τοῦ Αὐξεντίου. Οὗτος δὲ ὁ Αὐξέντιος ἦτο Ἅγιος ἄνθρωπος καὶ ἠσκήτευεν ἐκεῖ ἐπάνω χρόνους πολλούς· ἦτο δὲ τὸ ὄρος ἐκεῖνο πολὺ τραχὺ καὶ κρημνῶδες, ἀνηφορικὸν καὶ ἐστερημένον ἀπὸ ὅλα τὰ βρώσιμα· μόνον πέτραι ἦσαν ἐκεῖ πολλαὶ καὶ δένδρα ὑπέρπολλα καί, ἁπλῶς εἰπεῖν, εἰς μὲν τὰ σωματικὰ ἦτο πικρὸν πολὺ καὶ ἀνώφελον, εἰς τὴν ψυχὴν ὅμως σωτηριῶδες κατὰ πολὺ καὶ γλυκύτατον· διότι τὰ κοπιαστικὰ καὶ πικρὰ τοῦ σώματος δίδουν εἰς τὴν ψυχὴν ἡδονὴν καὶ ἀπόλαυσιν, καθὼς τὸ λέγει ὁ μακάριος Ἀπόστολος· «Ὅταν ἀσθενῶ εἰς τὴν σάρκα, τότε εἶμαι εἰς τὴν ψυχὴν ὑγιέστατος» [5].
Ὅταν λοιπὸν ἤκουσεν ὁ νέος, ὅτι τὸ ὄρος ἐκεῖνο ἦτο στενόχωρον καὶ ἐστερημένον πάσης σωματικῆς παρακλήσεως, ἐχάρη ἡ ψυχή του καὶ ἠγαλλίασε, διότι εὗρε τόπον κατὰ τὸν πόθον του· ὅθεν ἔτρεξε προθύμως εἰς αὐτό, καθὼς τρέχει πρὸς τὴν πηγὴν ἡ διψασμένη ἔλαφος. Ὅτε λοιπὸν ἔφθασεν εἰς τὸν Ὅσιον Αὐξέντιον, ἔπεσεν εἰς τοὺς πόδας αὐτοῦ, δεόμενος μετὰ δακρύων νὰ τὸν κουρεύσῃ εὐθὺς Μοναχὸν ἀπόκρυφα, διὰ νὰ μὴ τὸ μάθουν οἱ συγγενεῖς του καὶ τὸν ἐμποδίσωσιν. Ὁ μέγας Αὐξέντιος βλέπων τὴν ὑπερβολικὴν ζέσιν τοῦ νέου κατενόησε τὸν διακαῆ καὶ θερμότατον ἔρωτα, τὸν ὁποῖον εἶχε πρὸς τὸν Θεὸν ὁ θεόπνευστος. Ὅθεν δὲν ἠμέλησε ποσῶς οὔτε παντελῶς ἐδίστασε, γνωρίσας μὲ τὸν διορατικόν του ὀφθαλμὸν τὴν μέλλουσαν τοῦ νέου κατάστασιν, ἀλλὰ πρῶτον μὲν τὸν ἐδίδαξε καὶ ἱκανῶς τὸν κατήχησεν, ἔπειτα δὲ τὸν ἐκούρευσε Μοναχὸν καὶ τόσον ἐπρόκοψεν εἰς τὴν ὑπακοὴν καὶ τὰς λοιπὰς ἀρετάς, ὥστε ἔδιδε καθ’ ἑκάστην τὸν καρπὸν αὐτοῦ, ὡς τὸ εὔκαρπον δένδρον, τὸ ὁποῖον εἷναι φυτευμένον πλησίον τοῦ ὕδατος [6].