Εἶχε καὶ μαθητὰς καὶ συνεργάτας ὁ Ὅσιος καὶ κάποτε δὲν εἶχον ἄρτους παντελῶς· ὅθεν ἐλυποῦντο πολὺ καὶ ἐθλίβοντο μὴ ἠξεύροντες πῶς νὰ πορευθῶσι καὶ ἐγόγγυζον κατὰ τοῦ Γέροντος, ὥσπερ ποτὲ οἱ Ἰσραηλῖται κατελάλουν κατὰ τοῦ Μωϋσέως, οἱ ἀχάριστοι. Ὁ Γέρων, βλέπων τοὺς νέους κλονιζομένους ἀπὸ τὴν πεῖναν, τοὺς ἐσυμπόνεσε καὶ λέγει πρὸς τὸν ὑποτακτικὸν αὐτοῦ ὁ μακάριος· «Κατέβα ἀπὸ τὸ ὄρος νὰ προϋπαντήσῃς τὸν ἄνθρωπον, ὅπου μᾶς φέρνει ἄρτους νὰ φάγωμεν πρὸς αὐτάρκειαν». Τότε ὁ ἀδελφὸς ἐλησμόνησεν ἀπὸ τὴν χαρὰν τὴν πολλὴν πεῖναν του καὶ κατελθὼν δρομαῖος εὗρεν (ὤ τοῦ θαύματος!) ἄνθρωπον, ὅστις ἐβαστοῦσε πολλοὺς ἄρτους, τὸν ὁποῖον ὡδήγησεν εἰς τὸ Μοναστήριον καὶ ἔφερε πρὸς τὸν Ὅσιον καὶ ἐξήγαγε τοὺς ἄρτους διαμοιράσας ἐξ αὐτῶν εἰς ὅλους τοὺς πεινῶντας. Ὁ Γέρων ἔλεγε· «Λάβετε φάγετε, καὶ τὸν Δεσπότην εὐχαριστήσατε, ὅπου μᾶς τρέφει τοὺς ἀχαρίστους ὡς ἀνεξίκακος»· οἱ δὲ ἔφαγον καὶ προσεκύνησαν τὸν διδάσκαλον. Ἀλλὰ ἂς εἴπωμεν καὶ δεύτερον θαυμάσιον ὅμοιον τοῦ προτέρου θαύματος.

Καιρόν τινα δὲν εἶχεν ἡ Ἐκκλησία τελείως ἔλαιον· ὅθεν ἀφῆκεν ὁ ἐκκλησιάρχης ἐρρυπωμένα καὶ ἄπλυτα τὰ κανδήλια· ἐρωτήσας δὲ αὐτὸν ὁ Ὅσιος διατὶ δὲν ἐπεμελεῖτο τὴν ὑπηρεσίαν του, νὰ πλύνῃ τὰ ἀγγεῖα ὡς ἔπρεπεν, ἐπειδὴ ἦτο ἡ ἡμέρα Σάββατον, ἀπεκρίθη, ὅτι ἐπειδὴ δὲν εἶχον ποσῶς ἔλαιον, δὲν ὑπῆρχεν ἀνάγκη νὰ πλύνωσι τὰς κανδήλας ματαίως. Τοῦ λέγει ὁ Ὅσιος· «Σὺ κάμε ἐπιμελῶς τὴν ὑπηρεσίαν σου καὶ ὁ Κύριος μᾶς χαρίζει τὰ χρειαζόμενα». Οὕτως εἶπε καὶ βλέπων, ὅτι δὲν εἶχον προθυμίαν οἱ διακονοῦντες νὰ κάμουν τὸ προστασσόμενον, ὠνείδισε τὴν ὀκνηρίαν καὶ ἀνοησίαν των καὶ τὴν πρὸς τὸν Δεσπότην ἀπιστίαν των· οἱ δὲ ἡτοίμασαν τὰς λαμπάδας καὶ ηὐτρέπισαν πάντα ὡς ἔπρεπε καὶ τότε εἶπον πρὸς αὐτὸν· «Ἰδοὺ, Πάτερ, τὸ πῦρ καὶ αἱ κανδῆλαι ἕτοιμοι, ἀλλὰ ποῦ εἶναι τὸ ἔλαιον;». Ὁ δὲ ἀπεκρίνατο λέγων· «Ὁ Κύριος θέλει μᾶς πέμψει ἔλαιον ὡς πολυέλεος»· καὶ μὲ τὸν λόγον τὸ ἔργον ἐγένετο καὶ ἦλθε τὴν ὥραν ἐκείνην εἷς ἄγνωστος ἄνθρωπος, τὸν ὁποῖον ἄλλην φορὰν δὲν εἶχον ἴδει, μὲ τὴν σύζυγόν του καὶ τὰ τέκνα του νὰ τοὺς εὐλογήσῃ ὁ Ἅγιος, ἔφερον δὲ μεθ’ ἑαυτῶν ζῷον φορτωμένον μὲ ἔλαιον. Εὐλογήσας λοιπὸν αὐτοὺς ὁ μακάριος καὶ διδάξας αὐτοὺς πρὸς ψυχικὴν ὠφέλειαν, εἰς εἰρήνην ἀπέλυσε· τοὺς δὲ μαθητάς του ἐπαίδευσε, νὰ μὴ φροντίζουν πλέον αὐτοὶ διὰ τὰ χρειαζόμενα πράγματα, ἀλλὰ νὰ ἔχουν εἰς τὸν Θεὸν τὰς ἐλπίδας των.