Κατ’ αὐτὰς δὲ τὰς ἡμέρας συνέβη καὶ τὸ ἑξῆς: εἷς υἱὸς μονογενὴς γυναικός τινος, ἐνῷ ἔτρωγεν ὀψάριον, ἐκάθισεν εἰς τὸν λαιμόν του ἄκανθα καὶ παρευθὺς ἔμεινεν ἄφωνος· ἡ δὲ μήτηρ του, τοῦτο ἰδοῦσα, ἐπληγώθη ἀπὸ τὴν λύπην της περισσότερον ἀπὸ τὸν υἱόν της καὶ μαθοῦσα τὰ θαύματα τοῦ Ἁγίου, ἐπῆγε πρὸς αὐτὸν καὶ τοῦ ἔλεγε μεγαλοφώνως νὰ τὴν λυπηθῇ, διότι ἐντὸς ὀλίγου ἔμελλε νὰ ἀποθάνῃ ὁ υἱός της. Ὁ δὲ Ἅγιος εὐσπλαγχνισθεὶς αὐτὴν προσηυχήθη λέγων· «Ὁ Θεὸς ὁ εἰσακούων τοὺς ἐν ἀληθείᾳ ἐπικαλουμένους αὐτόν, ἐπάκουσόν μου καὶ τὴν ἐμπαγεῖσαν εἰς τὸν παῖδα ἄκανθαν ἔκβαλε διὰ τῆς θείας σου δυνάμεως καὶ δὸς εἰς αὐτὸν ταχέως τὴν θεραπείαν του· καὶ εἰς τὸ ἑξῆς, ἂν ἤθελε συμβῆ ἢ εἰς ἀνθρώπους ἢ εἰς ζῷα κανὲν τοιοῦτον κακὸν καὶ ἐπικαλεσθῇ τὸ ὄνομά σου, λέγων· «Ὁ Θεός, διὰ πρεσβειῶν τοῦ δούλου σου Βλασίου, βοήθησον», χάρισαι εἰς αὐτοὺς ταχέως τὴν ἰατρείαν εἰς δόξαν τοῦ μεγάλου σου Ὀνόματος». Ταῦτα εἰπόντος τοῦ Ἁγίου εὐθὺς ἔγινεν ὑγιὲς καὶ χωρὶς πόνον τὸ παιδίον, ἡ δὲ μήτηρ του ἐλησμόνησε τὴν προτέραν της λύπην ἀπὸ τὴν ἄμετρον χαράν της. Ἦτο δὲ ὁ Ἅγιος καὶ ἄριστος ἰατρὸς καὶ εἰς πολλοὺς τόπους περίφημος.
Ἄξιον διηγήσεως εἶναι καὶ τὸ ἱλαρώτατον τοῦτο γυναικός τινος χήρας καὶ πτωχῆς ἥρπασεν ὁ λύκος ἕνα χοῖρον, τὸν ὁποῖον καὶ μόνον εἶχε διὰ πλοῦτον της· ἔδραμε λοιπὸν καὶ αὐτὴ εἰς τὸν Ἅγιον ἐκεῖ εἰς τὸν δρόμον ὅπου τὸν ἔφερον οἱ στρατιῶται καὶ ἔκλαιε τὴν συμφοράν της. Ὁ δὲ Ἅγιος ὑπομειδιάσας εἶπε πρὸς αὐτήν· «Μὴ λυπεῖσαι, ὦ γύναι, καὶ τώρα, ἐντὸς ὀλίγου, θὰ σοῦ τὸν φέρῃ γερόν». Ὁ λύκος λοιπὸν εὐθὺς ἔχασε τὸ φυσικόν του ἰδίωμα καὶ ἐπιστρέψας τὸν χοῖρον τὸν ἔδωκεν εἰς τὴν γυναῖκα. Φθάσας δὲ ὁ Ἅγιος εἰς τὴν Σεβάστειαν, εὐθύς, κατὰ προσταγὴν τοῦ ἡγεμόνος, τὸν ἐφυλάκισαν. Κατὰ δὲ τὴν ἑπομένην ἡμέραν καθήσας ὁ ἡγεμὼν εἰς τὸ κριτήριον, ἐπρόσταξε καὶ ἔφεραν τὸν Ἅγιον, ἤρχισε δὲ πρῶτον νὰ τοῦ ὁμιλῇ μὲ πρᾳότητα καὶ προσποιητὴν φιλίαν λέγων· «Χαίροις, Βλάσιε, φίλε τῶν μεγάλων θεῶν». Λέγει ὁ Μάρτυς· «Χαίροις καὶ σύ, κράτιστε ἡγεμών, πλὴν μὴ ὀνομάζῃς θεοὺς τοὺς δαίμονας· γνώριζε δὲ ὅτι ὅσοι τιμῶσιν αὐτούς, θὰ φλογίζονται ὁμοῦ μετ’ αὐτῶν εἰς τὸ αἰώνιον πῦρ». Ταῦτα ἀκούσας ὁ κριτὴς ἐθυμώθη καὶ ἐπρόσταξε νὰ δείρουν τὸν Ἅγιον μὲ ραβδία χονδρά. Ὁ δὲ Ἅγιος ραβδιζόμενος εἶπε· «Μὴ νομίζῃς, ἀναίσθητε, ὅτι ἀνθρώπιναι τιμωρίαι καὶ δυνάμεις ἠμποροῦν νὰ νικήσουν τὴν ἀγάπην καὶ δύναμιν τοῦ Χριστοῦ, ὅστις μοῦ ἐλαφρύνει τοὺς πόνους».