Τῇ ΙA’ (11ῃ) τοῦ αὐτοῦ μηνὸς ἄθλησις τοῦ Ἁγίου Ἱερομάρτυρος ΒΛΑΣΙΟΥ Ἐπισκόπου γενομένου Σεβαστείας καὶ τῆς ἐν Χριστῷ συνοδείας αὐτοῦ.

ΕΙΚΟΝΑ

ΒΛΑΣΙΟΣ ὁ ἔνδοξος Ἱερομάρτυς τοῦ Χριστοῦ ἤκμασε κατὰ τοὺς χρόνους Λικινίου τοῦ βασιλέως τοῦ κατὰ τὰ ἔτη τη’-τκγ’ (308-323) βασιλεύσαντος, ἦτο δὲ Ἐπίσκοπος τῆς ἐν Ἀρμενίᾳ Σεβαστείας [1]. Ἀλλὰ καὶ πρὶν νὰ μαρτυρήσῃ καὶ πρὶν ἀκόμη γίνῃ οὗτος Ἐπίσκοπος τοῦ Χριστοῦ εἶχε πολιτείαν θαυμαστὴν καὶ ἀξιέπαινον, διότι ἦτο καὶ αὐτὸς ὡς ὁ μέγας Ἰώβ, ἄκακος, ἄμεμπτος, ἀληθινὸς καὶ θεοσεβής, ἀπεχόμενος ἀπὸ παντὸς πονηροῦ πράγματος. Ἐπειδὴ λοιπὸν τὸ καλὸν καὶ ἡ ἀρετὴ ἐπαινεῖται καὶ ἀπὸ ὅλους τιμᾶται, ἐψήφισαν αὐτὸν Ἐπίσκοπον τῆς Σεβαστείας· ἐκεῖνος δὲ ἀγαπῶν τὴν ἡσυχίαν καὶ τὸ νὰ σχολάζῃ κατὰ μόνας εἰς τὸν Θεόν, ἐπῆγεν εἰς ὄρος τι, Ἄργαιον [2] λεγόμενον, καὶ ἐγκλεισθεὶς εἰς σπήλαιον ἐκεῖ εὑρισκόμενον προσέφερεν εἰς τὸν Θεὸν καθαρὰς καὶ ἀθορύβους τὰς εὐχὰς καὶ τοσοῦτον τὸν ἠγάπων καὶ ηὐλαβοῦντο, ὄχι μόνον οἱ ἄνθρωποι, ἀλλὰ καὶ αὐτὰ τὰ θηρία διὰ τὴν πολλήν του ἀρετήν, ὥστε ἤρχοντο πρὸς αὐτὸν καὶ δὲν ἤθελον νὰ ἀναχωρήσωσιν, ἐὰν δὲν ἔβαλε τὴν χεῖρα του ἐπάνω εἰς αὐτὰ νὰ τὰ εὐλογήσῃ.

Κατ’ ἐκεῖνον λοιπὸν τὸν καιρὸν ἔστειλεν ὁ ἡγεμὼν Ἀγρικόλας κυνηγοὺς εἰς τὸ ὄρος διὰ νὰ κυνηγήσουν ἄγρια ζῷα· ἐλθόντες δὲ οὗτοι καὶ εἰς τὸ σπήλαιον καὶ ἰδόντες συνηθροισμένον τόσον πλῆθος ζῴων, ἐθαύμαζον καὶ ἠπόρουν καὶ ἐλθόντες πλησιέστερον εἶδον καὶ τὸν Ἅγιον ἐκεῖ προσευχόμενον· ταῦτα ἰδόντες ἐκεῖνοι ἐπέστρεψαν εὐθὺς εἰς τὸν ἡγεμόνα καὶ τοῦ ἀνήγγειλαν τὸ γεγονός. Ὁ δὲ ἡγεμὼν ἔστειλε παρευθὺς αὐτοὺς ὁμοῦ μὲ ἄλλους στρατιώτας νὰ συλλάβουν τὸν Ἅγιον καὶ ὅσους ἄλλους Χριστιανοὺς εὕρουν. Φθάσαντες δὲ οἱ ἀπεσταλμένοι εὗρον τὸν Ἅγιον πάλιν προσευχόμενον καὶ τοῦ εἶπον· «Ἔξελθε, ὁ ἡγεμὼν σὲ καλεῖ». Τούτους ἰδὼν ὁ θεῖος Βλάσιος δὲν ἐταράχθη, δὲν ἐδειλίασεν, οὔτε ἐλυπήθη καθόλου, ἀλλὰ ἐχάρη κατὰ πολλὰ καὶ εἶπε πρὸς αὐτοὺς ἠρέμως· «Ἐλᾶτε, τέκνα, ἂς ὑπάγωμεν μαζί, διότι σήμερον μὲ ἐνεθυμήθη ὁ Θεὸς καὶ μοῦ ἐφανέρωσε ταύτην τὴν νύκτα τὴν ἔλευσίν σας».

Ἐνῷ λοιπὸν ἐβάδιζον καθ’ ὁδόν, πολλοὶ Ἕλληνες βλέποντες τὴν πρᾳότητα τοῦ Ἁγίου ἐπέστρεφον εἰς θεογνωσίαν, ἐβοήθουν δὲ πρὸς τοῦτο καὶ αἱ ἅγιαι αὐτοῦ εὐχαί. Ἰατρεύοντο δὲ καὶ οἱ ἀσθενεῖς, ὄχι μόνον ἄνθρωποι, ἀλλὰ καὶ ζῷα διάφορα.


Ὑποσημειώσεις

[1] Σεβάστεια· ἀρχαία πόλις τῆς ἀνατολικῆς Μικρᾶς Ἀσίας κειμένη εἰς τοὺς πρόποδας τοῦ ὄρους Γκούρλιουκ-Ντὰγ καὶ κατὰ τὸν ἄνω ροῦν τοῦ Ἅλυος ποταμοῦ (τουρκιστὶ Κιζὶλ-Ἰρμάκ). Ἡ σημερινὴ πόλις κεῖται πλησίον τῆς ἀρχαίας πόλεως Σεβαστῆς, ἐκ τῆς ὁποίας καὶ ἔλαβε τὸ ὄνομα. Πρὸς Δυσμὰς τῆς Σεβαστείας ὑπῆρχεν ἄλλοτε ἡ λίμνη τῆς Σεβαστείας εἰς ἥν, ὡς θὰ ἴδωμεν περαιτέρω, ἐβλήθη ὁ Ἅγιος Βλάσιος καὶ εἰς τὴν ὁποίαν ἐμαρτύρησαν καὶ οἱ Ἅγιοι Τεσσαράκοντα Μάρτυρες ἐπὶ Λικινίου ἐν ἔτει τκ’ (320), βλέπε τῇ θ’ (9ῃ) τοῦ μηνὸς Μαρτίου, ἐν τόμῳ Γ’ τοῦ ἡμετέρου «Μεγάλου Συναξαριστοῦ τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας».

Ἡ Σεβάστεια κατὰ τὸν 11ον αἰῶνα, περιελθοῦσα εἰς τοὺς Ἄρμενίους, ἔγινε πρωτεύουσα τῆς Μικρᾶς Ἀρμενίας. Τὸ 1397 κατελήφθη ὑπὸ τοῦ Βαγιαζήτ. Τὸ 1400 καταλαβὼν ταύτην ὁ Ταμερλᾶνος ᾐχμαλώτισε καὶ κατέσφαξε τοὺς κατοίκους αὐτῆς, ἀφοῦ προηγουμένως εἶχε καταπατήσει διὰ τῶν ἀγρίων ἱππέων του 4000 παιδιά, τὰ ὁποῖα ἀπέστειλαν πρὸς αὐτὸν οἱ κάτοικοι τῆς Σεβαστείας, ὅταν προσήγγιζε πρὸς τὴν πόλιν, διὰ νὰ τὸν παρακαλέσωσι νὰ λυπηθῇ αὐτούς. Ἡ Σεβάστεια καλεῖται νῦν ὑπὸ τῶν Τούρκων Σιβάζ.

[2] Ἄργαιον· τὸ ὑψηλότερον ὄρος τῆς Καππαδοκίας καὶ ὁλοκλήρου τῆς Μικρᾶς Ἀσίας. Ἀπὸ τῆς κορυφῆς τούτου ἡ ὁποία εἶναι πάντοτε κεκαλυμμένη ὑπὸ χιόνων καὶ ἡ ὁποία φθάνει τὰ 3961 μέτρα, φαίνεται, κατὰ τὸν Στράβωνα, ἐν εὐδίᾳ ἀφ’ ἑνὸς ἡ Μεσόγειος θάλασσα καὶ ἀφ’ ἑτέρου ὁ Εὔξεινος Πόντος. Ὑπὸ τῶν Τούρκων καλεῖται Ἐρτζὶς-Ντάγ.