Καὶ ταῦτα μὲν ἔλεγον οἱ ἁπλούστεροι καὶ ἀσυλλόγιστοι· οἱ δὲ φρονιμώτεροι ἔλεγον, ὅτι ἀνίσως καὶ ὁ ἄνθρωπος οὗτος δὲν ἦτο εὐσεβὴς καὶ δίκαιος, δὲν ἤθελεν ἀνοίξει ὁ Θεὸς τὴν Ἐκκλησίαν διὰ μέσου του· εἰς τοὺς ὁποίους πάλιν ἀντέτεινον οἱ ἐναντιούμενοι λέγοντες· «Ἐὰν καθὼς λέγετε εἶναι ὁ ἄνθρωπος οὗτος δίκαιος, ἂς ἔλθῃ μαζί μας ἐκεῖ ὅπου κατοικεῖ ὁ μέγας δράκων, καὶ ἂν τὸν φονεύσῃ διὰ προσευχῆς, θέλομεν πιστεύσει ὅτι ἀπὸ τὸν Θεὸν ἔλαβε τὴν χάριν νὰ κάμνῃ τοιαῦτα θαυμάσια».
Ἀκούσας ὁ Ἅγιος τὴν φιλονικίαν τοῦ λαοῦ ἐπῆγεν εὐθὺς εἰς τὸν τόπον ἐκεῖνον, καὶ τόσον τὸν ἐδόξασεν ὁ Θεός, ὥστε ὅλος ὁ τόπος ἐσείετο καὶ ἔτρεμε διὰ μέσου τῆς προσευχῆς του. Ἐνῷ δὲ ὅλον τὸ πλῆθος ἵστατο καὶ ἔβλεπεν, σηκώσας ὁ Ἅγιος τὴν ράβδον του, εὐθὺς ἐνεκρώθη ὁ ὄφις, οἱ δὲ παρόντες, ἔντρομοι γενόμενοι, ἐπίστευσαν εὐθὺς εἰς τὸ ὄνομα τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, καὶ ὅλοι μὲ μίαν φωνὴν ἀνεκήρυξαν μέγαν τὸν δοῦλον αὐτοῦ Μόδεστον. Αὕτη ἡ φήμη ἔφθασε καὶ ἕως εἰς τὴν ἀκοὴν τοῦ βασιλέως, ὁ ὁποῖος καὶ μὲ ὅλον ὅτι ἦτο ἀσεβὴς καὶ ξένος τῆς Πίστεώς μας, καὶ ἐφρόντιζε νὰ κακοποιῇ τοὺς Χριστιανούς, τότε ὄχι μόνον δὲν ἐθυμώθη, ἀλλὰ ἐξεπλήττετο καὶ ἐθαύμαζε τὸν Ἅγιον· «διότι οἶδε καὶ πολέμιος θαυμάζειν ἀνδρὸς ἀρετήν»· τὸ ὁποῖον ἔπαθε καὶ ὁ βασιλεὺς τότε, ἂν καὶ ὕστερον, ἀπὸ παρακίνησιν τοῦ σατανᾶ, ἔμελλε νὰ τὸν τιμωρήσῃ, διὰ νὰ τὸν ἀποδείξῃ Μάρτυρα τοῦ Χριστοῦ. Ἀκούσαντες δὲ ὁ λαός, ὅτι ὁ βασιλεὺς δὲν ἐκακοποίησε τὸν δίκαιον, ἀνευφήμουν μετὰ παρρησίας καὶ ἐδόξαζον τὸν ὕψιστον Θεόν. Ἀλλ’ ἀκούσατε καὶ ἕτερον θαῦμα.
Γυνή τις χήρα εἶχε πέντε ζεύγη βοῶν, ἦλθεν ὅμως κακὴ καὶ μεγάλη ἀσθένεια εἰς αὐτούς, ἡ δὲ γυνὴ χήρα οὖσα καὶ τὸ χειρότερον πτωχή καὶ μὴ ἔχουσα ἄλλον πόρον συντηρήσεως ἐλυπεῖτο καὶ ἐθρήνει ἀπαρηγόρητα. Ἔτρεχε λοιπὸν εἰς τὰς Ἐκκλησίας καὶ παρεκάλει ὅλους τοὺς Ἁγίους νὰ τὴν βοηθήσουν εἰς τὴν συμφοράν της, μὴ εὑρίσκουσα δὲ βοήθειαν, ἔδραμεν εἰς τοὺς Ἁγίους Ἀναργύρους, Κοσμᾶν καὶ Δαμιανόν, λέγουσα· «Ἅγιοι τοῦ Θεοῦ, ἐλεήσατέ με τὴν ἁμαρτωλήν, διότι διὰ τὰς ἁμαρτίας μου κινδυνεύουν οἱ βόες μου νὰ χαθοῦν». Ἐφάνη λοιπὸν εἰς τὸν ὕπνον της ὁ Ἅγιος Κοσμᾶς καὶ τῆς εἶπε· «Ὦ γύναι, εἰς ἡμᾶς δὲν ἐδόθη τὸ χάρισμα αὐτὸ νὰ ἰατρεύωμεν τὰ ζῷα, διότι αὕτη ἡ Χάρις ἐδωρήθη παρὰ τοῦ Θεοῦ εἰς τὸν μεγάλον Ἀρχιερέα τῶν Ἱεροσολύμων Μόδεστον, καὶ ἂν ὑπάγῃς εἰς αὐτὸν θέλει ἰατρεύσει τοὺς βόας σου». Ἐκείνη δὲ ἐξυπνήσασα, ἔτρεξεν εὐθὺς ἀναζητοῦσα τὸν μέγαν Μόδεστον καὶ μὴ εὑρίσκουσα αὐτόν, διότι κατῴκει μακρὰν ἀπὸ τὰ Ἱεροσόλυμα, ἐδέετο μὲ θερμότητα πίστεως νὰ τῆς φανερωθῇ ὁ ἰατρός.