Ταύτην δὲ τὴν μεγάλην πληγὴν δοκιμάζων ὁ Ὅσιος τρία ὁλόκληρα ἔτη, δὲν ἀνεστέναζε μικροψύχως, ἀλλὰ μᾶλλον εὐχαριστῶν ἐζήτει παρὰ Κυρίου τὴν λύσιν τοῦ κακοῦ. Ὅταν δὲ οἱ κώνωπες ἔφευγον, ἤρχοντο, κατ’ οἰκονομίαν Θεοῦ, μυῖαι τινὲς πολὺ μεγάλαι καὶ ἠνώχλουν τὸν Ὅσιον, καταπληγώνόυσαι ὡς βέλη τὸ δέρμα του, τὸ ὁποῖον ἀπὸ τῆς πολλῆς ἐγκρατείας ἦτο κατάξηρον. Ὅταν δὲ πάλιν αἱ μυῖαι ἔφευγον, τότε ἤρχοντο μύρμηκες καὶ κατεμάστιζον τὸν τῆς ἀσκήσεως Ἀθλητήν, ἐμβαίνοντες ἀφόβως καὶ εἰς τοὺς ὀφθαλμούς του καὶ εἰς τὴν ρῖνά του.

Ἐπειδὴ δὲ μεθ’ ὅλας ταύτας τὰς ὀδύνας ἔβλεπεν ὁ δαίμων τὸν Ἅγιον νὰ ἵσταται ὡς δρῦς στερεὸς καὶ ἀμετακίνητος, εἰς τρόπον ὥστε τὰ ἐννέα ἔτη, κατὰ τὰ ὁποῖα ὑπέφερε τὰς ἀνωτέρω πληγάς, ἐνομίσθησαν παρ’ αὐτοῦ ὡς μία ἡμέρα, ἠθέλησε μὲ μεγαλυτέραν μανίαν νὰ πολεμήσῃ τὸν Ὅσιον. Καὶ ἐπειδὴ ἐγνώριζεν, ὅτι δὲν πολεμεῖ γυναῖκα ἀσθενῆ, καθὼς πάλαι ἐπολέμησε τὴν ἐκ τῆς πλευρᾶς τοῦ Ἀδὰμ ληφθεῖσαν Εὔαν, ἀλλ’ ὅτι πολεμεῖ ἤδη ἄνδρα γενναῖον, τὸν κεφαλὴν ὄντα τῆς γυναικός, διὰ τοῦτο δὲν μεταχειρίζεται κατ’ αὐτοῦ ὄργανον ἕνα μόνον ὄφιν, καθὼς τότε, ὅταν ἐπολέμησε τὴν Προμήτορα, ἀλλὰ συναθροίσας ἀναρίθμητον πλῆθος ὄφεων, ἐπολέμει δι’ αὐτῶν τὸν Ἅγιον. Μᾶς φέρει ἡ ρύμη τοῦ λόγου νὰ εἴπωμεν διήγημα παράδοξον ἀληθῶς καὶ ἐξαίσιον. Διότι δὲν ἦτο τόπος, οὔτε ἔσωθεν, οὔτε ἔξωθεν τοῦ κελλίου τοῦ Ἁγίου, εἰς τὸν ὁποῖον δὲν ἐφαίνετο ὄφις· ὁπουδήποτε καὶ ἂν ἤθελε σταθῇ τις, ἐκεῖ καὶ ὄφις θὰ περιεπλέκετο εἰς τοὺς πόδας του, καθὼς καὶ οἷον δήποτε πρὸς χρῆσίν του ἀγγεῖον ἐλάμβανεν, ἐντὸς αὐτοῦ εὕρισκε καὶ ὀφίδιον. Ὁσάκις ἤθελε νὰ πλαγιάσῃ εἰς κλίνην διὰ νὰ ἀναπαυθῇ ὀλίγον ἀπὸ τοὺς κόπους, μετ’ αὐτοῦ καὶ οἱ ὄφεις συνεκάθηντο, ἐφυλάττετο ὅμως ἐξ αὐτῶν ἀβλαβὴς μὲ τὴν δύναμιν τῆς θείας Προνοίας. Ταύτην δὲ τὴν μεγάλην πληγὴν ὑπέμεινεν ὁ ἀοίδιμος ὄχι ἅπαξ ἢ δὶς καθ’ ἕκαστον ἡμερονύκτιον, ἀλλὰ πάντοτε καὶ εἰς πᾶσαν ὥραν· καὶ ὄχι μόνον δι’ ἓν ἔτος ἢ καὶ δύο ἐπειράζετο ὑπὸ τῶν ὄφεων, ἀλλ᾽ ἐπὶ ὁλόκληρα ἕνδεκα ἔτη. Καὶ τὸ παράδοξον ὅτι ὁ Ὅσιος δὲν ἀπέκαμε, δὲν ἐγόγγυσε, δὲν ἐλυπήθη τὸ ἐλάχιστον, ἀλλ’ ηὐχαρίστει πάντοτε τὸν Θεὸν καὶ προθύμως ἀντεπολέμει τὸν πολεμοῦντα διάβολον.

Μίαν φοράν, ἐνῷ ὁ Ὅσιος ἐτέλει τὴν θείαν Ἱερουργίαν καὶ εὑρίσκετο περὶ τὸ τέλος αὐτῆς, ἐξῆλθεν ἀπο ἓν μέρος φοβερὸς δράκων, ὁ ὁποῖος ἔζωσεν ὅλην τὴν κόγχην τῆς Ἐκκλησίας. Ὅτε δὲ ὁ διακονῶν ἀδελφὸς ἐξῆλθε διὰ νὰ φέρῃ τὸ συνήθως διδόμενον ζέον ὕδωρ, τότε πεσὼν ὁ δράκων ἐκ τῆς κόγχης ἐπῆγε καὶ ἐστάθη εἰς τὸ κατώφλιον τῆς θύρας τῆς Ἐκκλησίας, ὡς φοβερὸν θέαμα,