«Γινώσκετε, δὲ καὶ τοῦτο, ἀδελφοὶ καὶ πατέρες, ὅτι ἀδύνατον εἶναι νὰ λέγεταί τις Χριστοῦ στρατιώτης, ἐὰν καθ’ ὁλοκληρίαν δὲν ἀναζωπυρωθῇ πρότερον μὲ τὸ πῦρ τῆς αὐτοῦ ἀγαπήσεως, καταφρονῶν ὅλως δι’ ὅλου πᾶσαν ἀνθρωπίνην τιμὴν καὶ ἔπαινον καὶ οἱανδήποτε σωματικὴν χλιδὴν καὶ ἀνάπαυσιν, καὶ ἀποφεύγων προσέτι τὴν ἀθυροστομίαν, ἥτις ὡς καύσων καὶ φλὸξ πυρὸς φλογίζει τοὺς καρποὺς τῶν πόνων τοῦ Μοναχοῦ. Ὅστις πρέπει νὰ ἔχῃ ταύτας τὰς ἀρετάς, ὡς ἀρεστὰς εἰς τὸν Θεόν, ψυχωφελεῖς καὶ σωτηριώδεις· εὐλάβειαν, σωφροσύνην, ἁπλότητα, πρᾳότητα, πρὸς Θεὸν εὐσέβειαν καὶ ἀγάπην εἰλικρινῆ πρὸς πᾶσαν ἀδελφότητα· διὰ τὴν ὁποίαν καὶ ἐγὼ ὁ ἰδιώτης καὶ ἀταπείνωτος, ὁ μαῦρος καὶ μελανὸς εἰς τὴν ψυχὴν καὶ εἰς τὸ σῶμα Αἰθίοψ, τῶν ἀνθρώπων τὸ ὄνειδος, ἐτόλμησα νὰ ἐκφράσω τοὺς λόγους τούτους πρὸς σᾶς τοὺς κυρίους μου. Ἀλλὰ συγχωρήσατέ μοι, σᾶς παρακαλῶ, διὰ τὸν Κύριον, δεόμενοι τοῦ Θεοῦ ὑπὲρ τῆς ἀφέσεως τῶν ἁμαρτιῶν μου».

Ταῦτα καὶ ἄλλα περισσότερα λέγων πρὸς αὐτοὺς ὁ μελανὸς εἰς τὴν σάρκα, εἰς δὲ τὴν ψυγὴν λευκότατος, ὠφέλησε πολὺ τοὺς ἀκούοντας καὶ ὑποστρέψας εἰς τὴν κέλλαν πάλιν ἡσύχαζεν, ἕως οὗ ἔφθασεν εἰς τὸ ἄκρον τῆς τελειότητος, τελέσας μεγάλους ἀγῶνας εἰς τὴν ἄσκησιν, τόσον ὥστε καὶ αὐτοὺς τοὺς συντρόφους του κλέπτας καὶ ληστὰς ᾠκειοποίησε πρὸς τὸν Χριστὸν διὰ μετανοίας, καὶ ἔγινεν εἰς τὴν ἀρετὴν θειότατος καὶ εἰς ὅλους τοὺς πατέρας ὀνομαστότατος, ζήσας 75 ἔτη ἐν τῷ προσκαίρῳ τούτῳ κόσμῳ καὶ ἀγγελικῶς μετὰ τὴν ἐπιστροφήν του συμπεριφερόμενος. Ἔπειτα εἰς τὸ τέλος τῆς παροικίας του τὸν ἠξίωσεν ὁ Κύριος καὶ ἔπιε τὸ ποτήριον, ὅπερ καὶ αὐτὸς ἄλλους ἐπότισε· τοιουτοτρόπως δὲ ἔλαβε καὶ αὐτὸς τὴν μάχαιραν τὴν ὁποίαν ἔδωκεν, ἵνα ἐκπληρωθῇ τοῦ Κυρίου ἡ πρόρρησις.

Καθὼς ἐκάθητο λοιπὸν ἡμέραν τινὰ εἰς τὴν Σκήτην μετὰ ἄλλων ἑπτὰ ἀδελφῶν, προγνωρίσας θείᾳ χάριτι τὸ μέλλον, ἐπροοιμίασεν οὕτω· «Σήμερον ἔρχονται βάρβαροι καὶ φύγετε διὰ νὰ μὴ σᾶς φονεύσωσιν». Οἱ δὲ εἶπον εἰς αὐτόν· «Ἀλλὰ σὺ δὲν φεύγεις;». Ὁ δὲ ἀπεκρίθη· «Ἰδοὺ τόσα ἔτη ἀναμένω τὴν ἡμέραν ταύτην, ἵνα πληρωθῇ τὸ ρῆμα τοῦ Κυρίου τὸ λέγον, ὅτι πάντες οἱ δόντες μάχαιραν ἐν μαχαίρᾳ ἀποθανοῦνται καὶ τώρα νὰ φύγω νὰ χάσω τὸν στέφανον;». Ὑπολαβόντων δὲ αὐτῶν, «οὐδὲ ἡμεῖς φεύγομεν, ἀλλὰ μένομεν νὰ ἀποθάνωμεν μετὰ σοῦ», ἀπεκρίθη ὁ Μωϋσῆς· «Ἕκαστος γινώσκει τὰς πράξεις του καὶ κάμετε καθὼς σᾶς φωτίσῃ ὁ Κύριος». Παραυτίκα δὲ τοὺς εἶπε πάλιν. «Ἰδοὺ ἔφθασαν οἱ βάρβαροι».