Μετέβαινε λοιπὸν χαίρων νὰ εὕρῃ τὸ ποθητόν του κυνήγιον. Ὁ δὲ Ὅσιος, βλέπων μακρόθεν ἐρχόμενον τὸν ἄρχοντα, ἐγνώρισεν ἀπὸ Πνεῦμα Ἅγιον, ὅτι δι’ αὐτὸν ἤρχετο· ὅθεν ἐξῆλθε τῆς Σκήτης καὶ ἐβάδιζεν εἰς τὸν δρόμον προσποιούμενος ὅτι ἦτο ὁδοιπόρος. Ὅτε δὲ ὑπήντησε τὸν ἄρχοντα, ἠρώτησεν οὗτος τὸν Ὅσιον ποῦ κατοικεῖ ὁ Ἀββᾶς Μωϋσῆς ὁ περιβόητος. Ὁ δὲ ἀπεκρίθη· «Τί χρειάζεσαι τοιοῦτον μωρόν, ἄγνωστον καὶ δαιμονιῶντα; βλάπτεσαι πολλὰ ἐὰν ὁμιλήσῃς μετὰ τοιούτου ἀνοήτου ἀνθρώπου! Ὑπόστρεψον εἰς τὰ ὀπίσω, καὶ μὴ κοπιάζῃς ματαίως καὶ ἀνωφελῶς».

Ταῦτα ἀκούσας ὁ ἄρχων ἐπέστρεψε, καὶ τὰ ἀνήγγειλεν εἰς τὴν Σκήτην θαυμάζων. Οἱ δὲ Μοναχοὶ ἐλυπήθησαν καὶ διελογίζοντο τίς νὰ ἦτο ἐκεῖνος ὁ ἀσυνείδητος, ὁ κατηγορήσας τὸν Ὅσιον· καὶ ἐρωτῶντες αὐτόν, τὶ ἄνθρωπος ἦτο ἐκεῖνος τὸν ὁποῖον συνήντησεν, εἶπε· «Ἦτο ἕνας ὑψηλὸς τὸ ἀνάστημα, μαῦρος εἰς τὴν ὄψιν, λευκόθριξ καὶ ρακενδύτης». Οἱ δὲ ἐφώναξαν ἐκπληττόμενοι· «Ἔφυγε τὸν κυνηγὸν ἡ πέρδικα, καὶ ἐπέταξεν ἀπὸ τὰς χεῖράς σου. Αὐτὸς ἦτο ὅστις σοῦ ὡμίλησε, καὶ θέλων νὰ ἀποφύγῃ τὴν συνομιλίαν σου κατηγόρησεν ἑαυτόν, ἵνα ἀποφύγῃ ὡς ψυχοβλαβῆ τὴν ἀνθρωπίνην τιμὴν καὶ τὸν ἔπαινον ὁ ἀξιέπαινος». Τότε ἐγνώρισεν ὁ ἄρχων, ὅτι ἐκεῖνος ἦτο βέβαια, τὸν ὁποῖον συνήντησε καὶ ἐθαύμασε τὴν ἀρετὴν τοῦ τρισμάκαρος· πολλὰ δὲ ἐκ τούτου ὠφεληθεὶς ἀνεχώρησε, χωρὶς νὰ τοῦ δώσῃ ἐνόχλησιν, διὰ νὰ μὴ τὸν σκανδαλίσῃ, ἐπειδὴ ἠγάπα τόσον τὴν ἡσυχίαν καὶ ἔφευγε τὴν ἐπίδειξιν. Ὁ δὲ Ὅσιος ἔμεινεν εἰς κελλίον του, εὐχαριστῶν τὸν Θεὸν καὶ ἀγωνιζόμενος ὡς καὶ πρότερον τὸν καλὸν ἀγῶνα τῆς πίστεως.

Ἐν μιᾷ δὲ τῶν ἡμερῶν ἦλθον τέσσαρες κλέπται εἰς τὸ κελλίον τοῦ Ὁσίου νὰ κλέψωσιν ἐὰν εὕρωσί τι, μὴ ἠξεύροντες ὅτι αὐτὸς εἶναι ὁ περίφημος ἐκεῖνος κλέπτης Μωϋσῆς. Ὁ Μωϋσῆς, καθὸ δυνατὸς καὶ ρωμαλέος, τοὺς ἔδεσε μὲ σχοινία καὶ μὲ τόσην εὐκολίαν, μὲ ὅσην δένει τις ἕνα σάκκον ἄχυρα, καὶ φορτωθεὶς αὐτοὺς εἰς τὸν ὦμόν του, τοὺς ἔφερεν εἰς τὸ Κυριακόν, ἤτοι εἰς τὴν κοινὴν ἐκκλησίαν τῆς Σκήτης καὶ λέγει πρὸς τοὺς πατέρας· «Ἐπειδὴ δὲν εἶναι συγκεχωρημένον εἰς ἐμὲ τὸν μετανοοῦντα νὰ τοὺς παιδεύσω μόνος μου, συλλαβὼν αὐτοὺς ἐπ’ αὐτοφώρῳ τοὺς μετεκόμισα ἐνώπιόν σας. Τί προστάζετε λοιπὸν νὰ τοὺς κάμωμεν;». Οἱ δὲ κλέπται γνωρίσαντες, ὅτι αὐτὸς εἶναι ὁ Μωϋσῆς, ὁ περιβόητος ἀρχιλῃστὴς καὶ ἀνίκητος, ἐξωμολογήθησαν καὶ μετενόησαν εἰς τὸν Θεὸν καὶ ἀποταξάμενοι τὰ τοῦ κόσμου πράγματα ἔγιναν ἅπαντες Μοναχοὶ δοκιμώτατοι μιμούμενοι αὐτόν.