Ἔπειτα μοὶ εἶπε· «Παρακάλεσον, Πάτερ, τὸν Κύριον νὰ μὲ βοηθήσῃ, ὡς ἀγαθὸς καὶ εὔσπλαγχνος, καὶ σοῦ ὑπόσχομαι νὰ μὴ φανῶ πλέον ἀχάριστος πρὸς τὸν εὐεργέτην». Ἐγὼ δὲ ἀπήντησα· «Μὴ ἀναμένῃς ἀπὸ τὸν Κύριον ἄλλο περισσότερον, εἰ μὴ μόνον τὸν ἡμερήσιον ἄρτον, ὅσον νὰ ἐξοικονομῆσαι ὡς πρότερον· καὶ καλλίτερον εἶναι νὰ ὑπάγῃς πτωχὸς εἰς τὸν Παράδεισον, παρὰ πλούσιος εἰς τὴν κόλασιν».
Ταῦτα εἰπὼν ὁ Ὅσιος πρὸς τὸν μαθητήν του, τὸν ἐπρόσταξε νὰ μὴ εἴπῃ, ζῶντος αὐτοῦ, τὸ γεγονὸς εἰς οὐδένα. Οὗτος δὲ πράγματι διεφύλαξε τὴν ἐντολήν, ὡς ὑπήκοος. Μετὰ δὲ τὴν κοίμησιν τοῦ Ἀββᾶ Δανιήλ, διηγήθη τοῦτο ὁ μαθητής του πρὸς τοὺς Πατέρας, εἰς δόξαν Θεοῦ καὶ πρὸς ἰδικόν μας παράδειγμα, ἵνα ἕκαστος ἐξ ἡμῶν εὐχαριστοῦμεν τὸν Κύριον, ὁ καθεὶς ἐκ τῆς θέσεως εἰς τὴν ὁποίαν εὑρίσκεται καὶ ἂς μὴ τολμήσῃ τις νὰ ζητήσῃ ποτὲ πλοῦτον πρόσκαιρον, ἀλλὰ μόνον νὰ ποθοῦμεν τὴν Βασιλείαν Του τὴν οὐράνιον, καὶ αὐτὴν νὰ ἐπιδιώκωμεν πάντοτε, δεόμενοι τῆς Ἀειπαρθένου Δεσποίνης ἡμῶν Θεοτόκου καὶ πάντων τῶν Ἁγίων νὰ ἀξιώσουν ἡμᾶς διὰ τῶν ἱκεσιῶν αὐτῶν πρὸς Κύριον, νὰ λυτρωθῶμεν τῆς ἀτελευτήτου κολάσεως καὶ νὰ ἀξιωθῶμεν τῆς ἀνεκλαλήτου ἀγαλλιάσεως, ἵνα δοξάζωμεν μετ’ αὐτῶν Πατέρα καὶ Υἱόν, σὺν τῷ Ἁγίῳ Πνεύματι. Τριάδα ἀμέριστον καὶ μονάδα τρισάριθμον, ἕνα Θεὸν προαιώνιον· ᾯ πρέπει δόξα, κράτος, τιμὴ καὶ προσκύνησις εἰς τοὺς αἰῶνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν.