Ἔπειτα, ἀφοῦ τοὺς ἐχαιρέτησε, τοὺς ἐπῆρε μετὰ τῶν ἄλλων ξένων καὶ πενήτων εἰς τὴν οἰκίαν του, ὅπου ἔπλυνε τοὺς πόδας των κατὰ τὴν συνήθειαν καὶ τοὺς ἐφιλοξένησε πλουσιοπαρόχως. Ὅσα δὲ τεμάχια ἄρτου ἀπέμειναν, τὰ ἔδωκεν εἰς τοὺς κύνας καὶ τὰ ἔφαγον. Διότι οὕτως εἶχε τάξιμον. Νὰ μὴ κρατῇ τίποτε διὰ τὴν αὔριον. Μετὰ δὲ τὸ δεῖπνον συνωμίλουν καθ’ ὅλην τὴν νύκτα ἀνταλάσσοντες λόγους ψυχωφελεῖς. Ὁ δὲ Εὐλόγιος, ἐκ τῆς βαθείας του κατανύξεως καὶ εὐλαβείας, ἔκλαιε.
Τὴν ἑπομένην, ὅταν ἀνεχώρησαν, ἐκεῖθεν, παρεκάλεσεν ὁ μαθητὴς τὸν Ὅσιον Δανιὴλ νὰ τοῦ εἴπῃ τίς ἦτο ὁ γέρων ἐκεῖνος ὁ τόσον εὔσπλαγχνος καὶ φιλόξενος. Ὁ δὲ Ὅσιος ἀπεκρίθη· «Οὗτος ὀνομάζεται Εὐλόγιος· εἶναι λατόμος, πετροκόπος, καὶ ἔχει τὴν καλὴν αὐτὴν συνήθειαν. Νηστεύει δὲ καθ’ ὅλην τὴν ἡμέραν, παρ’ ὅλον ὅτι ἐργάζεται τόσον βαρεῖαν ἐργασίαν, ὅσα δὲ χρήματα τοῦ δώσουν ὡς ἡμερομίσθιον τὰ ἐξοδεύει τὴν ἑσπέραν διὰ νὰ φιλοξενῇ, ὡς εἶδες, τοὺς ξένους καὶ τοὺς πένητας. Εἶναι τώρα ἑκατοντούτης κατὰ τὴν ἡλικίαν καὶ ὁ Θεὸς τοῦ δίδει δύναμιν διὰ τὰ τόσον φιλόπτωχα αἰσθήματά του νὰ ἐργάζεται τοιοῦτον ἔργον βαρύτατον. Τὴν τάξιν δὲ αὐτὴν κρατεῖ ἐκ νεότητος. Εἶναι σήμερον τεσσαράκοντα ἔτη ἀφ’ ὅτου ἠρχόμην ἐδῶ, ὅταν ἤμην νέος, διὰ νὰ πωλῶ τὸ ἐργόχειρον καὶ πολλάκις μὲ ἐφιλοξένησεν ὁμοῦ μὲ ἄλλους πτωχούς, μὲ τὸν τρόπον τὸ ὁποῖον ἐγνώρισες. Ἐγὼ δέ, ἰδὼν εἰς αὐτὸν τοσαύτην συμπάθειαν, ἐδεήθην εἰς τὸν Θεὸν πολλὰς ἑβδομάδας, νηστεύων καὶ μετὰ δακρύων εὐχόμενος, νὰ δωρήσῃ πλοῦτον εἰς αὐτὸν διὰ νὰ φιλοξενῇ τοὺς πένητας».
«Ὅταν λοιπὸν διῆλθον νῆστις ἐπὶ εἴκοσιν ἡμέρας καὶ ἐκ τῆς πείνης ἐκειτόμην εἰς τὴν γῆν, βλέπω ἔνδοξόν τινα καὶ σεβάσμιον ἄνθρωπον, ὅστις μοὶ εἶπε· «Τὶ ἔχεις, Δανιήλ;». Ἐγὼ δὲ ἀπεκρίθην· «Ὑπεσχέθην εἰς τὸν Δεσπότην Χριστὸν νὰ μὴ φάγω τίποτε, ἕως ὅτου μὲ ἀκούσῃ καὶ πλουτίσῃ τὸν Εὐλόγιον, διὰ νὰ εὐεργετῇ περισσότερον τοὺς πτωχούς». Μοὶ λέγει τότε ὁ ἐμφανισθείς· «Τί ἐνδιαφέρεσαι σὺ διὰ τὸν Εὐλόγιον;». Ἐγὼ δὲ ἀπεκρίθην· «Διὰ νὰ δοξασθῇ δι’ αὐτοῦ τὸ Ὄνομά Σου τὸ Ἅγιον». Ὁ δὲ μοὶ εἶπεν· «Ἐὰν θέλῃς νὰ τοῦ δώσω πλοῦτον, γίνου ἐγγυητὴς διὰ τὴν ψυχήν του, ὅτι οὕτω σῴζεται καὶ νὰ πράξω καθὼς ἐπιθυμεῖς». Τότε ἐγώ, ὁ ἀσύνετος, ὑπεσχέθην, λέγων· «Ἐγὼ εἶμαι χρεώστης, ἵνα ἀπολογηθῶ διὰ τὴν ψυχήν του κατὰ τὴν ὥραν τῆς Κρίσεως».