Ὅθεν ἀπεφάσισα νὰ καταφύγω εἰς τὸν φιλάνθρωπον Θεόν. Γονυπετήσας τότε πρὸ τῆς ἁγίας Εἰκόνος τοῦ Κυρίου ἐδεόμην μετὰ δακρύων, ταῦτα λέγων· «Δέσποτα πολυέλεε, λῦσον με ἀπὸ τὴν ἐγγύησιν τούτου τοῦ ἀνθρώπου, διότι δὲν γνωρίζω τὶ νὰ πράξω ὁ ἄθλιος».
«Τοιαῦτα πολλάκις προσευχηθείς, ἀπεκοιμήθην ἐκ τοῦ κόπου. Βλέπω τότε λαὸν πολὺν εἰς τὸν ὕπνον μου καὶ ἀκούω φωνήν, ἥτις μοὶ ἔλεγεν· Ἡ Βασίλισσα ἔρχεται, ἔλθετε πάντες νὰ προσκυνήσετε». Τότε ἐγὼ ἐβόησα πρὸς Αὐτήν· «Δέσποινα, ποίησον εἰς ἐμὲ τὸν δείλαιον ἔλεος καὶ λῦσον με ἀπὸ τὴν ἐγγύησιν, τὴν ὁποίαν ἔκαμα διὰ τὸν Εὐλόγιον». Ἡ δὲ ἀπεκρίθη· «Δὲν δύναμαι νὰ σὲ βοηθήσω εἰς τὴν ὑπόθεσιν αὐτήν, μόνον φέρε εἰς πέρας τὴν ὑπόσχεσίν σου». Ἐξυπνήσας τότε ἦλθον καὶ πάλιν εἰς τὸν πυλῶνα καὶ ἀνέμενον τὸν Εὐλόγιον. Ὅταν δὲ ἐξῆλθεν ὁ Εὐλόγιος, ἔτρεξα ὄπισθεν αὐτοῦ κραυγάζων νὰ μοῦ δώσῃ ἀκρόασιν. Ὁ δὲ θυρωρὸς ἔδραμε πρὸς ἐμὲ καὶ τόσον μὲ ἔδειρεν, ὥστε ἔμεινα ὡς ἡμιθανής. Ὅθεν ἀνεχώρησα, ὡς ἠδυνήθην, καὶ ἀνῆλθον εἰς πλοῖον, ἵνα μεταβῶ εἰς τὴν Σκήτην, ἔχων εἰς μόνον τὸν Θεὸν τὴν ἐλπίδα μου νὰ ἐπιστρέψῃ τὸν Εὐλόγιον. Ἐνῷ λοιπὸν ἐπλέομεν πρὸς τὴν Ἀλεξάνδρειαν ἐκοιμήθην καὶ τότε βλέπω πάλιν εἰς ὀπτασίαν, ὅτι παρευρέθην εἰς τὴν Ἁγίαν Ἀνάστασιν, ὁ δὲ ρηθεὶς νέος ἐκάθητο εἰς τὸν λίθον τοῦ μνήματος. Ρίψας δὲ ἐκεῖνος βλέμμα ἄγριον πρὸς ἐμέ, εἶπεν· «Ἄφρων, δὲν ἐκτελεῖς ὅ,τι ὑπεσχέθης;». Ἐγὼ δὲ ἔτρεμον ὡς φύλλον δένδρου ἀπὸ τὸν φόβον καὶ δὲν ἠδυνάμην νὰ ἀνοίξω τὸ στόμα μου. Τότε προστάσσει νὰ δέσουν τὰς χεῖρας μου ὄπισθεν καὶ νὰ μὲ κρεμάσουν ὡς κατάδικον, εἰπών· «Σὺ ἠθέλησες νὰ φανῇς διακριτικώτερος ἀπὸ ἐμὲ καὶ νὰ πλουτίσῃς τὸν Εὐλόγιον; Μάθε τώρα μὲ τὴν τιμωρίαν νὰ μὴ ἐπιχειρῇς πλέον περισσότερον ἀπὸ ἐκεῖνο τὸ ὁποῖον δύνασαι».
«Καθὼς λοιπὸν οἱ ὑπηρέται μὲ ἐκρέμασαν, εἶδον τὴν Βασίλισσαν τῶν Ἀγγέλων διερχομένην ἐκεῖθεν μὲ δόξαν ἀπερίγραπτον. Εἶπον δὲ τότε πρὸς αὐτὴν μὲ ταπεινὴν λαλιὰν καὶ πλῆθος δακρύων· «Εὐσπλαγχνίσου με, Δέσποινα, τὸν ταλαίπωρον καὶ λύτρωσαί με ἀπὸ τὴν ἐγγύησιν τοῦ Εὐλογίου». Ἐκείνη τότε μετέβη καὶ ἀφοῦ ἠσπάσθη τοὺς πόδας τοῦ Δεσπότου, τὸν παρεκάλεσε νὰ μοῦ συγχωρήσῃ τὸ ἁμάρτημα. Τότε ὁ Δεσπότης Χριστὸς διὰ τῆς ἱκεσίας τῆς Μητρὸς Αὐτοῦ συγκαταβὰς ἐστράφη πρὸς ἐμὲ καὶ μοῦ λέγει· «Φυλάττου, νὰ μὴ πράξῃς πλέον ἄλλο τι ὅμοιον ἁμάρτημα». Ἐγὼ δὲ εἶπον πρὸς Αὐτόν· «Συγχώρησόν μοι, Δέσποτα Κύριε, διότι ἐξ ἀγνοίας μου ἡμάρτησα, νομίζων ὅτι οὕτω ὁ Εὐλόγιος θέλει γίνει εὐσπλαγχνικώτερος πρὸς τοὺς πτωχούς».