Ταῦτα δὲ ἀφοῦ εἶπον, ἐλογιζόμην ὅτι εὑρέθημεν εἰς τὴν ἁγίαν Ἀνάστασιν τοῦ Χριστοῦ καὶ εἷς νέος ἐκάθητο εἰς τὸν λίθον τοῦ μνήματος, εἰς δὲ τὴν δεξιὰν αὐτοῦ ὁ Εὐλόγιος. Τότε ὁ φαινόμενος νέος εἶπε· «Σὺ εἶσαι πλησίον μου, ὅστις ἐγγυήθης τὸν Εὐλόγιον;». Εἶπον ἐγώ· «Ναί, Κύριε». Βλέπω τότε δύο νέους, οἵτινες ἐπλήρωσαν τὸν κόλπον τοῦ Εὐλογίου μὲ ἀργύρια. Ἐκ τοῦ ὁράματος λοιπὸν τούτου ἠννόησα ὅτι ἐπήκουσε τῆς δεήσεώς μου ὁ Θεός. Πράγματι δὲ μετ’ ὀλίγας ἡμέρας ἡ αἴτησίς μου ἐπληρώθη ὡς ἑξῆς:
«Ἡμέραν τινά, ἐνῷ ὁ Εὐλόγιος ἔκοπτε τοὺς λίθους κατὰ τὴν συνήθειάν του, κτυπῶν εἰς μίαν πέτραν, ἤκουσεν ἦχον κάτωθεν αὐτῆς καὶ ἐγείρας ταύτην εὗρε κούφωμα γεμᾶτον ἄδολον χρυσόν. Τοῦτο ἰδὼν ἐξαίφνης ὁ Εὐλόγιος διελογίζετο τί νὰ κάμῃ καὶ ποῦ νὰ φυλάξῃ τόσα χρήματα, διὰ νὰ μὴ τὸ μάθῃ ὁ αὐθέντης τοῦ τόπου καὶ τοῦ τὰ πάρῃ. Ἀπεφάσισε λοιπὸν νὰ μεταβῇ εἰς τὸ Βυζάντιον καὶ νὰ μείνῃ ἕως τέλους ἀγνώριστος. Ταῦτα ἀποφασίσας ἐγκατέλειψε τὴν ἐργασίαν τῆς φιλοξενείας καὶ παραλαβὼν ὅλα τὰ χρήματα, ἔφθασεν εἰς Κωνσταντινούπολιν. Ἐκεῖ ἔδωσε πολλὰς δωρεὰς καὶ τὸν ἐψήφισαν ἔπαρχον, ἀγοράσας δὲ μίαν μεγάλην καὶ πολυτελῆ οἰκίαν ἔζη ἀμέριμνος μὲ δόξαν καὶ φαντασίαν πολλήν, λησμονήσας ὅλως διόλου τὴν προτέραν φιλοξενίαν καὶ ταπείνωσιν».
«Ἀφοῦ παρῆλθον δύο ἔτη εἶδον πάλιν ἐγὼ ἐν ὁράματι τὸν ὡς ἄνω ἐμφανισθέντα μοι νέον, πρὸ δὲ αὐτοῦ εἷς αἰθίοψ ἔσυρε δεδεμένον τὸν Εὐλόγιον. Ἐξυπνήσας τότε ἀντελήφθην τὴν ἔννοιαν τῆς ὀπτασίας ταύτης καὶ ἔκλαιον λέγων· «Οὐαί μοι, ὅτι ἐκόλασα τὴν ψυχήν μου μὲ τὴν ἐγγύσιν, τὴν ὁποίαν ἔδωσα ὁ ἀνόητος». Ἀπελθὼν δὲ εἰς τὴν πόλιν, ἵνα πωλήσω τὸ ἐργόχειρον, ἠρώτησα διὰ τὸν Εὐλόγιον. Ἔμαθον τότε τὴν ἀλήθειαν καὶ ἐλυπήθην σφόδρα. Συναισθανόμενος δὲ τὴν εὐθύνην μου ἀπεφάσισα νὰ μεταβῶ εἰς Κωνσταντινούπολιν πρὸς ἀνεύρεσίν του. Πράγματι μὲ κόπον πολὺν καὶ μεγάλην ταλαιπωρίαν μετέβην εἰς Κωνσταντινούπολιν, ὅπου ἐξετάζων ἐπιμελῶς διὰ τὸν Εὐλόγιον, εὗρον τὴν οἰκίαν του καὶ ἱστάμενος ἔξω τῆς θύρας βλέπω τοῦτον ἐξερχόμενον μετὰ συνοδείας ἀπείρων ὑπηρετῶν καὶ φαντασίαν ἀνείκαστον. Τότε ἐφώναξα πρὸς αὐτόν· «Κύριε, δέομαι τῆς σῆς ἐκλαμπρότητος νὰ μοῦ δώσῃς ὀλίγην ἀκρόασιν, διὰ νὰ σοῦ εἴπω λόγον μυστικόν». Ἀλλ’ ἐκεῖνος οὐδὲν ἀπεκρίθη, οἱ δὲ ὑπηρέται καὶ δοῦλοι του μὲ ἔδειραν ὀνειδίζοντες. Οὕτως ἔμεινα ἔξω τοῦ παλατίου του τέσσαρας ἑβδομάδας θλιβόμενος, χωρὶς νὰ δύναμαι νὰ τοῦ ὁμιλήσω οὐδόλως.