Καὶ διατὶ ὁ μέγας Προφήτης Μωϋσῆς, λέγει· «Τίμα τὸν πατέρα σου καὶ τὴν μητέρα σου, ἵνα εὖ σοι γένηται καὶ ἵνα μακροχρόνιος γένῃ ἐπὶ τῆς γῆς τῆς ἀγαθῆς»; (Ἐξόδ. κ’ 12). Καὶ πάλιν ὁ Δαβὶδ λέγει· «Μὴ ἀναγάγῃς με ἐν ἡμίσει ἡμερῶν μου» (Ψάλμ. ρα’ 25)· καὶ «παλαιστὰς ἔθου τὰς ἡμέρας μου» (Ψαλμ. λη’ 6). Καὶ ὁ Σολομών· «ἵνα μὴ ἀποθάνῃς ἐν οὐ καιρῷ σου» (Ἐκκλ. ζ’ 18)· καὶ ἐν τῷ Ἰώβ, πρὸς τὸν Ἐλιφὰζ λέγει ὁ Θεός· «Ἰώβ δὲ ὁ θεράπων μου εὔξεται περὶ ὑμῶν, ὅτι εἰ μὴ πρόσωπον αὐτοῦ λήψομαι, εἰ μὴ γὰρ δι’ αὐτὸν ἀπώλεσα ἂν ὑμᾶς» (Ἰώβ. μβ’ 8). Ἀλλὰ καὶ ἀπὸ τὸ ἑξῆς εἶναι φανερόν, ὅτι δὲν εἶναι διωρισμένη ἡ ζωή, ὅτι δηλαδὴ ἂν ἦτο ὅρος ζωῆς, διὰ ποίαν αἰτίαν παρακαλοῦμεν τὸν Θεὸν καὶ ἰατροὺς καλοῦμεν καὶ ὑπὲρ τῶν παιδίων εὐχόμεθα, διὰ νὰ ζήσουν;

Καὶ τοῦτο δὲ τελευταῖον πρέπει νὰ γνωρίζωμεν· τὰ βεβαπτισμένα νήπια ἀποθνῄσκοντα ἀπολαύουσι τῆς τρυφῆς· τὰ δὲ ἀφώτιστα καὶ τὰ τῶν ἐθνῶν, οὔτε εἰς τρυφήν, οὔτε εἰς τὴν γέεναν ὑπάγουσιν. Ἀφοῦ λοιπὸν ἡ ψυχὴ ἐξέλθῃ ἀπὸ τὸ σῶμα, καμμίαν φροντίδα δὲν ἔχει διὰ τὰ τοῦ κόσμου, ἀλλὰ μόνον διὰ τὰ ἐκεῖ φροντίζει.

Τρίτα δὲ μνημόσυνα ποιοῦμεν, ὅτι τῇ τρίτῃ ἡμέρᾳ ὁ ἄνθρωπος ἀλλάζει τὴν ὄψιν καὶ μεταβάλλεται. Ἔνατα δε, ὅτι τότε ὅλη ἡ πλάσις φθείρεται καὶ μόνη μένει ἡ καρδία. Τεσσαρακοστὰ δέ, ὅτι καὶ αὐτὴ ἡ καρδία ἀπόλλυται. Καὶ ἡ γέννησις δὲ οὕτω προβαίνει· τῇ τρίτῃ ἡμέρᾳ σχεδιάζεται ἡ καρδία. Τῇ ἐνάτῃ πήγνυται καὶ γίνεται εἰς σάρκα· τῇ δὲ τεσσαρακοστῇ εἰς τελείαν ὄψιν καταντᾷ. Διὰ ταύτην λοιπὸν τὴν αἰτίαν κάμνομεν τὰ μνημόσυνα τῶν ψυχῶν τὰς ὁποίας εἴθε νὰ κατατάξῃ ὁ Δεσπότης Χριστὸς ἐν ταῖς τῶν Δικαίων αὑτοῦ σκηναῖς, καὶ ἡμᾶς ἐλεήσαι ὡς μόνος ἀθάνατος. Ἀμήν.

ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ