Τότε τί ὠφελεῖ τὸν ἄνθωπον ὅλος ὁ κόσμος ἢ τί δύναται νὰ δώσῃ τότε ὁ ἀποστάτης καὶ ὁ ἁμαρτωλός, ἵνα ἐλευθερώσῃ τὴν ψυχὴν αὐτοῦ ἀπὸ τοῦ πυρὸς τῆς κολάσεως; Μοιχαλίδα δὲ καὶ ἁμαρτωλὸν ὠνόμασε τὴν γενεάν, ἤτοι τὸ γένος τῶν ἀνθρώπων, ἐπειδή, καθὼς ἡ ἐγκαταλιμπάνουσα τὸν ἴδιον ἄνδρα καὶ πορευομένη μετ’ ἄλλου τινὸς ξένου γίνεται μοιχαλὶς καὶ ἁμαρτωλός, οὕτω μοιχαλὶς καὶ ἁμαρτωλὸς γίνεται ἡ ψυχή, ἥτις, ἐγκαταλιμπάνουσα τὸν Θεόν, προσκυνεῖ τὰ εἴδωλα, ἢ ἀποστατοῦσα ἀπὸ τῆς ὑπακοῆς τῶν ἐντολῶν τοῦ Θεοῦ, γίνεται δούλη τῶν θελημάτων τοῦ διαβόλου. Οὕτω δὲ ὠνόμασε τὸ γένος τῶν ἀνθρώπων ἢ διότι τὸ περισσότερον μέρος αὐτῶν εἶναι ἄπιστοι καὶ παραβάται τῶν ἐντολῶν τοῦ Θεοῦ ἢ διότι καὶ οἱ ἀρνούμενοι τὴν Πίστιν τοῦτο ποιοῦσιν, ὄχι ὑπὸ τῶν πιστῶν, ἀλλ’ ὑπὸ τῶν ἀπίστων ἀναγκαζόμενοι καὶ οἱ ἁμαρτάνοντες, ὄχι ὑπὸ τῶν πιστῶν, ἀλλ’ ὑπὸ τῶν ἁμαρτωλῶν προτρεπόμενοι, τὴν ἁμαρτίαν ποιοῦσιν. Ἐπειδὴ δὲ ὁ Θεάνθρωπος εἶπεν ὅτι, ὅταν ἔλθῃ πάλιν εἰς τὸν κόσμον, ἔρχεται ὄχι ταπεινὸς ὡς ἄνθρωπος, ἀλλ’ «ἐν τῇ δόξῃ τοῦ Πατρὸς αὐτοῦ» ὡς Θεός, ἵνα περὶ τούτου πληροφορήσῃ τοὺς μαθητὰς αὐτοῦ ὑπόσχεται τὰ ἑξῆς.
«Καὶ ἔλεγεν αὐτοῖς· Ἀμὴν λέγω ὑμῖν, ὅτι εἰσί τινες τῶν ὧδε ἑστηκότων, οἵτινες οὐ μὴ γεύσωνται θανάτου ἕως ἂν ἴδωσι τὴν Βασιλείαν τοῦ Θεοῦ ἐληλυθυῖαν ἐν δυνάμει» (Μαρκ. θ’ 1).
Βασιλείαν Θεοῦ ὀνομάζει τὴν δόξαν τῆς θείας αὑτοῦ Μεταμορφώσεως. Ὅτε μετεμορφώθη ἐν τῷ Ὄρει τῷ Θαβώρ, τότε ἐπέλαμψεν ἀκτὶς τῆς θείας αὐτοῦ δόξης, ἐκείνης δηλαδὴ τῆς δόξης τοῦ Πατρὸς αὑτοῦ, μεθ’ ἧς ἔρχεται ἵνα κρίνῃ ζῶντας καὶ νεκρούς, ἐκείνης τῆς δόξης, τὴν ὁποίαν μέλλουσι νὰ ἀπολαύσωσιν οἱ Δίκαιοι ἐν τῇ Βασιλείᾳ τῶν οὐρανῶν. Ὅθεν «ἔλαμψε τὸ πρόσωπον αὐτοῦ ὡς ὁ ἥλιος, τὰ δὲ ἱμάτια αὐτοῦ ἐγένετο λευκὰ ὡς τὸ φῶς» (Ματθ. ιζ’ 2)· οἱ δὲ μαθηταὶ αὐτοῦ, μὴ δυνάμενοι νὰ ἐνατενίσωσιν εἰς τὸ πανυπέρλαμπρον ἐκεῖνο καὶ θεῖον φῶς, «ἔπεσον ἐπὶ πρόσωπον αὐτῶν καὶ ἐφοβήθησαν σφόδρα» (αὐτ. 6). Ταύτην, λέγει, τὴν δόξαν τοῦ Θεοῦ «εἰσί τινες τῶν ὧδε» παρισταμένων, ἤτοι ὁ Πέτρος καὶ ὁ Ἰάκωβος καὶ ὁ Ἰωάννης, οἵτινες δὲν θὰ ἀποθάνωσιν, ἕως ἂν ἴδωσιν αὐτήν. Ἀληθῶς δὲ οὗτοι οἱ τρεῖς Ἀπόστολοι εἶδον τὴν δόξαν ταύτην ἐν τῷ ὄρει τῷ Θαβώρ, ἐκλάμψασαν ἐκεῖ τῇ δυνάμει τῆς Θεότητος τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ· ἤκουσαν δὲ καὶ τὴν ἐλθοῦσαν φωνήν, «Οὗτός ἐστὶν ὁ Υἱός μου ὁ ἀγαπητός, ἐν ᾧ εὐδόκησα· αὐτοῦ ἀκούετε» (αὐτόθι 5).