Οὗτοι λοιπὸν οἱ βασιλεῖς παρακινηθέντες ἀπὸ τὸν ἁγιώτατον Ταράσιον, τὸν Πατριάρχην, συνήθροισαν τὴν Ἁγίαν ἑβδόμην Σύνοδον καὶ οὕτω δι’ αὐτῆς ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ ἀπέλαβε καὶ πάλιν τὰς ἁγίας Εἰκόνας, μὲ τὸ νὰ ἀπεδείχθη καὶ νὰ ἐκυρώθη διὰ πολλῶν, ὅτι ἀρχαιοτάτη ἦτο, ἐξ αὐτῶν τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων, ἡ προσκύνησις τῶν Ἁγίων Εἰκόνων. Κατόπιν ἀπ’ αὐτοὺς ἀνεβιβάσθη εἰς τὸν βασιλικὸν θρόνον Νικηφόρος, ὁ ἀπὸ Γενικοῦ καλούμενος (802-811). Τοῦτον διεδέχθη ὁ υἱός του Σταυράκιος (811) καὶ μετὰ τοῦτον βασιλεύει Μιχαὴλ ὁ Ραγκαβέ (811-813), ἅπαντες οὗτοι τὰς θείας Εἰκόνας σεβόμενοι. Τὸν Μιχαὴλ διεδέχθη Λέων Ε’ ὁ θηριώδης ὁ Ἀρμένιος (813-820), ὁ ὁποῖος ἀπατηθεὶς μὲ δόλον ὑποκρίσεως, ἀπὸ δυσσεβῆ τινα Μοναχὸν ἔγκλειστον, ἀνεκαίνισεν ἐκ δευτέρου τὴν εἰκονομαχίαν καὶ οὕτω καὶ πάλιν ἡ τοῦ Θεοῦ Ἐκκλησία ἄκοσμος γίνεται, ἀποβαλλομένων καὶ συντριβομένων τῶν θείων Εἰκόνων. Τοῦτον διεδέχθη ὁ Ἀμοραῖος Μιχαήλ Β’ (820-829) καὶ τοῦτον ὁ υἱός του Θεόφιλος (829-842), ὅστις καὶ ὑπὲρ πάντας τοὺς προτέρους του βασιλεῖς κατὰ τῶν ἁγίων Εἰκόνων ἐφρύαξεν. Οὗτος, ὁ Θεόφιλος, πολλοὺς τῶν Ἁγίων Πατέρων ποικιλοτρόπως ἐβασάνισε διὰ τὴν τῶν ἁγίων Εἰκόνων προσκύνησιν. Ἀλλὰ καὶ τὴν δικαιοσύνην οὗτος ἠγάπα κατὰ πολλά. Ἱστορεῖται δὲ περὶ αὐτοῦ, ὅτι ἠθέλησέ ποτε νὰ μάθῃ ἂν εἰς τὴν Πόλιν ὑπῆρχε τις, ὅστις νὰ ἐνοχλῇ τὸν πλησίον του, καὶ τῆς ἀναζητήσεως ἐπὶ πολλὰς ἡμέρας γενομένης, καθὼς λέγεται, δὲν εὑρέθη οὐδείς.

Οὗτος δώδεκα ἔτη βασιλεύσας ἔπεσε τέλος εἰς πάθος δυσεντερίας καὶ ἐκινδύνευεν εἰς θάνατον· τότε ἤνοιξε τὸ στόμα αὐτοῦ, καὶ ἔμενε ἀνοικτὸν τόσον πολύ, ὥστε καὶ αὐτὰ τὰ ἔγκατα αὐτοῦ μέχρι βαθέως διεφαίνοντο. Εἰς τοῦτο τὸ ἐλεεινὸν θέαμα ἡ βασίλισσα Θεοδώρα, πικρῶς θλιβομένη, μόλις τὴν ἥρπασεν ὀλίγος ὕπνος, βλέπει εἰς τὸν ὕπνον της τὴν ἄχραντον Θεοτόκον μὲ τὸ προαιώνιον Βρέφος εἰς τὰς ἀγκάλας της, περικεκυκλωμένην ἀπὸ λαμπροφανεῖς Ἀγγέλους, συγχρόνως δὲ βλέπει καὶ τὸν ἄνδρα της Θεόφιλον δερόμενον καὶ ὀνειδιζόμενον ὑπ’ αὐτῶν. Ἐξυπνήσασα ἡ βασίλισσα εἶδεν, ὅτι ὁ Θεόφιλος ὀλίγον τι ἀναπνεύσας ἐξεβόησεν· «Ἀλλοίμονον εἰς ἐμὲ τὸν ἄθλιον, ὅτι διὰ τὰς ἁγίας Εἰκόνας μὲ δέρουσι». Τότε παρευθὺς ἔβαλε κρυφίως ἐπάνω εἰς αὐτὸν τὴν Εἰκόνα τῆς Θεοτόκου, μετὰ δακρύων παρακαλοῦσα τὴν Δέσποιναν. Ὁ δὲ Θεόφιλος, εἰς τοιαύτην εὑρισκόμενος, κατάστασιν, ἰδών τινα ἀπὸ τοὺς περιεστῶτας, ἔχοντα κρεμασμένον ἐπὶ τοῦ στήθους ἐγκόλπιον, ἁπλώσας τὴν χεῖρα τὸ ἥρπασε καὶ τὸ κατεφίλει καὶ παρευθὺς τὸ στόμα ἐκεῖνο, ὅπερ τοσοῦτον κατὰ τῶν ἁγίων Εἰκόνων ἐμαίνετο καὶ ὁ λάρυγξ, ὅστις τοσοῦτον εἶχεν ἀνοιχθῆ ἐπανῆλθον εἰς τὴν φυσικήν των κατάστασιν καὶ ἀπηλλάγη ἀπὸ τοῦ φοβεροῦ ἐκείνου πάθους.