Φοβερὸν καὶ ἀξιοδάκρυτον πρᾶγμα ὁ θάνατος, ἐπειδὴ καὶ ἔχει διαφόρους ὀπαδοὺς καὶ ἀκολούθους ἀγρίους καὶ ἀνημέρους, πῦρ πνέοντας, πῦρ ὁρῶντας, καθὼς γράφει ὁ Μέγας Πατὴρ ἡμῶν Βασίλειος, διὰ τὰ πονηρὰ καὶ ἀκάθαρτα πνεύματα. Αὐτὰ ἀκολουθοῦσι τὸν θάνατον καὶ παρατηροῦσι τὴν ἔξοδον τῆς ψυχῆς μὲ τόσην ἄγρυπνον παρακολούθησιν, ὅσην δὲν ἐπρόσεξαν ποτὲ ἐχθροὶ πόλιν πολιορκουμένην ἢ λησταὶ θησαυροφυλάκιον. Καὶ δὲν εἶναι παράδοξον τοῦτο, διότι τοιαύτην ἐξουσίαν ἔλαβον τὰ πονηρὰ ἐκεῖνα πνεύματα ἀπὸ τὴν θείαν ἀπόφασιν, «Αὐτός σου τηρήσει κεφαλὴν καὶ σὺ τηρήσεις αὐτοῦ πτέρναν» (Γεν. γ’ 15), ἤτοι τὴν ἔξοδον τῆς ψυχῆς. Μὲ τοιούτους συντρόφους, μὲ τοιούτους σφαγέας ἔρχεται συντροφιασμένος ὁ θάνατος, μὲ τοιαύτας παγίδας φθάνει, καὶ πῶς νὰ μὴ εἶναι φοβερός; Πῶς νὰ μὴ εἶναι ἀξιοδάκρυτος; Πῶς νὰ μὴ εἶναι ἀφορμὴ καὶ αἰτία δι’ ἐκεῖνον ὅστις ἔχει γνῶσιν, νὰ τὸν φοβῆται, νὰ τὸν τρέμῃ, καὶ νὰ κλαίῃ διὰ τὸν ἀπαράκλητον τοῦτον καὶ εἰς ἀπροσδιόριστον χρόνον ἐνσκήπτοντα ἐχθρόν;
Ἔρχεται ἀπεσταλμένος ἀπὸ τὸν Θεὸν πρὸς Ἐζεκίαν τὸν βασιλέα Ἠσαΐας ὁ Προφήτης, καὶ μὲ δύο λόγια τοῦ ταράττει τόσον τὴν καρδίαν, ὥστε ἐβγῆκεν ἀπὸ τὸν νοῦν του, ἐπάγωσε τὸ αἷμα εἰς τὰς φλέβας, τρέμει ὅλος, δὲν ἐνθυμεῖται οὔτε ὅτι εἶναι βασιλεύς, οὔτε ὅτι ἔχει στρατεύματα, οὔτε ὅτι ἔχει θησαυρούς, ἢ τέκνα, ἢ γυναῖκα, ἢ φίλους, ἀλλὰ παρευθὺς μὲ ἐκεῖνα τὰ δύο λόγια, τὰ ὁποῖα ἤκουσεν ἀπὸ τὸ προφητικὸν ἐκεῖνο στόμα, ἀφήνει ὅλα, κλείει τοὺς ὀφθαλμοὺς καὶ γυρίζει πρὸς τὸν τοῖχον καὶ κλαίει. Ὦ πρᾶγμα παράξενον! Τί φοβεροὶ λόγοι ἦσαν ἐκεῖνοι, οἵτινες ἐτρόμαξαν βασιλέως καρδίαν; Μὲ ποῖον φαρμάκι ἦσαν ἀλειμμένοι καὶ τοῦ ἔδωσαν τόσην δειλίαν; Τί μάχαιρα ἦτο ἐκείνη, ἥτις ἐχώρισε τὴν καρδίαν του καὶ ἀπὸ ἀγάπην γυναικὸς καὶ τέκνων καὶ ἀπὸ ἐπιθυμίαν βασιλείων καὶ θησαυρῶν! Τόσον συνταρακτικοὶ ὑπῆρξαν δι᾽ αὐτὸν οἱ λόγοι ἑκεῖνοι, ὥστε παρευθὺς ὅπου τοὺς ἤκουσεν, ἐχωρίσθη ἀπὸ ὅλα καὶ δὲν ἐνθυμεῖται πλέον οὔτε πολὺ οὔτε ὀλίγον.
Οἱ φαρμακεροὶ καὶ πικροὶ λόγοι ἐκεῖνοι, οἱ ὁποῖοι ἔπεσαν εἰς τὰ ὦτα τοῦ βασιλέως Ἐζεκίου, δὲν ἦσαν ἄλλοι ἀπὸ τοῦ θανάτου τὸ μήνυμα. Αὐτὸ τὸ φοβερὸν ὄνομα ἤκουσεν, αὐτὸ τὸ ἀξιοδάκρυτον τέλος ἦλθεν εἰς τὰ ὦτά του· «Τάδε λέγει Κύριος, τάξαι περὶ τοῦ οἴκου σου, ἀποθνῂσκεις γὰρ σὺ καὶ οὐ ζήσῃ» (Ἡσαΐας λη’ 1). Τόσα ἦσαν τὰ λόγια τοῦ Προφήτου, καὶ παρευθὺς ὅπου ἤκουσεν ὁ βασιλεὺς ὁ μέγας καὶ πολὺς δυνάστης τοῦ Ἰσραὴλ τὸ ὄνομα τοῦ θανάτου, φεύγει ἀπὸ τὸν νοῦν του καὶ βασιλικὸν σκῆπτρον καὶ βασιλείας ἀγάπη καὶ συγγενείας δεσμός, καὶ φίλων ἐλπίς, καὶ στρατιωτῶν δύναμις, καὶ γυρίζει πρὸς τὸν τοῖχον καὶ κλαίει.