Ἂν τοῦτο φαίνεται εἰς σὲ ἀπίθανον, στρέψε μίαν φορὰν τὸν ὀφθαλμόν σου εἰς τὰ τετραπέρατα μέρη τοῦ κόσμου, στοχάσου μὲ μίαν ψιλὴν θεωρίαν ὅλας ἐκείνας τὰς δυναστείας, τὰς μονοκρατορίας, τὰς ὁποίας μὲ φρικτὸν κάλαμον περιγράφουσιν οἱ ἱστορικοί, ἔπειτα εἰπέ μοι ποῦ εἶναι ἡ ὑπερηφάνεια τῆς Καρθαγένης; Τὴν ἐταπείνωσεν ὁ θάνατος. Ποῦ εἶναι ἡ δύναμις τῶν Βαβυλωνίων; Τὴν ἀδυνάτησεν ὁ θάνατος. Ποῖος ἐκρήμνισε τὴν βασιλείαν τῶν Πάρθων; Τίς τὴν δεσποτείαν τῶν Μήδων; Τὴν αὐτοκρατορίαν τῶν Ἰνδῶν; Τὸ μεγαλεῖον τῶν Περσῶν; Τοῦ Μίδα τὰ πλούτη; Τοὺς βαρυτίμους λίθους τοῦ Κροίσου; Τὰ χρυσᾶ σκεύη τοῦ Σαρδαναπάλου; Τοῦ Κύρου τοὺς σμαράγδους; Τίς ἦτο ὁ μέγας δυνάστης, ὅστις ὑπέταξεν αὐτὰ καὶ ἄλλα μύρια; Ὁ θάνατος. Αὐτὸς τὴν αὐτοκρατορίαν τῶν Ρωμαίων ἔφερεν εἰς τὸ μηδέν. Αὐτὸς τὴν αὐτοδέσποτον ἐξουσίαν τοῦ Ἀλεξάνδρου διέσχισεν.

Αὐτὸς λοιπὸν ὁ τοσοῦτον δυνάστης, ὁ τοσοῦτος ἄσπλαγχνος θάνατος, δὲν εἶναι ἀρκετὸν αἴτιον διὰ νὰ δώσῃ εἰς τὸν ἄνθρωπον ἀφορμὴν νὰ ἔχῃ τρυφὴν τὰ δάκρυα, παρηγορίαν τοὺς ἀναστεναγμούς, θρήνους διὰ περιδιάβασιν; Καὶ πῶς; Ἀφοῦ εἷναι ταχύτερος ἀνέμου εἰς τὸ διώκειν, δραστικώτερος κεραυνοῦ εἰς τὸ πλήττειν, ἀδυσώπητος εἰς τὰς μεσιτείας, περισσότερον καὶ ἀπὸ αὐτὸ τὸ ἄγριον θηρίον τὸ ὁποῖον λέγεται τίγρις. Φοβερὸν ναί, καὶ ἀξιοδάκρυτον ὁ θάνατος, ἐπειδὴ καὶ δὲν ἔρχεται μόνος, ἀλλὰ συντροφιασμένος μὲ πολλοὺς πόνους τοῦ σώματος, καθὼς ὁ ψαλμογράφος λέγει· «Ὠδῖνες ᾍδου περιεκύκλωσάν με» (Ψαλμ. ιζ’ 6). Μὲ δριμύτητα τῶν ἀσθενειῶν, μὲ ἀηδίαν τῶν ἰατρικῶν, τὰ ὁποῖα δίδουσι τόσον πόνον, ὅσον δὲν ἐδοκίμασε ποτὲ γυνὴ εἰς γένναν. Ὅθεν λέγει ὁ αὐτός· «Ἰδόντες οὕτως ἐθαύμασαν, ἐταράχθησαν, ἐσαλεύθησαν, τρόμος ἐπελάβετο αὐτῶν, ἐκεῖ ὠδῖνες ὡς τικτούσης» (Ψαλμ. μζ’ 6-7). Καὶ εἶχε κάποιαν παρηγορίαν ἀνίσως καὶ ἤρχετο ὁ πικρὸς θάνατος ἁρματωμένος μὲ τοὺς πόνους μόνον τοῦ σώματος, ἀλλὰ σύρει μαζί του ἀκόμη καὶ τὴν ἀγωνίαν τῆς ψυχῆς. Τότε καὶ αὐτὴ ταράττεται καὶ συγχύζεται ἀπὸ τὸν ἔλεγχον τῶν ἁμαρτιῶν, τόσον ὥστε καταφρονεῖ, ἀμελεῖ, ἀποστρέφεται καὶ αὐτὰ ὅπου συμβάλλουσιν εἰς τὴν σωτηρίαν της. Ἄλλο δὲν θέλει τότε νὰ φωνάξῃ, ἀπὸ τοὺς πόνους τοὺς ὁποίους τῆς δίδει ὁ θάνατος, παρὰ «Περιέσχον με ὠδῖνες θανάτου καὶ χείμαρροι ἀνομίας ἐξετάραξάν με, ὠδῖνες ᾍδου περιεκύκλωσάν με» (Ψαλμ. ιζ’ 5-6). Χείμαρροι ἀνομίας μὲ ἐξετάραξαν καὶ ὠδῖνες ᾍδου μὲ περιεκύκλωσαν, διότι τότε ἀρχίζει ἡ ψυχὴ νὰ ἐνθυμῆται ὅσα ἤκουσε περὶ τῶν κολαστηρίων τοῦ ᾍδου, ἔχουσα τὴν πικρὰν συνείδησιν τῶν ἁμαρτιῶν, αἱ ὁποῖαι τὴν πλήττουσι. Φρίττει τότε καὶ τρέμει καὶ ὅλη στέκεται ἐκστατική.