Ὅταν λοιπὸν ἔφθασεν ἡ καθορισθεῖσα ὑπὸ τοῦ βασιλέως ἡμέρα, καθ’ ἣν ἔπρεπε νὰ συλλειτουργήσῃ, καὶ ἡ ὁποία ἦτο Κυριακή, ὁ Ἄρειος κατὰ τὴν διωρισμένην ὥραν ἐξῆλθεν ἀπὸ τὰ βασίλεια, συνοδευόμενος ἀπὸ τοὺς ἰδικούς του ὀπαδοὺς καὶ ὁμόφρονας. Βαδίζων δὲ πρὸς τὴν Ἐκκλησίαν ἐκυριεύθη ἀπὸ φόβον τινὰ καὶ συγχρόνως τὸν ἐκέντησε καὶ ἡ κοιλία. Μὴ δυνάμενος δὲ νὰ κρατηθῇ, ἠρώτησε ποῦ ὑπάρχει τόπος διὰ τὴν ἐκπλήρωσιν τῆς ἀνάγκης τῆς φύσεως, ἔδειξαν δὲ εἰς αὐτὸν τὸ κοινὸν ἀφοδευτήριον. Ἐκεῖ ὅμως εἰσελθών, δὲν ἐξῆλθε πλέον. Ἐκάθισεν, ἀλλὰ δὲν ἐσηκώθη. Διότι ἐκεῖ ἔφθασεν ἡ θεία δίκη τὸν βλασφημήσαντα εἰς τὸ ὕψος τοῦ Μονογενοῦς καὶ ἐχύθησαν κάτωθεν τὰ ἔντερά του καὶ ὅλα αὐτοῦ τὰ ἐντόσθια. Οὕτω κατησχύνθησαν οἱ τούτου ὁμόφρονες καὶ τὰ πρόσωπα αὐτῶν ἀτιμίας ἐπλήσθησαν. Τὰ δὲ πλήθη τῶν Ὀρθοδόξων καὶ αὐτὸς ὁ θεοσεβέστατος βασιλεὺς ἐχάρησαν χαρὰν μεγάλην καὶ ἐδόξασαν τὸν Θεόν, ὅστις παραδόξως ἐξεδίκησε τὴν θείαν Αὐτοῦ Πίστιν, καταβαλὼν τῶν ἀλαζόνων ἐκείνων τὴν ὕβριν καὶ τὴν ὑπερηφάνειαν.