Χριστὸς ἀνέστη καὶ διὰ τοῦτο, ὡς τέκνα, προσκυνοῦμεν τὸν ἀναστάντα· Χριστὸς ἀνέστη καὶ διὰ τοῦτο ὡς τέκνα δοξάζομεν τὴν ἁγίαν Ἀνάστασιν· Χριστὸς ἀνέστη καὶ διὰ τοῦτο ὡς τέκνα ὅπου ἐγεννήθημεν σήμερον τοῦ Θεοῦ, πιστεύομεν βέβαια, ὅτι καθὼς ἀνέστη, οὕτω καὶ ἡμᾶς θέλει ἐγείρει ἐν τῇ ἐσχάτῃ ἀναστάσει. Ὅμοιοι Αὐτοῦ θέλομεν γίνει, ὅλοι τριάκοντα τριῶν ἐτῶν, μιᾶς ἡλικίας καὶ βρέφη καὶ γέροντες· ἄφθαρτοι, ἀθάνατοι, αἰώνιοι, βεβαπτισμένοι, Ὀρθόδοξοι, ἐξωμολογημένοι, διωρθωμένοι, κοινωνημένοι, στεφανωμένοι, λελαμπρυσμένοι, ἂν καὶ ἀπὸ τοὺς ἀσεβεῖς καταφρονημένοι, ἀλλὰ μὲ τὸ Σῶμα καὶ Αἷμα τοῦ Χριστοῦ πεφοινιγμένοι, χαίροντες καὶ εὐφραινόμενοι, ἵνα καὶ συμβασιλεύσωμεν μετ’ Αὐτοῦ εἰς τὴν Βασιλείαν Του. «Πάτερ, οὕς δέδωκάς μοι, θέλω ἵνα ὅπου εἰμὶ ἐγὼ κᾀκεῖνοι ὦσι μετ’ εμοῦ, ἵνα θεωρῶσι τὴν δόξαν τὴν ἐμήν» (Ἰωάν. ιζ’ 24). Οὕτω σκιρτῶντες τὴν σήμερον, καταισχύνομεν τοὺς παρανόμους Ἰουδαίους καὶ πληγώνοντες τὴν φθονεράν των καρδίαν μὲ τοιαύτην δίστομον ρομφαίαν, ψάλλομεν χαρμοσύνως· «Χριστὸς ἀνέστη ἐκ νεκρῶν, θανάτῳ θάνατον πατήσας καὶ τοῖς ἐν τοῖς μνήμασι ζωὴν χαρισάμενος».