Ἀλλὰ δόξαν νὰ ἔχῃ ἡ ἄπειρος εὐσπλαγχνία τοῦ Θεοῦ· ἰδοὺ ἄλλον τὴν σήμερον βλέπομεν ἀνδρικώτατον Ἀώδ, τὸν Κύριον ἡμιῶν Ἰησοῦν Χριστόν, ὁ ὁποῖος βλέπων ἡμᾶς τὰ τέκνα του τόσους χρόνους αἰχμαλώτους εἰς τὴν κόλασιν καὶ θέλων νὰ μᾶς ἐλευθερώσῃ ἀπὸ τὰς χεῖρας τοῦ ἐχθροῦ μας, εἰσέρχεται μόνος εἰς τὸν πόλεμον καὶ τεχνευόμενος μὲ τὴν θεϊκήν του σοφίαν, κρύπτει τὴν θείαν Του φύσιν μέσα εἰς τὴν ὑπόστασιν τῆς παναγίας Του Σαρκός, ὡς ἄλλην δίστομον μάχαιραν, μὲ τὴν ὁποίαν καταβαίνων εἰς τὸν ᾍδην πληγώνει μὲ κεραίαν ρομφαίαν τὸν μιαρὸν διάβολον μέσα εἰς τὴν καρδίαν, ἐλευθερώνει ἀπὸ τὴν αἰχμαλωσίαν τὸν προπάτορα Ἀδὰμ καὶ πάντας τοὺς Πατριάρχας· ἀποκλείει καὶ σφηνώνει τὰς θύρας τῆς κολάσεως, θανατώνει τὸν θάνατον, κατασφάζει τὸν ὑπερήφανον διάβολον, ἀφανίζει τὴν βασιλείαν του, καταισχύνει τοὺς δούλους καὶ συντρόφους του καὶ λαμβάνων τὰ λάφυρα ἀπὸ τὰς χεῖράς του, ἀναβαίνει ἀπὸ τὸν ᾍδην τριήμερος, νικητὴς καὶ τροπαιοῦχος, λέγων, ὄχι μόνον πρὸς τὰς Μυροφόρους γυναῖκας, αἵτινες τὸν συναπαντῶσι, «Χαίρετε», ἀλλὰ καὶ εἰς ὅλους ἡμᾶς τοὺς Χριστιανούς, οἵτινες τὸν ἐπιστεύσαμεν, οὕτω· «Θαρσεῖτε, μεθ’ ὑμῶν ἐγώ εἰμι πάσας τὰς ἡμέρας ἕως τῆς συντελείας τοῦ αἰῶνος» (Ματθ. κη’ 20).

Δεῦτε σεῖς οἱ Χριστιανοί, οἱ ὁποῖοι μὲ ἐπιστεύσατε τέλειον Θεὸν καὶ τέλειον ἄνθρωπον, δεῦτε διὰ νὰ ἀπολαύσητε τὴν ἐξουσίαν αὐτὴν τὴν ὁποίαν σᾶς χαρίζω τὴν σήμερον, διὰ νὰ γίνετε τέκνα ἰδικά μου, κληρονόμοι τῆς Βασιλείας μου, συμμέτοχοι τῶν ἀγαθῶν μου καὶ ἐπόπται τῆς δόξης μου· «Ὅσοι δὲ ἔλαβον αὐτόν, ἔδωκεν αὐτοῖς ἐξουσίαν τέκνα Θεοῦ γενέσθαι, τοῖς πιστεύουσιν εἰς τὸ Ὄνομα Αὐτοῦ» (Ἰωάν. α’ 12). Δεῦτε σεῖς οἱ Ὀρθόδοξοι, ὅσοι ἐπιστεύσατε εἰς ἐμὲ τὸν Υἱὸν τοῦ Θεοῦ καὶ ἀπολαύετε σήμερον τὴν αἰώνιον ζωήν, διότι «Πᾶς ὁ πιστεύων εἰς αὐτόν, μὴ ἀπόληται, ἀλλ’ ἔχει ζωὴν αἰώνιον» (Ἰωάν. γ’ 15). Δεῦτε καὶ χαρῆτε τὴν σήμερον εἰς τὴν Ἀνάστασίν μου, δεῦτε καὶ σκιρτήσατε· δεῦτε καὶ εὐφράνθητε οἱ πτωχοί, οἱ νηστεύσαντες καὶ μὴ νηστεύσαντες, δεῦτε καὶ χορτάσετε σήμερον τὰ ἀγαθά μου· φιλάνθρωπος γάρ εἰμι καὶ τὸν πλούσιον οὐκ ἀποβάλλω καὶ τὸν πτωχὸν ἐλεῶ· τὸν ὑγιαίνοντα δέχομαι καὶ τὸν ἀσθενοῦντα θεραπεύω· τὸν δίκαιον σῴζω καὶ τὸν ἁμαρτωλὸν ἀγκαλίζομαι καὶ ἀσπάζομαι· μηδεὶς στραφήτω εἰς τὰ ὀπίσω· πάντας δέχομαι, πᾶσι πάντα χαρίζω τὰ ἀγαθά μου· φιλάνθρωπος γάρ εἰμι· διὰ νὰ σᾶς ἐλευθερώσω ἀπὸ τὰς χεῖρας τοῦ διαβόλου ἔγινα ἄνθρωπος, ὑπέμεινα ἐμπαιγμόν, ὑπέμεινα χλαῖναν, ὑπέμεινα ἐμπτυσμόν, ὑπέμεινα Πάθος καὶ τὸν Σταυρὸν καὶ τὴν Ταφήν.