Δὲν ἐνεθυμήθη τὴν ἔχθραν, τὴν παράβασιν, τὰς μεγάλας ἁμαρτίας καὶ τὰ κακά, τὰ ὁποῖα τοῦ προὐξενήσαμεν, ἀλλ’ εὐθύς, ὡς φύσει ἀγαθὸς καὶ πολυέλεος, καταβαίνων ἁπὸ τοὺς πατρικοὺς θρόνους, ἀπὸ τὸν οὐρανόν, ἀπὸ τὴν ὑπερουράνιον Βασιλείαν Του, μᾶς σκεπάζει μὲ τὴν ἰδίαν Του χάριν καὶ οὕτω πεζός, ταπεινός, περιπατῶν μὲ τοὺς ἀχράντους πόδας Του, πληγωμένος, καταφρονεμένος, ἀκανθοφορεμένος, σαβανωμένος, νεκρὸς εἰς τὸν ᾍδην, μᾶς ὑψώνει τὴν σήμερον, ὄντας ἡμιθανεῖς καὶ νενεκρωμένους, ἐπάνω εἰς τὸ ἀσύγκριτον μεγαλεῖον τῆς υἱοθεσίας, ἐπάνω είς τὸ ὑπέρτατον ἀξίωμα τῆς ἀθανασίας, ἐπάνω εἰς τὸ ὑπέρφωτον ὕψος τῆς Βασιλείοις Του. «Ὅσοι δὲ ἔλαβον αὐτόν, ἔδωκεν αὐτοῖς ἐξουσίαν τέκνα Θεοῦ γενέσθαι, τοῖς πιστεύουσιν εἰς τὸ Ὄνομα Αὐτοῦ» (Ἰωάν. α’ 12). Τέκνα Θεοῦ, βαπτισμένοι, χαίρετε· τέκνα Θεοῦ, μυρωμένοι, εὐφρανθῆτε· υἱοὶ τοῦ Θεοῦ, κοινωνημένοι, σκιρτήσατε· παῖδες τοῦ Θεοῦ Χριστιανοί, προπάτορες, ὅσοι εβαπτίσθητε, ὅσοι ἠγέρθητε, ὅσοι ἐκοινωνήσατε, ὑψώθητε, δοξασθῆτε, βασιλεύετε σήμερον μὲ τὸν Πατέρα σας Θεόν. Ὦ ἀγαλλίαμα τοῦ ἀνθρωπίνου γένους! Ὦ χάρις καὶ δόξα καὶ μεγαλεῖον, ὅσοι ἐπίστευσαν τὸν Χριστόν, νὰ γίνωσι τέκνα Του καὶ νὰ κληρονομήσουν ὡς ἠγαπημένοι Του υἱοὶ τὰ οὐράνια ἀγαθὰ καὶ τὴν Βασιλείαν Του! Ἴδετε ὁπόσην ἀγάπην δέδωκεν ἡμῖν ὁ Πατήρ ἵνα τέκνα Θεοῦ κληθῶμεν; Καὶ ὅταν φανερωθῇ «ὅμοιοι αὐτῷ ἐσόμεθα» (Α’ Ἰωάν. γ’ 1-2).
Δέσποτα Χριστὲ Βασιλεῦ, εὔσπλαγχνε καὶ οἰκτίρμον, καθαιρέτα τοῦ ᾍδου, νικητὰ τοῦ θανάτου καὶ ἐλευθερωτὰ πάντων τῶν ἀπ’ αἰῶνος κεκοιμημένων Προπατόρων, Πάτερ οὐράνιε, φιλάνθρωπε καὶ ἀγαθοποιητὰ ἡμῶν Θεέ, γνωρίζομεν τοὺς οἰκτιρμοὺς καὶ τὰ φιλάνθρωπα σπλάγχνα Σου ἡμεῖς οἱ Ὀρθόδοξοι παῖδές Σου, ὅσοι επιστεύσαμεν εἰς τὸ ἅγιόν Σου Ὄνομα, ὅσοι ἠξιώθημεν νὰ ἑορτάζωμεν χαρμοσύνως τὴν ἁγίαν Σου Ἀνάστασιν. Διὰ τοῦτο χαρίζων εἰς ἡμᾶς τὴν μεγάλην ἀξίαν, τὸ ὑπέρτατον μεγαλεῖον τῆς υἱοθεσίας Σου τὴν σήμερον, ὥστε νὰ μᾶς ἀναστήσῃς ἀπὸ τὸν ᾍδην, νὰ μᾶς σηκώσῃς μὲ τὸν Σταυρὸν ἐπάνω εἰς τοὺς ὤμους Σου, νὰ μᾶς χαρίσῃς τὴν ἀθανασίαν, τὴν ζωήν, τὴν Οὐράνιον Βασιλείαν Σου καὶ νὰ μᾶς ὀνομάζῃς τέκνα ἰδικά Σου, σκιρτῶμεν, ἀγαλλόμεθα· χαίρομεν καὶ εὐφραινόμεθα. Πανηγυρίζομεν χαρμοσύνως· χορεύομεν ἀγαλλομένῳ ποδί, λαμπρυνόμενοι, δοξαζόμενοι, ὑψούμενοι ἐπάνω εἰς τὴν αἰώνιον ζωήν. Ψάλλομεν μὲ τοὺς Ἁγίους Ἀγγέλους, μὲ τοὺς Προφήτας, μὲ τοὺς Προπάτορας, δοξολογοῦντες καὶ λέγοντες· «Ἀναστάσεως ἡμέρα, λαμπρυνθῶμεν λαοί, Πάσχα Κυρίου Πάσχα· ἐκ γὰρ θανάτου πρὸς ζωὴν καὶ ἐκ γῆς πρὸς Οὐρανὸν Χριστὸς ὁ Θεὸς ἡμᾶς διεβίβασεν ἐπινίκιον ᾄδοντας».