Μετὰ παρέλευσιν δὲ ὀλίγου χρόνου κτίσαντες οἱ Μοψουεστεῖς Ναὸν τοῦ Μάρτυρος, μετεκόμισαν ἐκεῖ ἐκ τοῦ οἴκου τοῦ Μαριανοῦ τὸ τίμιον λείψανον, ἐκράτησε δὲ ὁ Μαριανὸς εἰς τὸν οἷκόν του μόνον τὸν μεγάλον δάκτυλον τῆς δεξιᾶς χειρὸς τοῦ Μάρτυρος διὰ ψυχικόν του ἁγιασμὸν καὶ σωματικὴν θεραπείαν, μὴ ἐναντιωθέντος εἰς τοῦτο τοῦ Ἁγίου, καθὼς εἰς ἄλλους θελήσαντας νὰ πάρουν μέρος τῶν λειψάνων του ἔκαμε· δι’ αὐτοῦ δὲ ἐφανέρωσεν ὁ Ἅγιος τήν τε ἀγάπην ὅπου εἶχε πρὸς τὸν Μαριανόν, καὶ τρόπον τινὰ ὡσὰν νὰ ἀντήμειψε μὲ αὐτὸ τοὺς μεγάλους κόπους, τοὺς ὁποίους ἔκαμεν ὁ Μαριανός, καὶ τὴν φιλοξενίαν ὅπου ἔδειξεν. Κτίσας δὲ οὗτος Ἐκκλησίαν εἰς τὸν Μάρτυρα, ἑώρταζε κατ’ ἔτος μὲ μεγάλην εὐλάβειαν καὶ φιλοφροσύνην τὴν ἡμέραν τῆς τελειώσεώς του, γενομένην κατὰ τὴν δεκάτην πέμπτην τοῦ Σεπτεμβρίου μηνός, εἰς δόξαν Πατρός, Υἱοῦ καὶ Ἁγίου Πνεύματος, τῆς μιᾶς Θεότητός τε καὶ Βασιλείας, ᾗ πρέπει πᾶσα δόξα, τιμὴ καὶ, προσκύνησις εἰς τοὺς ἀπεράντους αἰῶνας τῶν ἀτελευτήτων αἰώνων. Ἀμήν.