Τῇ ΙΕ’ (Ι5ῃ) τοῦ αὐτοῦ μηνὸς μνήμη τοῦ Ἁγίου Μάρτυρος ΝΙΚΗΤΑ.

Μὴ ὑποφέροντες τέλος τὴν παρρησίαν τοῦ Ἁγίου οἱ ἀσεβεῖς, ἐκεῖνοι, θηρία μᾶλλον ἢ ἄνθρωποι, ἐφανέρωσαν τὴν ὀργήν των καὶ τὸν θυμόν, τὸν ὁποῖον ἔτρεφον πρὸ πολλοῦ κατὰ τοῦ Ἁγίου· ἐλθόντες ὅθεν αἰφνιδίως εἰς ἐκεῖνον τὸν τόπον, ὅπου ἐκήρυττεν ὁ Μάρτυς τὸν λόγον τῆς ἀληθείας, καὶ μὲ βίαν ἁρπάσαντες αὐτόν, τὸν ἔφεραν εἰς τὸν τοπάρχην αὐτῶν Ἀθανάριχον, βιάζοντες αὐτὸν νὰ ἀφήσῃ τὴν πρὸς Χριστὸν πίστιν ἢ νὰ ὑπομείνῃ θάνατον. Ὁ δὲ μᾶλλον μετὰ παρρησίας λαμπροτέρας ἐκήρυττε λέγων· «Χριστιανὸς εἶμαι, καὶ προκρίνω πολλοὺς θανάτους ἢ νὰ ἀρνηθῶ τὸ γλυκύτατον ὄνομα τοῦ Σωτῆρός μου Χριστοῦ, τὸν ὁποῖον ὁμολογῶ ἐνώπιον πάντων ὑμῶν Θεὸν ἀληθινόν, καὶ προσφέρω πρὸς αὐτὸν ὅλον μου τὸ σέβας, εἶμαι δὲ ἕτοιμος νὰ χύσω διὰ τὴν ἀγάπην του ὅλον μου τὸ αἷμα· τὸ δὲ ἰδικόν σας σέβας καὶ τοὺς θεούς σας χλεύην καὶ μύθους γινώσκων αὐτά, καλῶς τὰ ἀποστρέφομαι, καὶ οὐδὲ εἰς τὸν νοῦν μου τὰ βάλλω ὡς ἀληθῆ, καθὼς καὶ σᾶς, οἵτινες ὡς ἄγριοι θῆρες σήμερον μὲ ἐφέρατε εἰς τὸ ἄνομον τοῦτο κριτήριόν σας».

Μὴ ὑποφέροντες τὴν παρρησίαν τοῦ Μάρτυρος οἱ τῆς ἀληθείας διῶκται καὶ τοῦ ψεύδους ὑπερασπισταί, ὥρμησαν ὁμοθυμαδόν, καὶ ἄλλος μὲ πέτρας, ἄλλος μὲ ξύλα συνέτριβον ὅλα τὰ μέλη τοῦ Μάρτυρος. Εἶτα ἀνάψαντες πυρὰν μεγάλην ἔρριψαν αὐτὸν ἐντὸς αὐτῆς διὰ νὰ καῇ· ἀλλὰ καὶ ἀπὸ τῆς καιομένης ταύτης καμίνου δὲν ἔπαυεν ὁ Ἅγιος ἀπὸ τοῦ νὰ ὑμνῇ τὸν Θεόν, καὶ νὰ φυλάττῃ μέχρι τέλους τὴν ὁμολογίαν τῆς πίστεως καθαρὰν καὶ ἀνόθευτον. Ὅθεν μὲ ἄλλους πολλοὺς ὁμογενεῖς τοῦ μαρτυρικοῦ ἠξιώθη στεφάνου, εἰς χεῖρας Θεοῦ παραθέμενοι τὰς μακαρίας ψυχάς των, παντελῶς μὴ λυμανθέντων τῶν σωμάτων αὐτῶν ὑπὸ τοῦ πυρός, τὰ ὁποῖα ἔρριψαν οἱ ἀσεβεῖς, ἀφοῦ ἐσβέσθη τὸ πῦρ, εἰς τόπον ἄγριον, διὰ νὰ τὰ φάγουν τὰ θηρία. Ἀλλ᾽ ἀκούσατε τί ᾠκονόμησεν ὁ Κύριος, διὰ νὰ μὴ ὑστερηθοῦν οἱ φιλόχριστοι τοῦ θείου τούτου θησαυροῦ, τοῦ μαρτυρικοῦ, λέγω, σώματος.

Κατ’ ἐκεῖνον τὸν καιρὸν ἦτο ἐκεῖ, εἰς τὴν χώραν τοῦ Μάρτυρος, εἷς Χριστιανὸς εὐσεβέστατος τὸ γένος Κίλιξ, τὴν κλῆσιν Μαριανός, ἐκ τῆς πόλεως Μοψουεστίας ὁρμώμενος, ὁ ὁποῖος μὲ τὸ νὰ ἦτο βίου ἐναρέτου, ἐγνωρίσθη μὲ τὸν Μάρτυρα Νικήταν, καὶ ἐκατοικοῦσαν ὁμοῦ εἰς ἕνα οἶκον πολὺν καιρόν·


Ὑποσημειώσεις

[1] Ἴστρος κατὰ τὴν ἀρχαιότητα ἐκαλεῖτο ὁ Δούναβις ποταμός, ἰδίᾳ ὁ κάτω ροῦς αὐτοῦ ἀπὸ τοῦ παρὰ τὸ Βελιγράδιον σημείου ὅπου εἰσβάλλει εἰς αὐτὸν Σαῦος ποταμός, ἕως τῶν ἐκβολῶν αὐτοῦ, εἰς τὴν Μαύρην Θάλασσαν.