καὶ μὲ μεγάλην φροντίδα, ὅσην πρέπει νὰ ἔχωσιν οἱ τῶν λογικῶν ποιμνίων προϊστάμενοι, παρεσκεύασεν ὅλους τοὺς ὁμοφύλους του, νὰ μανθάνουν μὲ ὅλην των τὴν σπουδὴν τὰς ἱερὰς Γραφάς, ἐκ τούτου ηὔξησεν ἡ εὐσέβεια εἰς τοὺς βαρβάρους καὶ ἔφθασαν εἰς μεγάλην προκοπὴν πίστεως καὶ πληθυσμόν, οἱ πρῴην ἄγριοι καὶ βάρβαροι.
Ἂς ἔλθωμεν ὅμως εἰς τὸν σκοπὸν τοῦ λόγου μας, διὰ νὰ εἴπωμεν ἤδη καὶ τὴν αἰτίαν τοῦ μαρτυρίου τοῦ θαυμασίου Νικήτα. Δὲν παρῆλθε πολὺς χρόνος καὶ διεχωρίσθη τὸ γένος αὐτὸ τῶν Γότθων εἰς δύο ἀντιπάλους καὶ ἐχθρικὰς παρατάξεις· καὶ τοῦ μὲν ἑνὸς μέρους ἦτο ἀρχηγὸς ὁ Φριτιγέρνης, τοῦ δὲ ἄλλου ὁ Ἀθανάριχος, ἄνθρωπος σκληρὸς καὶ ὅλως δι’ ὅλου ἀπάνθρωπος καὶ ἀσεβέστατος. Μὴ δυνάμενος δὲ νὰ νικήσῃ τοῦτον ὁ Φριτιγέρνης, καὶ ἐπειδὴ εἶχον μεταξύ των διαρκεῖς πολέμους, ἀπεφάσισε νὰ μεταβῇ πρὸς συνάντησιν τοῦ βασιλέως τῶν Ρωμαίων (ἦτο δὲ τότε βασιλεὺς εἰς τὴν Κωνσταντινούπολιν ὁ Οὐάλης ὁ Ἀρειανὸς καὶ μισόχριστος), τὸν ὁποῖον συναντήσας παρεκάλεσε νὰ τοῦ δώσῃ στρατιώτας, διὰ νὰ καταβάλῃ τὸν ἐχθρόν του Ἀθανάριχον. Εὐθὺς ὅθεν ὁ βασιλεὺς Οὐάλης ἐπρόσταξε τὸ θρᾳκικὸν στράτευμα νὰ ὑπάγῃ μὲ τὸν Φριτιγέρνην κατὰ τοῦ Ἀθαναρίχου. Διελθὼν δὲ ὁ Φριτιγέρνης τὸν Ἴστρον ποταμόν, προτεταγμένον ἔχων τὸν Τίμιον Σταυρόν, νικᾷ κατὰ κράτος τὸν Ἀθανάριχον, ὅστις μὲ ὀλίγους στρατιώτας φεύγων μόλις ἠδυνήθη νὰ διασώσῃ τὴν ζωήν του.
Μετὰ καιρὸν ὅμως ἤρξατο πάλιν ὁ δυσσεβὴς καὶ ἀπάνθρωπος Ἀθανάριχος νὰ γίνηται ὡς καὶ πρῶτον ἰσχυρός, διατηρῶν δὲ τὴν συνήθη εἰς αὐτὸν κακίαν, ἐγένετο προσέτι καὶ ἐχθρὸς ἄσπονδος τῶν εὐσεβῶν Χριστιανῶν, ἐπειδὴ οἱ βασιλεῖς τῶν Ρωμαίων ἐβοήθησαν τὸν ἐχθρόν του Φριτιγέρνην καὶ τὸν κατετρόπωσε. Περισσότερον δὲ ἤρχετο εἰς θυμόν, ἐπειδὴ ἤκουσε πῶς ὁ πάνσοφος Νικήτας ἀφόβως καὶ μετὰ παρρησίας πολλῆς ἐκήρυττε τὴν εὐσέβειαν, καὶ πολλοὶ διὰ τῆς διδαχῆς του ἐπίστευον εἰς τὸν Χριστόν, ὅπερ ἐσύγχιζε κατὰ πολὺ καὶ τὸν Ἀθανάριχον καὶ τοὺς λοιποὺς πάντας ὁμοπίστους καὶ ὑποχειρίους αὐτοῦ. Ὅθεν ἠγανάκτουν κατὰ τοῦ Μάρτυρος καὶ τρίζοντες τοὺς ὀδόντας ἐφοβέριζον νὰ τὸν θανατώσουν ἀνηλεῶς, ἂν δὲν παύσῃ ἀπὸ τοῦ νὰ διδάσκῃ καὶ νὰ ἑλκύῃ τοὺς πάντας εἰς τὴν πίστιν τοῦ Χριστοῦ. Τὰς ἀπειλὰς ὅμως ταύτας τῶν ἀπίστων οὐδόλως πτοούμενος ὁ Ἅγιος περισσότερον καὶ παρρησιαστικώτερον ἐκήρυττεν ἀφόβως, καὶ κατ᾽ ἰδίαν καὶ κοινῶς, τὴν εὐσέβειαν.