ἀφοῦ δὲ ἐμαρτύρησεν ὁ θαυμαστὸς Μάρτυς τοῦ Χριστοῦ Νικήτας, δὲν ἠδύνατο πλέον νὰ εἰρηνεύσῃ ὁ Μαριανός, ἀλλ’ ἐσκέπτετο μὲ τί τρόπον καὶ μὲ ποίαν τέχνην θὰ δυνηθῇ νὰ πάρῃ τὸ τίμιον λείψανον τοῦ Μάρτυρος, πρῶτον μὲν πρὸς ἁγιασμὸν ἰδικόν του, καὶ δεύτερον τῶν λοιπῶν εὐσεβῶν Χριστιανῶν· ἐξ ἄλλου δὲ ἤθελε νὰ εἶναι ἀχώριστος τοῦ Μάρτυρος καὶ μετὰ θάνατον, κατὰ τοὺς ἀψευδεῖς ὅρους τῆς ἀδόλου καὶ μὴ κατὰ πρόσωπον γινομένης ἀγάπης.
Ἐγερθεὶς ὅθεν τὴν νύκτα μετὰ πολλοῦ φόβου, ἕνεκα τοῦ σκληροῦ καὶ ἀπανθρώπου Ἀθαναρίχου, ἐπῆγεν εἰς τὸν τόπον ὅπου ἦσαν ἐρριμμένα τῶν Μαρτύρων τὰ λείψανα. Ὅταν δὲ ἐπήγαινεν ὁ καλὸς ἐκεῖνος Μαριανὸς εἰς τὸν ρηθέντα τόπον, εἶχε καὶ ἄλλην ἔννοιαν, πῶς νὰ γνωρίσῃ τὸ σῶμα τοῦ πεφιλημένου του Νικήτα; Εὐθὺς δὲ ὅπου ἔβαλεν αὐτὰ εἰς τὸν νοῦν, ἰδοὺ ἄνωθέν του δύναμις οὐρανία καὶ ἀσώματος εἰς σχῆμα ἀστέρος προηγεῖτο αὐτοῦ, ἕως οὗ ἔστη ἐπάνω τοῦ μαρτυρικοῦ σώματος, καθὼς συνέβη εἰς τοὺς Μάγους εἰς τὸν καιρὸν τῆς γεννήσεως τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ. Καὶ μὲ τὸν τρόπον τοῦτον, μὲ τὴν ὁδηγίαν τοῦ ἀστέρος δηλαδή, γνωρίσας ὁ Μαριανὸς τὸ σῶμα τοῦ Μάρτυρος, τὸ ὁποῖον ἦτο σῷον καὶ ἀνελλιπές, χωρὶς νὰ λάβῃ καμίαν φθορὰν ἀπὸ τὸ πῦρ, ἐκτὸς μόνον μικρῶν τινων σημείων, τὰ ὁποῖα ἐφανέρωναν πῶς ἐρρίφθη εἰς πῦρ· καὶ τοῦτο ᾠκονομήθη ὑπὸ τῆς θείας δυνάμεως πρὸς περισσοτέραν βεβαίωσιν τοῦ θαύματος.
Εὐθὺς δὲ ὡς εὗρεν ὁ Μαριανὸς τὸν ποθούμενον θησαυρὸν τοῦ μαρτυρικοῦ σώματος, πεσὼν μετὰ χαρᾶς καὶ εὐλαβείας κατεφίλησεν αὐτό· καὶ ἐγείρων αὐτὸ τὸ ἔβαλεν εἰς τὴν θήκην, τὴν ὁποίαν εἶχε προητοιμασμένην, καὶ εὐθὺς ἐκίνησε διὰ τὴν πατρίδα του· μὲ τὴν βοήθειαν δὲ τοῦ Ἁγίου ἀφόβως καὶ ἀκινδύνως φθάσας εἰς αὐτήν, τὸ ἀπέθεσεν εἰς τὸν οἶκον του μὲ τὴν πρέπουσαν τιμήν, πολλὰς καὶ ἀναριθμήτους ἰατρείας πηγάζον. Καὶ δὲν εἶναι ἁμάρτημα ἀνίσως καὶ ὀνομάσῃ τις τὸν οἶκον τοῦ Μαριανοῦ προβατικὴν κολυμβήθραν· ἐπειδὴ ὄχι μόνον οἱ Μοψουεστεῖς ἀπελάμβανον τὰς ἰατρείας, ἀλλὰ καὶ ἀπὸ ὅλα τὰ περίχωρα, ὅσοι ἤρχοντο, δὲν ἔφευγον παραπονούμενοι, ἀλλ᾽ ὅλοι ἐλάμβανον τὴν ὑγείαν των διὰ τῆς χάριτος τοῦ ἁγίου λειψάνου.