Μετὰ παρέλευσιν ὅμως ὀλίγου χρόνου ἐμφανέστερον πρὸς αὐτὸν ἐφάνη ὁ Ἅγιος, καὶ τὸ ὄνομα αὐτοῦ φανερώσας, εἶπεν εἰς αὐτόν, ὅτι κάτωθεν τῆς σκηνῆς, τὴν ὁποίαν εἶδεν, εἶναι τεθαμμένον τὸ ἱερὸν αὐτοῦ λείψανον. Τότε πλέον ὁ στρατιωτικὸς ἐκεῖνος Ἰωάννης ἐσκέφθη, ὅτι θὰ πέσῃ εἰς κίνδυνον ἐὰν σιωπήσῃ τὰ παρὰ τοῦ Ἁγίου Αὐτονόμου πρὸς αὐτὸν μηνυθέντα· διὰ τοῦτο καὶ φανεροῖ ταῦτα εἰς τὸν βασιλέα. Ἐβασίλευε δὲ τότε ὁ μετὰ τὸν Ζήνωνα βασιλεύσας Ἀναστάσιος ὁ Δίκορος, ὅστις δὲν ἦτο μὲν κατὰ πάντα εὐσεβὴς καὶ Ὀρθόδοξος, ὑπεκρίνετο ὅμως τὸν τοιοῦτον, διὰ νὰ ἔχῃ τὴν τῶν ἀνθρώπων εὔνοιαν, ὥστε μετὰ τῶν ἀσεβῶν ἦτο ἀσεβὴς καὶ μετὰ τῶν εὐσεβῶν ἦτο εὐσεβὴς δοκιμάζων καὶ ἐμπαίζων καὶ τοὺς μὲν καὶ τοὺς δέ· ὅθεν καὶ κατασκευάζεται μὲν παρ’ αὐτοῦ ὁ μέχρι τοῦδε σῳζόμενος Ναὸς τοῦ Ἁγίου, ἐγκαινίζεται δὲ οὗτος παρὰ τοῦ μετ’ ἐκεῖνον βασιλεύσαντος Ἰουστίνου τοῦ φιλευσεβοῦς, ὅστις καὶ εἰς ἀεὶ διαμένει θαύματα πλεῖστα ἐπιτελῶν εἰς τοὺς μετὰ πίστεως προσερχομένους.
Καὶ ταύτα μὲν περὶ τούτου. Ἐγὼ δὲ [2] βλέπων νενικημένην τὴν φύσιν καὶ μετὰ θάνατον, παρακινοῦμαι κατὰ ἀλήθειαν εἰς δοξολογίαν τοῦ Θεοῦ· καθότι ἐνατενίσας ποτὲ ἐπὶ τοῦ τάφου τοῦ Ἁγίου Ἱερομάρτυρος Αὐτονόμου εἶδον τὸ ἱερὸν αὐτοῦ λείψανον ἀνώτερον ὑπάρχον πάσης φυσικῆς δυνάμεως τοῦ θανάτου. Διότι αὐτὸς ὁ θάνατος ὁ διαλύων ἅπασαν τὴν σύστασιν τοῦ ἀνθρωπίνου σώματος ἐντὸς ἑνὸς μόνου τριημέρου διαστήματος, αὐτὸς δὲν ἠδυνήθη ἤδη ἐπὶ διακόσια ἔτη οὐδὲ τρίχα νὰ διαφθείρῃ ἐκ τοῦ γενναίου τούτου μιαρτυρικοῦ Σώματος, ἀλλ᾽ ἤδη ἔχει τὴν κόμην τῆς κεφαλῆς σῴαν καὶ καθαράν, καὶ τὸν χαρακτῆρα τῆς τοῦ προσώπου μορφῆς ὡραιότατον, ζωηρὸν καὶ εὔτονον, ὥστε καὶ ἅπασαι αἱ τρίχες τῶν γενείων εἶναι ἀδιάφθοροι. Οὐχὶ μόνον δὲ εἰς τοσοῦτον, ἀλλὰ καὶ αὐτοὶ οἱ ὀφθαλμοὶ εἶναι ἀνεῳγμένοι, ὥστε ἐγὼ νομίζω, ὡς μοὶ φαίνεται, ὅτι καὶ τώρα βλέπει καθὼς καὶ πρὶν νὰ ἀποθάνῃ, καὶ ἐὰν δὲν ἐσέβετο τὴν τάξιν τοῦ φυσικοῦ νόμου, δὲν ἤθελεν οὕτω πως νὰ σιωπᾷ. Πρὸς τούτοις ἵσταται ἀκόμη καὶ ἅπας ὁ τύπος τοῦ σώματος σῷος εἰς τὰς ἁρμονίας αὐτοῦ, καθότι οὔτε ἡ κεφαλὴ αὐτοῦ ἀπερράγη, οὔτε αὐτὰ τὰ τοῦ σώματος μόρια διεχωρίσθησαν ἢ ἐφθάρησαν, ἀλλ’ ἵσταται ὥσπερ ζῶν ἄνθρωπος, μόνον ἄνευ λαλιᾶς καὶ κινήσεως. Τοιουτοτρόπως ὁ μεγαλόδωρος Κύριος ὁ Θεὸς ἡμῶν δοξάζει τοὺς αὐτὸν ἀντιδοξάζοντας εἰς τὰ οἰκεῖα αὐτῶν μέλη· ὅτι αὐτῷ πρέπει πᾶσα δόξα, τιμὴ καὶ προσκύνησις εἰς τοὺς αἰῶνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν.