Τῇ ΙΒ’ (12ῃ) τοῦ αὐτοῦ μηνὸς μνήμη τοῦ Ἁγίου Ἱερομάρτυρος ΑΥΤΟΝΟΜΟΥ.

Ἐκεῖ λοιπὸν διατρίψας ἱκανὸν καιρὸν καὶ διδάξας τὰ τῆς εὐσεβείας μυστήρια, εἶτα καὶ Ναὸν ἅγιον ᾠκοδόμησεν ἐπ’ ὀνόματι τοῦ Ἀρχιστρατήγου Μιχαήλ, εἰς τὸν ὁποῖον ἐχειροτόνησε Διάκονον τὸν εἰρημένον ξενοδόχον του Κορνήλιον, πρὸς τὸν ὁποῖον παρέδωκε τὴν τῶν Χριστιανῶν φροντίδα καὶ ἐπιμέλειαν· αὐτὸς δὲ ἀναχωρήσας ἐκεῖθεν, ἐπορεύθη εἰς τὴν Λυκαονίαν καὶ Ἰσαυρίαν, κήρυξ καὶ ἐκεῖ γενόμενος τῆς τοῦ Χριστοῦ πίστεως, τοὺς μὲν στηρίζων, τοὺς δὲ ἐπιστρέφων εἰς τὴν εὐσέβειαν.

Μετὰ παρέλευσιν καιροῦ ἐπανελθὼν εἰς Σωρεοὺς ὁ Ἱεράρχης Αὐτόνομος, καὶ εὑρὼν τὸν Διάκονον Κορνήλιον αὐξάνοντα τὸν σπόρον τῆς θεογνωσίας καὶ τὸν καρπὸν ἑκατοστεύοντα, παρευθὺς ἀνάγει αὐτὸν εἰς τὸν τοῦ Πρεσβυτέρου βαθμόν. Ἀλλ’ ἐπειδὴ ἐν τῷ μεταξὺ ἔμαθεν ότι ὁ βασιλεὺς Διοκλητιανός, ἐλθὼν εἰς τὴν Νικομήδειαν, μαίνεται κατὰ τῶν Χριστιανῶν καὶ σπουδάζει ἵνα ἐξαλείψῃ πᾶσαν ἡλικίαν καὶ γένος ἐξ αὐτῶν, ἐξαιρέτως δὲ ὅτι ἀνεζήτει αὐτὸν τοῦτον τὸν Αὐτόνομον, διὰ τοῦτο ὁ θεῖος Ἱεράρχης ἀναχωρήσας πάλιν ἐκεῖθεν ἀπέπλευσεν εἰς τὸ Μαντίνειον καὶ Κλαυδιούπολιν, αἵτινες εἶναι πόλεις κείμεναι ἐπὶ τῆς Μαύρης Θαλάσσης. Ὅθεν κηρύξας καὶ ἐκεῖ τὸν λόγον τῆς ἀληθείας ὡς ἄλλος Ἀπόστολος, τῇ τοῦ Θεοῦ συνεργείᾳ πάλιν ἐπιστρέφει εἰς Σωρεοὺς πρὸς τὸν ἱερὸν Κορνήλιον. Καὶ τὴν πρὸς αὐτὸν ἐμπιστευθεῖσαν Ἐκκλησίαν ἐπισκεφθείς, καὶ ταύτην ἀκόμη περισσότερον πολλαπλασιασθεῖσαν εὑρών, τὸν μὲν Κορνήλιον χειροτονεῖ Ἐπίσκοπον, αὐτὸς δὲ πορεύεται πρὸς τὰ μέρη τῆς Μικρᾶς Ἀσίας, ἔνθα τὰς μὲν ἀκάνθας τῆς πλάνης καὶ τῆς ἀσεβείας τελείως ἐκριζώσας, τὰ δὲ τῆς εὐσεβείας σπέρματα φιλοπόνως κατασπείρας, καρποφόρα θείας γνώσεως τὰ μέρη ἐκεῖνα ἀπέδειξε, καὶ πολὺν καρπὸν διὰ τῆς Θείας Χάριτος οἱ κάτοικοι τῶν τόπων ἐκείνων προσέφερον εἰς τὸν Θεόν. Κατόπιν δὲ τούτων ὁ Ἱεράρχης Αὐτόνομος ἐπανέρχεται πάλιν εἰς Σωρεούς.

Ὀλίγον μακρὰν ἀπὸ τοὺς Σωρεοὺς ὑπῆρχε χωρίον, Λίμναι ὀνομαζόμενον, τοῦ ὁποίου οἱ κάτοικοι εὑρίσκοντο εἰς τὸ βαθύτατον σκότος τῆς ἀσεβείας· πρὸς αὐτὸ λοιπὸν τὸ χωρίον μεταβὰς ὁ θεῖος Αὐτόνομος ἐδίδαξε τοὺς κατοίκους, καὶ εἰς ὀλίγον καιροῦ διάστημα πρὸς τὸ φέγγος τῆς εὐσεβείας ὡδήγησε· τοὺς ὁποίους καὶ βαπτίσας ἅπαντας, συνηρίθμησεν εἰς τὴν ἱερὰν ποίμνην τοῦ Χριστοῦ τούτους. Εἶτα ἀφοῦ ἐτέλεσε ταῦτα πάντα, ἔδωκε δόξαν τῷ Θεῷ καὶ ἔχαιρεν ὡς ἄλλος Ἀπόστολος.


Ὑποσημειώσεις

[1] Ταῦτα λέγει ὁ Μεταφραστὴς Συμεὼν ἀκμάσας κατὰ τὸ ἔτος 960 μ.Χ.

[2] Ταῦτα λέγει παλαιότερος συγγραφεὺς τοῦ παρόντος Συναξαρίου, οὐχὶ ὁ Συμεὼν ὁ Μεταφραστής ἀλλ’ ἄλλος τις προγενέστερος, ζήσας κατὰ τὴν ἐποχὴν τῆς εὑρέσεως τοῦ θείου λειψάνου καὶ ἀνεγέρσεως τοῦ νέου Ναοῦ τοῦ ἐγκαινιασθέντος ὑπὸ τοῦ Ἰουστίνου τοῦ Θρᾳκὸς τοῦ βασιλεύσαντος ἐν ἔτει 517 ὡς καταφαίνεται ἐκ τῆς συνεχείας τοῦ λόγου, ἥτις λέγει ὅτι διακόσια ἔτη παρῆλθον ἀπὸ τῆς τοῦ Ἁγίου τελευτῆς. Ἀπὸ τοῦ παλαιοτέρου αὐτοῦ συγγραφέως παραλαβὼν ὁ Συμεών, ὡς ἐν τῷ προλόγῳ τοῦ Βίου ὁ ἴδιος λέγει, διεφύλαξε μὲν τὴν ἐξιστόρησιν τῶν γεγονότων, λόγῳ δὲ μόνον ταῦτα ἐκαλλώπισε. Τὸ δὲ ἅγιον λείψανον καὶ ὁ Συμεὼν καὶ οἱ μεταγενέστεροι αὐτοῦ εἶδον καὶ προσεκύνησαν καὶ μέχρι τῆς σήμερον προσκυνεῖται, εὐωδιάζον καὶ πᾶσαν παρέχον ἴασιν εἰς τοὺς μετὰ πίστεως αὐτὸ ἀσπαζομένους.