Οἱ δὲ Σκητιῶται ἔφερον ὅλοι λευκὰ ἐνδύματα· διότι τοιαύτην συνήθειαν εἶχον εἰς τὴν Σκήτην, νὰ ἐνδύωνται λευκὰ ἐνδύματα, ὅταν ἐνεταφίαζον τοὺς ἀδελφούς, ὡς νικητὰς τῶν τριῶν ἐχθρῶν, σαρκός, κόσμου καὶ κοσμοκράτορος, ἤτοι τοῦ διαβόλου. Προπέμψαντες λοιπὸν μετὰ βαΐων [3] καὶ κλάδων τὸ τίμιο λείψανον τῆς μακαρίας Ἀθανασίας, τὸ ἐνεταφίασαν μετὰ μεγάλης εὐλαβείας, δοξάζοντες τὸν Θεόν, τὸν δόντα εἰς τὴν Ἁγίαν τόσην μεγάλην ὑπομονήν. Ἔμεινε δὲ ἐκεῖ ὁ Ἀββᾶς Δανιήλ, διὰ νὰ τελέσῃ τὰ ἕβδομα μνημόσυνα τῆς Ὁσίας.
Ἀφ’ οὗ ἐτελέσθησαν τὰ μνημόσυνα, ἀναχωρῶν ὁ Ἀββᾶς Δανιὴλ ἠθέλησε νὰ συμπαραλάβῃ μετ’ αὐτοῦ καὶ τὸν Ἀββᾶν Ἀνδρόνικον. Ὁ δὲ Ἀνδρόνικος δὲν ἠθέλησε νὰ τὸν ἀκολουθήσῃ, λέγων· «Ἐδῶ θέλω ἀποθάνει καὶ ἐγὼ μαζὶ μὲ τὴν κυρίαν μου Ἀθανασίαν!». Καὶ οὕτως ἀποχαιρετήσας αὐτὸν ὁ Γέρων ἀνεχώρησε. Κατόπιν δὲ φθάνει τὸν Γέροντα εἷς ἀδελφός καὶ λέγει πρὸς αὐτόν· «Ὁ Ἀββᾶς Ἀνδρόνικος ἀσθενεῖ ἀπὸ θέρμην». Καὶ εὐθὺς ὁ Ἀββᾶς Δανιὴλ στέλλει εἴδησιν εἰς τοὺς ἀδελφοὺς τῆς Σκήτης, λέγων· «Ὁ Ἀββᾶς Ἀνδρόνικος ἀκολουθεῖ τὸν Ἀββᾶν Ἀθανάσιον, καὶ λοιπὸν συνέλθετε». Ὅθεν συνέδραμον πάντες οἱ Πατέρες καὶ προέφθασαν αὐτὸν ζῶντα. Ἀφοῦ δὲ ἐζήτησαν ὅλοι καὶ ἔλαβον τὴν εὐλογίαν του, τότε καὶ ὁ ἀοίδιμος Ἀνδρόνικος ἐκοιμήθη ἐν Κυρίῳ. Ἔγινε δὲ φιλονικία καὶ ἀντίστασις περὶ τοῦ ἱεροῦ λειψάνου τοῦ Ὁσίου Ἀνδρονίκου, ποῖοι νὰ τὸ λάβωσιν, οἱ εἰς τὸν τόπον τοῦ Ὀκτωκαιδεκάτου κατοικοῦντες ἢ οἱ Σκητιῶται. Μόλις δὲ καὶ μετὰ βίας κατέπαυσεν ὁ Ἀββᾶς Δανιὴλ τὴν φιλονικίαν αὐτῶν, εἰπών, ὅτι πρέπει νὰ ταφῇ ἐκεῖ εἰς τὸν Ὀκτωκαιδέκατον μετὰ τοῦ συναγωνιστοῦ του, τῆς Ὁσίας, λέγω, Ἀθανασίας. Καὶ οὕτως ἐνεταφίασαν αὐτὸ ἐκεῖ, δοξάζοντες τὸν ἐπὶ πάντων Θεόν. Ἀμήν.