ΑΝΔΡΟΝΙΚΟΣ καὶ ΑΘΑΝΑΣΙΑ τὸ ἁγιόλεκτον τοῦ Κυρίου ζεῦγος ἦσαν ἀπὸ τὴν μεγάλην Ἀντιόχειαν, ἔζων δὲ ἐν ἔτει φϟδ’ (594). Ἦτο δὲ ὁ Ἀνδρόνικος ἀργυροπράτης τὴν τέχνην, πολὺ εὐλαβής, γεμᾶτος ἀπὸ ἀγαθὰ ἔργα καὶ πλούσιος ἀπὸ τὰ κοσμικὰ ἀγαθά. Οὗτος ἔλαβεν εἰς γάμον τὴν Ἀθανασίαν, ἥτις καὶ αὐτὴ ἦτο σεμνὴ καὶ θεοφιλής. Συμφωνήσαντες δὲ εἰς καλὸν καὶ θεάρεστον πρᾶγμα, διεμοίρασαν εἰς τρία τὸν πλοῦτόν των. Καὶ ἀπὸ μὲν τὸ ἓν μέρος ἔδιδον ἀφθονοπαρόχως ἐλεημοσύνην εἰς τοὺς πτωχούς· ἀπὸ τὸ ἄλλο ἔδιδον δάνεια, χωρὶς τόκους καὶ κέρδη, εἰς τοὺς ἔχοντας ἀνάγκην· ἀπὸ δὲ τὸ τρίτον μέρος ᾠκονόμουν τὰ τοῦ ἐργαστηρίου τοῦ ἀργυροπρατείου, διὰ νὰ κερδίζουν τὰ πρὸς τὸ ζῆν ἀναγκαῖα. Ἀπέκτησαν δὲ καὶ δύο τέκνα, τὸ μὲν ἀρσενικόν, τὸ δὲ θηλυκόν. Τοσοῦτον δὲ διῆγον οὗτοι ἐνάρετα, ὥστε ἀφοῦ ἐγεννήθησαν τὰ παιδία ὁ εἷς τὸν ἄλλον δὲν ἤγγισεν, ἀλλὰ διῆγον τὴν ζωήν των καὶ οἱ δύο μὲ σωφροσύνην καὶ μὲ προσευχάς, κατεγίνοντο δὲ εἰς τὸ νὰ ἐλεῶσι τοὺς πτωχοὺς καὶ νὰ ἐπισκέπτωνται τοὺς ἀσθενεῖς.

Ἀφοῦ δὲ παρῆλθον δώδεκα ἔτη ἀπὸ τῆς αὐτῶν συνοικήσεως καὶ τὰ τέκνα των ἦσαν εἰς ἐκείνην τὴν ἡλικίαν, κατὰ τὴν ὁποίαν ἔμελλον νὰ χαροποιῶσι τοὺς γονεῖς των, τότε, κατὰ τὴν αὐτὴν ἡμέραν, ἀπέθανον συγχρόνως καὶ τὰ δύο. Καὶ ὁ μὲν Ἀνδρόνικος δὲν ἔδειξε κανὲν ἄνανδρον κίνημα διὰ τὸν θάνατον τῶν τέκνων του, ἀλλὰ μᾶλλον τὴν ἀοίδιμον ἐκείνην φωνὴν τοῦ Ἰὼβ ἐξεφώνησεν· «Αὐτὸς γυμνὸς ἐξῆλθον ἐκ κοιλίας μητρός μου, γυμνὸς καὶ ἀπελεύσομαι» (Ἰὼβ α’ 21). Ἡ δὲ σύμβιος αὐτοῦ Ἀθανασία εἶχε λύπην ἀπαρηγόρητον· ὅθεν ἀφ᾽ οὗ ἐνεταφιάσθησαν τὰ παιδία εἰς τὸ Μαρτύριον, ἤτοι εἰς τὸν Ναὸν τοῦ Ἁγίου Μάρτυρος Ἰουλιανοῦ, δὲν ἠθέλησε πλέον νὰ ἐξέλθῃ ἐκεῖθεν, ἀλλ’ ἔλεγεν· «Ἐδῶ θέλω συναποθάνει καὶ ἐγὼ καὶ ἐδῶ θέλω ἐνταφιασθῆ καὶ ἐγὼ μετὰ τῶν τέκνων μου!». Τότε τὸν μὲν Ἀνδρόνικον παρέλαβεν ὁ Πατριάρχης εἰς τὸ Πατριαρχεῖον, ἵνα τὸν παρηγορήσῃ, ἡ δὲ Ἀθανασία δὲν ὑπέφερε νὰ ἐξέλθῃ ἀπὸ τὸν Ναὸν τοῦ Ἁγίου Μάρτυρος Ἰουλιανοῦ, ἀλλ’ ἔμεινεν ἐκεῖ θρηνοῦσα καὶ κλαίουσα γοερῶς. Κατὰ δὲ τὸ μεσονύκτιον φαίνεται εἰς αὐτήν, ἔξυπνον οὖσαν, ὁ Μάρτυς εἰς σχῆμα Μοναχοῦ καὶ λέγει πρὸς αὐτήν· «Τί ἔχεις, ὦ γύναι, καὶ κλαίεις; διατί δὲν ἀφήνεις τοὺς ἐδῶ εὑρισκομένους νὰ ἡσυχάσωσιν;». Ἡ δὲ ἀποκριθεῖσα εἶπε· «Μὴ βαρυνθῇς, αὐθέντα μου, κατ’ ἐμοῦ τῆς δούλης σου, ὅτι πολὺν πόνον καὶ θλῖψιν ἔχω, ἐπειδὴ δύο μόνον τέκνα ἔχουσα καὶ τὰ δύο ἔθαψα σήμερον».